دایه‌های مهربان‌تر از مادر برای روحانی!

صادق زیباکلام تحلیلگر سیاسی، در یادداشت خود که در روزنامه شرق منتشر شده است می نویسد:

آنچه جالب است، لحن دوستانه، حمایت، همراهی و دفاع از آقای روحانی است که از سوی این دسته از اصولگرایان در قالب دوستی با ایشان، به نمایش گذاشته می‌شود. آنان در لباس دوست و با لحنی کاملا دلسوزانه تظاهر می‌کنند از فشاری که اصلاح‌طلبان به منظور داشتن سهم در کابینه و اعطای پست و سمت‌های مدیریتی به روحانی وارد می‌کنند ناراحت هستند. آیا به راستی این تصویری که اصولگرایان ارایه می‌دهند درست است؟ آیا اصولگرایان واقعا «دایه‌های مهربان‌تر از مادر» برای دکتر روحانی شده‌اند؟

آیا همه تلاش‌ها، تقلاها، فعالیت‌ها و کوشش‌های اصلاح‌طلبان در انتخابات اخیر برای آن بود که سهمی در دولت به دست بیاورند؟ آیا آن اقدام ملی که دکتر محمدرضا عارف انجام داد و از صحنه انتخابات بیرون رفت تا روحانی همه آرا را به خود اختصاص دهد، به واسطه آن بود که در صورت پیروی مشارالیه، از وی سهمیه بگیرد؟  واقعیت آن است که برخلاف آنچه اصولگرایان سعی کرده‌اند از فردای پیروزی روحانی به لطف رسانه‌های پرتعداد خود اشاعه دهند، هیچ اصلاح‌طلبی نه از روحانی سهم‌خواهی کرده و نه اساسا توقع و انتظاری بوده که روحانی به آنان سهمی در کابینه بدهد. اصولگرایان اما به این تاکتیک هم اکتفا نکرده و خط و نشان کشیده‌اند که اصلاح‌طلبان به هیچ روی حق شرکت در کابینه را ندارند.

البته آنان از به کار بردن لفظ اصلاح‌طلب خودداری کرده و به جای آن الفاظ دیگر را به کار می‌برند. بخشی از آنان صراحتا گفته‌اند که روحانی حق ندارد از «فتنه‌گران» در کابینه استفاده کند و اگر چنین کند، اصولگرایان در مجلس به چنین وزرایی رای اعتماد نخواهند داد. ابتدا تهدیدشان فقط محدود به «عوامل موثر در رهبری فتنه» بود اما بعد به صورت عام، شامل«فتنه‌گران» شد. یعنی هر فردی که از دید مجلسی‌ها و اصولگرایان در «جریان فتنه» بوده صرف‌نظر از آنکه در جایگاه رهبری فتنه قرار داشته یا نه، نباید در کابینه روحانی حضور پیدا کند. اما تهدیدات به‌تدریج شامل «ساکتین فتنه» هم شد. اصولگرایان در آخرین خط و نشان کشیدن‌های خود علیه اصلاح‌طلبان، تهدید کرده‌اند که حتی «ساکتین فتنه» هم رای اعتماد از مجلس نخواهند گرفت.                    

ای کاش اصولگرایان به جای این‌همه دلسوزی برای روحانی و دایه مهربان‌تر از مادرشدن برای وی از یک‌سو و از سوی دیگر تهدید و خط و نشان کشیدن که اگر روحانی از اصحاب فتنه حتی ساکتین فتنه در دولتش بخواهد استفاده کند، به آنها رای اعتماد نخواهند داد، اندکی به خودشان، جایگاه، عملکردشان و نگاه مردم به خود می‌پرداختند.

اصولگرایان چهار سال به طور مداوم از همه تریبون‌هایی که در اختیار داشتند، اصلاح طلبان را مورد حمله قرار داده و از هیچ اتهامی به آنان فروگذار نکردند. جالب است چهار سال شبانه‌روز هرچه خواستند به منتقدان و معترضان نسبت دادند و انصافا از هیچ تهدیدی به آنان فروگذار نکردند اما حتی یک‌بار هم حاضر نشدند اجازه دهند اصلاح‌طلبان در صداوسیما حضور یابند و در مقابل اتهاماتی که اصولگرایان به آنان وارد آورده‌اند کوچک‌ترین دفاعی از خود کنند. از بس صحبت‌ها و توهین‌ها را در این چهارسال به اصلاح‌طلبان تکرار کردند خودشان هم باورشان شد که به راستی اصلاح‌طلبان «نفوذی»، «عامل بیگانه» و حتی «نامسلمان» و در مقابل، اصولگرایان سمبل وطن‌پرستی، اسلامیت، ایثار و فداکاری هستند.
از بس تکرار کردند که دیگران فاسد هستند و اصولگرایان کامل و بر حق، «جدی، جدی» باورشان شد که واقعا همین‌گونه است.