آیا دلواپسان‌ تسلیم‌ قانون‌ می‌شوند؟

روز گذشته وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از برگزاری جلسه ای مشترک با وزیر کشور در هفته آینده خبر داده و گفت: در این جلسه قرار است در مورد لغو کنسرت ها تصمیم گیری شود. وی که در حاشیه جلسه هیئت دولت در جمع خبرنگاران سخن می گفت ادامه داد: بعضی از مصوبات قبلی دولت به نیروی انتظامی اجازه می دهد که اداره اماکن در برخی جاها دخالت کند که در حال اصلاح آن مصوبه هستیم. » جنتی در ادامه تاکید کرد : «می خواهیم کسی نتواند از برگزاری مراسمی که وزارت ارشاد به آن مجوز داده است، جلوگیری کند و نتواند
کنسرت ها را لغو کند.»

روزها پشت سر هم می روند و مسئله لغو کنسرت ها هر روز دارد کهنه تر می شود و همگان
می دانیم که زخمی که کهنه شود دردش به عادت تبدیل می شود و وقتی دردی به عادت تبدیل شود دیگر دردمند به فکر علاجش نخواهد افتاد. پیکره موسیقی هم این روزها آبستن زخمهایی است که از گوشه و کنار بر آن وارد می شود و انگار نه انگار که حوزه موسیقی متولی و صاحبی دارد و اوست که تعیین می کند چه دارویی برای موسیقی خوب است و چه دارویی بد. حال و روز بیمار موسیقی ما نشان می دهد که موضوع رنجش می دهد، موضوعی به نام لغو کنسرت. این درد آزاردهنده هم بدنه موسیقی را رنج می دهد هم خوانندگان و نوازندگان و متولیان برگزاری کنسرت‌ها و هم دوست داران و علاقمندان هنر موسیقی. در این میان اما پرسشی که شاید هرگز پاسخش را کسی نداند این است که اساسا چرا حوزه موسیقی باید دچار موضوعی به نام لغو کنسرت ها شود؟

