بهانه جویی ها را نباید جدی تلقی کرد!

روزنامه آرمان در یادداشتی به قلم احمد شیرزاد نوشت:
 
برخی در کشور حضور دارند که هرگاه خبر خوشی به مردم می‌رسد، با یک نگاه بدبینانه به آن خبر می‌نگرند. باید پذیرفت که وزیرخارجه کشور، معتبرترین نماینده دولت در خارج مرزهاست که در یک مذاکرات شرکت کرده است و در مقابل وزیر خارجه نیز جمعی از وزرای خارجه کشورهای بزرگ جهان حضور دارند و با یکدیگر به توافق رسیده‌اند ولی ممکن است در بیان جزئیات توافق هر طرف نکاتی را در کلام خود مورد تاکید قرار دهند. در هر صورت باید توجه داشت که روی سند لوزان توافق و امضا صورت گرفته است و این سند قول‌های شفاهی نیست و به نگارش درآمده است و متن آن نیز در روزهای آینده به‌طور یقین منتشر خواهد شد.

 اینکه برخی در اولین ساعات بهانه‌گیری کنند که جزئیات در کلام طرفین باهم اختلاف داشته است، صرفا یک بهانه‌جویی است و نباید این موارد را جدی تلقی کرد. به‌ هر حال اگر نواقصی هم در اطلاع‌رسانی از هر یک از طرفین وجود داشته باشد نهایتا این مذاکرات ادامه پیدا خواهد کرد و روی تمام جزئیات توافق خواهد شد و آقای ظریف هم بر این نکته تاکید کرده‌اند. بنابراین دست گذاشتن روی این جزئیات کم‌اهمیت و ایجاد تلخکامی در جامعه نوعی کج‌سلیقگی است ولی اینکه عده‌ای می‌گویند، توافق باید به مجلس برود و در آنجا مورد تصویب قرار بگیرد جای بحث دارد چراکه این موضوع یک توافقنامه سیاسی بین ایران و قدرت‌های جهانی است و معمولا در همه جای دنیا، دولت‌ها این اختیار را دارند که توافقنامه را امضا کنند چراکه دولت نماد حاکمیت ملی است در این پرونده، دولت به معنی قوه مجریه دخیل نبوده است. شورای‌عالی امنیت ملی در این پرونده دخالت داشته و مقامات عالی نظام از بالا بر تمام جزئیات نظارت داشته‌اند و اینگونه نیست که آقای ظریف با اختیار خود چیزی را امضا کند و اگر براساس قوانین لازم باشد موردی به تصویب مجلس برسد دولت باید لایحه را تنظیم کند وبه مجلس بفرستد. مجلس می‌تواند در مواردی که لایحه‌ای هم وجود نداشته باشد اعمال نظارت کند. طبیعتاً در روزها و هفته‌های آینده آقای ظریف در مجلس حاضر خواهد شد و در کمیسیون‌های مربوطه توضیح خواهد داد و نمایندگان مجلس را در جریان خواهد گذاشت ولی اینکه این موافقتنامه بخواهد در مجلس به تصویب برسد باید گفت که تفاهمنامه‌های سیاسی امکان طرح به این شکل را در مجلس ندارند و همه جای دنیا نیز به این شکل است. ولی آنچه در این مذاکرات مهم است دستاورد دیپلماتیک این مذاکرات است و این تفاهم نشان می‌دهد که این مذاکرات تا چه اندازه اهمیت داشته است و درواقع حل و فصل یک پرونده که به شورای امنیت رفته است و بتواند از این مرحله خارج شود هیچ‌گونه سابقه‌ای ندارد. به عبارت دیگر این نوع رفتار سیاسی می‌تواند یک الگو قرار بگیرد و شاخصی شود برای اینکه مناقشه‌های بزرگ بین‌المللی را با عقل و تدبیر حل و فصل کرد.

ایران کشور بسیار مهمی است و با لیبی که مشمول فصل7 شده بود تفاوت دارد و اصولا برخورد با ایران به‌ دلایل سیاسی بوده و تحت شرایط خاصی قدرت‌های جهانی تصمیم به رودررویی سیاسی با ایران گرفتند که ادامه این رودررویی نه به صلاح غرب و نه به صلاح منطقه است و طبیعی است که به دلیل اهمیت کشور و مردم ایران جامعه جهانی نمی‌توانست این مساله را به صورت بلاتکلیف درآورد و در واقع قدرت و دیپلماسی ایران بود که طوری مساله را مدیریت کرده که بدون موارد خاصی به شکل کاملا متفاوتی پرونده فصل هفتمی حل شود و اگر این موافقتنامه اجرا شود و در شورای امنیت به تصویب برسد شاید یک استثنای بزرگ و الگوی خیلی جدیدی در حل و فصل مناقشات بین‌المللی باشد.