تفاوت اصلی تندروهای ایرانی و آمریکایی/ دولت دلواپسان را جذب کند تا هیجان آنها به هدر نرود!

روز شنبه روز سخنرانی رییس جمهور دکتر حسن روحانی در حرم امام (ره) بود، سخنانی که مستمعانی از سراسر جهان اسلام داشت. این روزها ایران محور اخبار جهان اسلام است و به عنوان وزنه اصلی در توازن سیاست و امنیت خاورمیانه مذاکراتی را با غرب آغاز کرده که چشم جهانیان بخصوص جهان اسلام را به ایران دوخته است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی تدبیر و امید،در چنین شرایطی دکتر حسن روحانی در برابر دیدگان هزاران نفر از حضار ایرانی و میهمانان خارجی به یکی از مهمترین جایگاه‌های سخنرانی سالانه خود قدم می گذارد و البته گروهی معلوم الحال با شعارهایی چون مرگ بر منافق از او استقبال می کنند.

هرچند با هوشیاری عموم مردم و عملکرد متین و صبورانه و به موقع مسئولین برگزاری، نظم مراسم رعایت گردید و توطئه در نطفه خفه شد؛ اما واقعه تامل بر انگیز روز گذشته نکانی را به ذهن متبادر می نماید.

نخست: دلواپسی بدون مرز

درست است که دلواپسان به عنوان طیفی از مخالفان دولت در جامعه حضور دارند و وجود مخالف برای هر دولتی طبیعی است اما معمولا مخالفان یک مسیر و عرصه مشخص و قانونی را برای ابراز مخالفت و اعلام نظرات متفاوت خود انتخاب می کنند. این در حالی است که دلواپسان این روزها در هر عرصه ای حضور دارند؛ از هتاکی در صحن علنی مجلس شورای اسلامی گرفته، تا فعالیت قانونی و غیرقانونی حزبی؛ از برهم  زدن نظم حرم مقدس امام امت گرفته تا برگزاری کنفرانس ها و سمینارهای دارای مجوز و بی مجوز از وزارت کشور، از اداره کردن روزنامه های رسمی و بعضا حاکمیتی گرفته تا مدیریت کردن پیاده نظام گسترده در شبکه های اجتماعی موبایلی و ...

گویی دلواپسان ایران دیگری هیچ حد و مرز و چارچوب و شاکله ای برای بسط مخالفتهای خود نمی شناسند و تنها به دنبال فرصتی هستند تا ابتکار عمل را از دستان رقیب گرفته و به هر قیمتی خود نمایی کنند.

شاید بد نباشد که جریانات سیاسی مرزهای قانونی رفتارهای خود را بشناسند تا در منجلاب هزینه تراشی برای خود و نظام گرفتار نیایند.

دوم: تندروی برای نظام یا تند روی علیه نظام

هر نظام سیاسی در دنیا معمولا با دو جناح سیاسی عمده اداره می شود. اصولا دوقطبی های سیاسی در همه جای جهان عامل رشد و بقای نظامهای سیاسی هستند تا حاکمیت هرگز یکدست نشده و شکل دیکتاتوری به خود نگیرد و هیچ یک از جناحین سیاسی توانایی بدست گرفتن زمام امور مردم برای مدت طولانی را نداشته باشند که از خود بی خود شده و خدمت به مردم را فراموش کنند.

طبیعی است که همواره در همه نظامهای سیاسی آن جریان یا جناح یا حزبی که در راس حاکمیت نیست و فعلا قدرت را از کف داده دست به تندروی های سیاسی می زند تا دیدگاههای خود را بهتر به گوش مردم برساند. آری تا اینجای کار طبیعی است اما فراموش نکنیم که در همه جای جهان هردو جناح معتقد به اصل نظامند و برای منافع ملی و اهداف کلان ملکت در یک راستا تلاش می کنند.

پس باید تمام اقدامات آنها حتی منازعات سیاسی شان و یا تندروی هاشان هم در راستای اهداف عالی کشور قرار داشته باشد. با نگاهی به تندروی های این روزهای حزب جمهوری خواه آمریکا به خوبی در می یابیم درست است با تندروی هاشان به مردم القا می کنند؛ دموکراتها برای اداره کشور مناسب نیستند تا دور بعد کرسی ریاست جمهوری را بگیرند؛ اما طوری در کنگره و سنا به مخالفت با مذاکرات می پردازند که نهایتا به نفع تیم مذاکره کننده آمریکایی شده و آنها را با دست پر روانه مذاکرات می کند.

