نماینده اهواز 20 فروردین از جمع اوری بیش از 25 امضا برای استیضاح زنگنه خبر می‌دهد. روزنامه جوان 4 روز بعد، تعداد امضاها را 15 عدد عنوان می کند. مجددا نماینده اهواز در خرداد از رسیدن امضاها به 30 عدد خبر می دهد و اضافه می کند ظرف یک هفته این امضاها به پنجاه تا شصت عدد خواهد رسید! گفتنی است طرح استیضاح تنها ده امضا احتیاج دارد!
از روزگاری که بشر با ایدئولوژی های متفاوت از جمله لیبرالیستی، سوسیالیستی، و اخیرا نیز در انقلاب اسلامی ایران با ایدئولوژی اسلامی، حکومتهای سلطنتی و استبدادهای ظالمانه را برانداخته و به آنها پایان داد، همواره و در همه کشور ها ابزاری تحت عنوان پارلمان را برای حاکم کردن مردم بر سرنوشت خود برگزیده و از این روست که در همه انواع مردم سالاری اعم از دینی یا لیبرالیستی یا سوسیالیستی، پارلمان عنصر اصلی و اساسی دوکراسی محسوب شده و سایر اجزای حکومت حتی رییس دولت اعم از انتخابی مستقیم یا انتخابی پارلمانی در فرآیند دموکراسی فرع بر پارلمان محسوب می گردند.در چنین شرایطی بهتر درک می شود چرا در سخنان امام امت (ره) مجلس خانه ملت و عصاره ملت خوانده می شد. در حقیقت این پارلمان هر ملتی است که نماینده تمام عیار فرهنگ و سیاست آن ملت است و روح قانونگذاری و نظارت بر دولتی که توسط این پارلمان اجرا می شود نشان دهنده روح حاکم بر فرهنگ و اجتماع در آن کشور است.
اگر پارلمان قوی و بی اغماض و اخلاقی عمل کند نشاندهنده ملتی با صلابت است که چنین نمایندگانی را به مجلس فرستاده اند و اگر بی اثر و بی اخلاق و بی تاثیر باشد؛ در بسیاری موارد نشان از بی تفاوتی مردم و حوزه های انتخابیه به افراد منتخب و رفتار آنان دارد و در سایر حالات نیز به همین منوال؛ مجلس مشتی است نمونه از خروار که نشان از سیرحرکت فرهنگ ملی در بلند مدت می دهد.
در روزهای گذشته شاهد بودیم که مجلس شورای اسلامی از حق قانونی خود بهره برده و درتلاش برای استیضاح تنی چند از وزرای دولت تدبیر و امید است. وزرایی که برخی برای استیضاح در مجلس مخالفان جدی زیادی داشته و امضاهای طرح استیضاحشان به حد نصاب رسیده و اعلام وصول نیز شده است.
اما در این میان اتفاق دیگری در مورد وزیر نفت مهندس زنگنه افتاده که بسیار قابل تامل است.
استیضاحی که اعلام وصول نمی شود!
موضوع استیضاح زنگنه ماههاست که نقل محافل مجلسیان است و دائم از نزدیک بودن رسیدن امضاهای این طرح به حد نصاب سخن گفته می شود اما خبری از وصول طرح در هیات رییسه نیست!
همه روزه نمایندگان خاصی از ادامه پیگیری ها و افزایش امضا ها سخن می گویند و خبر از افزایش روز افزون موافقان استیضاح می دهند و این روند به قدری طولانی شده که در صورت صحت ادعاها باید تا کنون بیش از تعداد نمایندگان نیز امضا جمع آوری می شد.
سید شکر خدا موسوی نماینده اهواز در 20 فروردین امسال از جمع اوری بیش از 25 امضا برای استیضاح زنگنه خبر می دهد.
این در حالی است که روزنامه جوان روز 24 فروردین ضمن گزارش از هشدار نفتی هفتاد نماینده به زنگنه که دقیقا مشخص نیست هشدار نفتی چه مفهومی دارد از جمع آوری 15 امضا برای استیضاح سخن می گوید!
مجددا سید شکر خدا موسوی در خرداد ماه از رسیدن امضاها به 30 عدد خبر می دهد و اضافه می کند ظرف یک هفته این امضاها به پنجاه تا شصت عدد خواهد رسید!
موسوی از بهمن ماه مدعی است که طرح استیضاح بیش از 12 امضا دارد و هر بار در سخنانی دیگر بر عدد این امضاها افزوده است.
گفتنی است تقدیم یک طرح استیضاح وزیر به هیات ریسه مجلس طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به امضا تنها ده نماینده احتیاج دارد. این در حالی است که در صورت صحت ادعاها از همان بهمن ماه امکان استیضاح زنگنه برای نمایندگان معترض و مخالف وجود داشته است اما این چه سری است که نمایندگان مذکور به جای تقدیم طرح استیضاح خود به هیات رییسه مجلس تنها به صورت ماهانه و با سخنگویی یکی دو نماینده مخاص در مجلس اعلام آمار و ارقام مجدد می کنند و تنها تلاش دارند که موضوع استیضاح همچنان بر سر زبانها بماند و صرفا در سخن و اذهان مردم تعدا امضاها افزایش یابد!
مفهوم طرح مکرر استیضاح زنگنه بدون اقدام علمی چیست؟
این رفتار شبیه یک مکانیسم پارلمانی برای کنترل و یا نظارت بر عملکرد یک وزارتخانه نیست که در این صورت باید بالاخره استیضاح بعد از پنج ماه اعلام وصول می شد. بلکه متاسفانه این رفتار شبیه به اعمال فشار بر روی یک وزارتخانه با استفاده از سیاست چماق و هویج است، سیاستی که معمولا در عرصه بین المللی و حتی ملی با هدف امتیاز گیری از کشورها و یا افراد دنبال می شود و در آن سخن از حربه ای می رود که هرگز قرار نیست بکار گرفته شود.
اما نکته بد تر اینجاست که این بار در سیاست چماق و هویج از یک حق قانونی مجلس شورای اسلامی به عنوان حربه بهره گرفته می شود و تنی چند از نمایندگان منتخب مردم مجری آنند که قطعا توسط مردم حوزه های انتخابه خود رصد می شوند!
آیا سخن گفتن بی اساس آن هم از جایگاه نماینده رسمی و قانونی ملت در باب امری خلاف واقع که هر ماه وعده تحقق آن داده می شود و برای عملی کردن آن تنها لازم است چند قدم از صندلی خود فاصله گرفته و تا تریبون هیات ریسه بروند(البته اگر چنین امضاهایی جمع شده باشد) توهین به شعور ملت و بخصوص رای دهندگان حوزه انتخابیه نیست؟ و آیا این رفتار به شکل گیری فرهنگی غلط و سخیف و عادی شدن آن در سیاست ایران منجر نمی شود که شان و جایگاه پارلمان، این عالی ترین نهاد مردم سالاری را به جایگاهی پایین و دون شان ملت تنزل می دهد؟
بد نیست برخی از آقایان نمایندگان مجلس که دست به چنین رفتاری می زنند و تریبون فشار رسانه ای بر وزارتخانه های خدوم جمهوری اسلامی می گردند به هنگام انجام چنین رفتاری اندکی نیز شان و جایگاه مجلس و حرمت نمایندگی از آحاد ملت در حوزه انتخابیه خود را نیز مد نظر گیرند!
ارسال نظر