قانون از دیرباز قانون بوده که مقابل هرج و مرج و قدرت طلبی ایستاده و اجازه نداده که هر کسی هر کاری که دلش خواست بکند، وقتی قانون باشد دیگر کسی نمی تواند خودسرانه کاری انجام داده و بگوید من این موضوع را دوست ندارم بنابراین نباید انجام شود. این روزها اما از حال و هوای موسیقی این بر می آید که انگار قانون خیلی مورد توجه قرار نمی گیرد چه آنکه مدتهاست که وزیر ارشاد می گوید پای مجوزهای قانونی مان ایستاده ایم ولی کنسرتها همچنان لغو می شوند، رئیس محترم جمهور در مقابل خبرنگاران و بینندگان تلویزیونی می گوید وقتی مجوز برای برگزاری موسیقی صادر
می شود کسی حق ندارد آن را لغو کند اما هنوز هم می بینیم که
کنسرت ها لغو می شوند، پرونده لغو کنسرت ها همچنان باز است چرا که عده ای دوست ندارند کنسرت‌ها برگزار شود و این دوست نداشتن آنها نه تنها قانون را به سخره می گیرد که مردم را نیز آزرده خاطر می کند چه آنکه آنها که به خوراک فکری نیاز دارند و همانطور که جسمشان به غذا نیازمند است نیازمند غذای روحی هم هستند. هنرمندان آزرده خاطرند، مردم آزرده اند، فضای هنری کشور بخصوص عرصه موسیقی آزرده خاطر است تنها به این علت که برخی دوست ندارند از قانون تمکین کنند. آفتاب یزد به سراغ چند تن از فعالان عرصه موسیقی و سیاست رفته و نظر آنها را در خصوص اینکه آیا می توان با توجه به اظهارات رئیس جمهور و وزیر ارشاد و نشستی که قرار است هفته آینده با وزیر کشور برگزار شود، به آینده موسیقی و پایان لغو کنسرت ها و بسته شدن این پرونده که دیگر دارد آنقدر قطور می شود که پوشه اش در حال پاره شدن است جویا شده است.
رسول نجفیان در گفتگو با آفتاب یزد:
لغو کنسرت ها مخالف خواست مردم است
در مورد لغو کنسرت ها و اتفاقاتی که اخیرا در حوزه موسیقی پاپ و سنتی رخ داده باید بگویم که به نظر من با این شرایط نمی توان درباره آینده موسیقی ایران خیلی امیدوار بود، من به شخصه خودم خیلی از این موضوع ناراحتم که چرا این مسائل دامن حوزه موسیقی را گرفته است، معتقدم در کشوری که ادعای استقلال و آزدی دارد آنارشیستگری و هرکی هرکی بازی نشاندهنده ضعف است، دولت مجوزی برای موضوعی به نام کنسرت موسیقی صادر می کند بعد یک عده می آیند آن مجوز را نادیده گرفته ونسبت به تعطیل کردن و لغو کنسرت مورد نظر اقدام می کنند، من فکر می کنم این اقدام واقعا تبلیغ بسیار بدی است نسبت به کشور ما و قانونمند بودن کشور ما. به عقیده من این عده اندک با غرض ورزی دست به چنین کاری می زنند و فکر می کنم اگر این گروه اندک به چند گروه تقسیم شوند یک جنگ داخلی رخ خواهد داد، به این معنی که این گروه به راحتی می توانند در کشور این نفاق را به راه انداخته و هرج و مرج ایجاد کنند. همه ما می دانیم که تشکیل دولت به انتخاب مردم است و مردم هستند که با رای دادن به این دولت آن را انتخاب کرده اند که بیاید و کار کند مقام معظم رهبری هم که در فرمایشاتشان دولت را حمایت کرده