اما متاسفانه در ایران تندروی های دلواپسان به حدی می رسد که به جای کمک به تیم مذاکره کننده برای ایستادگی در برابر زیاده خواهی های غرب، آنها را نیازمند اخذ کمک از سایر دستگاههای کشور برای ایستادگی در برابر مخالفان تندروی داخلی می کند! تاجایی که رهبر انقلاب فرمودند: برخی وزرا نزد من می آیند و می گویند در مجلس به ما بی احترامی می شود ... و نهایتا رهبری آن تذکر تاریخی را به نمایندگان مجلس شورای اسلامی می دهند.

کار را به جایی می رسانند که ظریف این محبوب ترین عضو کابینه در گفتگوی مطبوعاتی خود عنوان می کند عمده دشواری کار ما در برخورد با رفتارهای مخالفان در داخل است و این مساله توان بیشتری از تیم مذاکره کننده می برد تا خود مذاکرات و ایستادگی در برابر خواسته های غرب!

آری گویی تندروی کردن و دشمنی کردن در چارچوب سیاست نظام را هم دوستان دلواپس به درستی نمی دانند؛ به گونه ای که با تندروی هایشان و دشمنی سیاسیشان بجای کمک به پیشبرد اهداف نظام برای جمهوری اسلامی و دستگاه دیپلماسی آن، هزینه می تراشند و دست یابی به اهداف را دشوار تر می کنند.

سوم: اپوزسیون مولتی مدیا

چنانکه در عبارات فوق نیز تاکید شد؛ اگرچه امروز از نظر سیاسی دلواپسان در اقلیت قرار دارند و تیم تدبیر و امید حاکم و اداره کننده کشور اما جالب است که در چنین شرایطی نیز صدای دلواپسان چنان به راحتی در جامعه منتشر می شود و چنان صدای رسایی از آنان به گوش می رسد که گویی در اوج حاکمیت قرار دارند.

اداره چندین روزنامه بعضا حکومتی، اداره چندین خبرگزاری رسمی و سایت خبری تحلیلی، همراهی های رسانه ملی در مواقع لازم، در اختیار داشتن تریبون رسمی مجلس و ... اینها همه کافی نیست که این دوستان به ساماندهی پیاده نظام تخصصی جنگ روانی در عرصه های حقیقی و مجازی دست می زنند؟

همین دوهفته پیش بود که یک تصادف خبری یعنی هزمانی آزاد سازی خرمشهر با حذف سهمیه بنزین چنان فرصت مغتنمی را در اختیار دلواپسان برای جنگ روانی علیه دولت قرار داد که با کنترل شبکه های اجتماعی و ارسال مکرر پیامکهای طنز تحقیر آمیز جامعه را دچار تنش کردند. تو گویی در دوران احمدی نژاد و شادی همین دوستان دلواپس بنزین صد تومانی ظرف سه سال به هفتصد تومان نرسیده و افزایش ششصد درصدی را تجربه نکرده است.

این درحالی بود که در اقدام سوم خرداد دولت تنها سهمیه هفتصد تومانی ماهانه شصت لیتری هر خودرو برداشته شد، یعنی به ازای هر خانواده ماهانه هجده هزار تومان اضافه هزینه و به ازای هر فرد به صورت متوسط ماهانه چهار هزار و پانصد تومان!

اما همین رقم ناچیز را سیستم چند رسانه ای دلواپسان چنان در بوق و کرنا کردند که ملت گمان بردند فاجعه ملی رخ داده است و موج سوءاستفاده از پیامکهای طنز را تاجایی رساندند که رسایی بگوید: ...آقای روحانی پول دستی نمی‌خواهید!؟

و البته در روز گذشته نشان دادند که این پیاده نظام مجازی فعال در شبکه های اجتماعی برای حضور فیزیکی و غیر مجازی هم آموزش و سازماندهی شده است و در مواقع لازم حاضر است؛ حتی به قیمت هزینه تراشی برای نظام در عرصه بین الملل ابزار عرض اندام جریان دلواپس گردد.

پیشنهاد آخر!

پیشنهاد آخر برای تیم دولت تدبیر وامید این است که از این پتانسیل بزرگ رسانه ای در دست چند تندروی سیاسی بهره بگیرد! چرا بنشینیم تا این همه استعداد و توان علیه خواسته های ملت و منافع نظام بکار بسته شود. دولت تدبیر و امید می تواند با جذب کردن امثال رسایی و کوچک زاده و حسن عباسی نه تنها موج عظیم تبلیغات منفی علیه اهداف عالی کشور را مدیریت کند بلکه می تواند همه این توان را در راستای اهداف نظام بکار گیرد!

آقایان تدبیر و امید این تریبون داران بی تدبیر را جذب کنید تا آنها خود سازمان عملیات روانی را این بار در جهت اهداف عالیه نظام و در راستای منافع ملی تاسیس کنند تا ببینید این همه رسانه و شبکه اجتماعی من بعد بجای این که دلواپس رفتارهای شما باشند دلواپس سلامتیتان می شوند!