دلیل سکوت دلواپسان در زمان تحریمهای ظالمانه چه بود؟

روزنامه آرمان در یادداشتی به قلم مسعود پزشكيان نوشت:

 
 اگر براساس قانون لازم باشد هرگونه توافق به تصويب مجلس برسد خلاف آن نمي‌توان ادعايي داشت اما بيانيه لوزان نيازي به تاييد يا تصويب مجلس ندارد و آنچه دولت به صورت داوطلبانه نيز آن را پذيرفته و موقتا نيز در گذشته اجرا كرده است، نياز به اجازه و  تاييد مجلس ندارد ولي اگر قرار باشد اين قانون به صورت دائمي اجراشود، يقينا بايد به تصويب مجلس برسد و چون سياست خارجي با هماهنگي مقام معظم رهبري صورت مي‌گيرد و مجلس دراين اموري توان كارشناسي ندارد. در مورد بيانيه لوزان نيز بايد اذعان داشت اين بيانيه يك دستاورد بزرگ است. تعجب دارد كه عده‌اي با بيانيه لوزان مخالفت مي‌كنند؛ يك روز اعلام می‌کردند كه قطعنامه‌ها كاغذ پاره‌اي بيش نيستند حال مي‌گويند دستاوردهای ما از بیانیه کم است! مگر اين عزيزان نگفتند قطعنامه، كاغذ پاره است حال چرا ناراحتند؟! مذاكره‌كنندگان مي‌خواهند مسائل به وجود آمده همان كاغذپاره‌ها را به اين شكل از ميان ببرند پس چرا ناراحتند؟ بعد از بيانيه لوزان كنگره آمريكا و  نتانياهو  اعلام كردند كه ناراحت هستند و در داخل هم يك عده ناراحتند.

سوال اين است كه آيا جنگ‌طلبي به نفع ماست يا آرامش و صلح نياز امروز كشور بايد باشد. در مذاكرات نيازهاي واقعي خود را  خواهيم گرفت و اين روش مناسب است يا اينكه حرف‌هايی زده شود و دعوا در پس آن باشد؟ ايران خواستار دستيابي به سلاح هسته‌اي نيست پس چرا فضایی درست شود كه دنيا بگويد ايران به دنبال سلاح هسته‌اي است! آن زمان كه سياست‌هاي نادرست برخي در كشور باعث شد همه دنيا عليه ما متحد شوند و شوراي امنيت پنج قطعنامه عليه ايران صادر كرد. دلواپسان كنوني چرا در آن زمان ناراحت نبودند كه آن همه قطعنامه عليه ايران به تصويب مي‌رسيد؟ بعد هم مي‌گفتند كه اين قطعنامه‌ها كاغذپاره است. امروز شاهدیم همان كاغذپاره‌ها چه فشارها که بر اقتصاد کشور وارد نکرد. در صورت توافق، بايد در انتظار آرامش بود اما مشخص نيست چرا عده‌ای ناراحت هستند كه ايران از حق و حقوق خود نمي‌گذرد؟! مگر تيم و وزارتخانه‌اي  از حقوق و حقوق ملت گذشته است كه دلواپسان مي‌گويند از حق و حقوقمان نمي‌گذريم؟! آن زماني كه تحریمهای ظالمانه علیه کشور صادر می‌شد دلواپسان چرا ساكت نشستند؟