و تایید کرده اند. این یعنی اینکه این دولت هم از نظر مقام معظم رهبری و هم از نظر مردم مشروعیت قانونی دارد، اگر چنین باشد که هست کارهایی هم که انجام می دهد نیز مورد تایید است و مشروعیت قانونی دارد و مجوز برگزاری کنسرت هم جزو مواردی است که شامل مشروعیت قانونی می شود. حال شما در نظر بگیرید من و یک عده ای بیاییم و سر خود برویم سر فلان سالن و بگوییم مجوز دولت را قبول نداریم و نمی خواهیم کنسرت برگزار شود، این یعنی چه؟ یعنی دولت را قبول نداریم، دولت را قبول نداریم هم یعنی انتخاب مردم را قبول نداریم و ... این یعنی ایستادن جلوی خواسته مردم و توهین به مردم. این افراد مدعی اند که نگران دین و ایمان هستند و معتقدند که برگزاری کنسرت، دین را به خطر می اندازد و اصولا کنسرت با دین همخوانی ندارد اگر چنین است که بیایند تلویزیون و در بحث های آزاد شرکت کنند و با همین افرادی که معتقدند باید به قانون احترام گذاشت و تمکین نمود و نباید خودسری کرد، گفتگو کنند تا مشخص شود کدام یک دین و ایمانشان بهتر و کامل تر است؟ با تمام این تفاسیر من معتقدم که متولیان امر باید یک فکر اساسی در این زمینه بکنند و راهکارهایی را پیدا کرده تا بتوانند این موضوع را از این گردنه سخت بگذرانند. اگر بحث قدرت است و آنها فکر می کنند که قدرتشان در به کرسی نشاندن حرفهایشان بیشتر است که خب بیایند از بیخ و بن موسیقی را تعطیل کنند و به فراموشی بسپارند که اگر چنین باشد ما هم موضعمان را می فهمیم و دیگر در مورد موسیقی و کنسرت کاری نخواهیم کرد اما اگر چنین نیست که نباید هم باشد چرا این اقدامات صورت می گیرد؟ فرض کنید من دیشب شام میهمان خانه شما بودم و از غذایی که برایم مهیا کردید خوشم نیامده و حرفی زده ام که شما ناراحت شدید، بعد فردایش رفته اید در روزنامه تان در مورد من نقد تندی را نوشته اید و گفته اید نجفیان فلان بهمان. آیا این دعوای دار و دسته ای نیست؟ این موضوع هم دقیقا همین است. ما نمی گوییم دولت مشکل ندارد، چرا در همه دولت ها نقایصی هست اما دیگر نمی آییم اهانت کنیم و با کارهایمان بگوییم من تو را قبول ندارم. دولت و حوزه وزارت ارشاد هم که الحق دارند زحمت می کشند و کار می کنند، اگر مردم انتخاب کرده اند که کرده اند و مقام معظم رهبری هم تایید و حمایت کرده که دولت باید کارش را ادامه دهد . مگر امام نفرمودند، میزان رای ملت است؟ مگر مردم این دولت را انتخاب نکرده اند پس شما چه می گویید که قبول نداریم؟ اعتقادم این است که وقتی ارشاد مجوز می دهد باید کنسرت برگزار شود و از برگزاری اش حمایت شود. همه ما هم می دانیم که وزیر ارشاد آدم ضد دینی نیست، او هم شرعیات را می داند، مسئولان موسیقی هم همینطور. بنابراین نمی آیند کاری کنند که بر علیه دین باشد، همه آنها مومن هستند و اسلام و نظام جمهوری اسلامی را قبول دارند، این ماییم و برداشت ما از دین است که مشکل ایجاد کرده و فکر می کنیم نباید کنسرت برگزار شود.

امین الله رشیدی در گفتگو با آفتاب یزد:

دولت در عمل هم پای مجوزهایش بماند

به نظر من اگر دولت مقتدر باشد این مشکلات پیش نمی آید، من به دولت یازدهم و شخص رئیس جمهور و وزیر ارشاد ارادت دارم اما معتقدم که دولت قدرت و برش لازم را ندارد، به عقیده من اگر رئیس دولت و وزیر دولت آن قدرت و اقتدار لازم را نداشته باشد، چند نفر لمپن می آیند و می گویند نمی خواهم کنسرت برگزار شود. دولت باید قدرت داشته باشد و فقط در حد حرف، پای مجوزهایش نایستد بلکه در عمل نیز پای مجوزهایش بایستد. با تمام این تفاسیر ما امیدواریم که مشکلات عرصه موسیقی حل شود تا کنسرت ها لغو نشوند. این هم امکان پذیر نیست جز با تجدیدنظر و بررسی قوانین و مقررات عرصه موسیقی.

صادق زیباکلام در گفتگو با آفتاب یزد:

در مورد لغو کنسرت ها نظرسنجی کنید

انتخاب یعنی اینکه ای مردم آیا شما از سیاست های دولت فعلی راضی هستید یا خیر؟ یک سیاستهایی از تیر 1384 تا تیر 1392 در این مملکت به اجرا گذاشته شد، واقعیت این است که از مردم استعلام شد که ای مردم آیا شما این سیاست ها را قبول دارید یا خیر؟ مردم در 24 خرداد 92 با رای سنگینی گفتند ما این سیاست ها را قبول نداریم، نامزدی که در خط آن سیاست ها بود یعنی آقای دکتر سعید جلیلی بیشتر از 4 میلیون رای نیاورد و نامزدی که آن سیاست ها را به چالش کشیده بود یعنی آقای روحانی 19 میلیون رای آورد، منتهی در مملکت ما مشکلی وجود دارد و آن این است که متاسفانه گروهی که یک پایی هم در قدرت دارند هیچوقت از نظر مردم تمکین نمی کنند و همانطور که شاهد بودیم از فردای 24 خرداد 92 به اشکال مختلف شروع به ناسازگاری کردند و می خواستند و می خواهند که همچنان همان سیاستهای قبلی ادامه داشته باشد، به این معنا که می خواهند در کشور یک شرایط خاص برقرار باشد، می خواهند ما با همه دنیا سر جنگ داشته باشیم، نمی خواهند مسئله هسته ای حل و فصل بشود، نمی خواهند هر چیزی که در ارتباط با مردم است و آنها جلویش را می گیرند، برای مثال حرکتی که در مراسم تشیع جنازه غواصان شهید صورت گرفت این افراد به گونه ای رفتار کردند که انگار غواصان شهید به دست دولت آقای روحانی و دکتر ظریف و آقای رفسنجانی به شهادت رسیده بودند و گویا این مردمی که جمع شده بودند برای تشیع جنازه فرزندانشان نیامده بودند بلکه آمده بودند تا به دولت روحانی بگویند که آقای روحانی ، آقای دکتر ظریف ما با سیاستهای هسته ای شما مخالفیم، ما با روند مذاکرات مخالفیم، یعنی در حقیقت یک مسئله ای را که جنبه ملی و میهنی و عمومی داشت را به یک حرکتی علیه دولت فعلی و سیاست خارجی دولت فعلی و روند مذاکرات تبدیل کردند. در خصوص مسئله لغو کنسرت ها هم دقیقا همینطور. این اقلیت 100 یا 200 یا 500 نفری به گونه ای رفتار می کنند که انگار تمام 77 میلیون جمعیت ایران مخالف برگزاری کنسرت ها هستند. اگر این
افراد رای مردم را در انتخابات 24 خرداد قبول ندارند می توانیم یک نظرسنجی ساده در خصوص مسئله کنسرت ها برگزار کنیم از بین شهرهای بزرگ مثل کرمان و اصفهان و مشهد و شیراز و تهران سوال کنیم که ای مردم آیا شما با برگزاری کنسرت ها موافقید یا مخالف؟ چند درصدشان موافقند، چند درصدشان مخالف هستند؟ فکر نمی کنم که بیشتر از همان 8 درصدی که به آقای جلیلی رای دادند بگویند که ما با برگزاری کنسرت مخالفیم. به هر حال یا ما باید از قانون تمکین بکنیم و تن به قانون بدهیم یا با قلدری و زورگویی حرف خودمان را پیش ببریم. اصولگرایان تندرو با قلدری و زورگویی می خواهند آنچه که سلیقه خودشان هست در همه زمینه ها از جمله مذاکرات هسته ای و لغو کنسرت ها و ... را به کرسی بنشانند که به نظر من این ضعف برخی از دستگاه ها و نهادهای مرتبط را می رساند که این چنین دربرابر این اقلیت تندرو عقب نشینی کرده و به آنها اجازه عرضه اندام می دهند. من نمی گویم که جلوی اینها را کلا بگیریم و اجازه ندهیم که اظهار نظر کنند چرا که با هرگونه استبداد مخالفم و معتقدم که افراطیون باید از حق و حقوق مدنی برخوردار باشند ولی نه اینکه بیایند قانون را زیر پا بگذارند و هر کاری دلشان خواست بکنند. وقتی دولتی قانونی است اینگونه نباید رفتار کنند. حداکثر کاری که این افراد می توانند بکنند این است که بروند مقابل سالنی که کنسرت برگزار می شود اعتراض کنند نه اینکه بروند درگیری و فحاشی کنند و افراد را مورد ضرب و شتم قرار دهند.

رضا یزدانی در گفتگو با آفتاب یزد:

قانون اجرا شود تا به آرامش برسیم

تنها چیزی که می توانم بگویم این است که همه باید قانونمند باشند، قانون حرف اول را می زند، هرچیزی که در قانون گفته شده و قانونی است اگر اجرا شود همه به آرامش می رسند و همه چیز در سلامت به سر خواهد برد. امیدوارم که مشکلاتی که اخیرا دامن حوزه موسیقی را گرفته حل شود.