در راه تکریت؛ خانه آخر احتیاط بیشتر

از سامرا که به راه افتادیم، تا 7-8 کیلومتری مکیشیفه اوضاع چندان غیر عادی نشان نمی داد و اهالی منطقه را می دیدیم که در مزارع و یا مقابل خانه هایشان سرگرم امور روزانه بودند و بچه هایی که در حال بازی با دیدن خودروهای کاروان خبرنگاران برایشان دست تکان می دادند.

در دو پست ایست و بازرسی نیز تعداد زیادی وانت بارهای حامل کاهو و صیفی جات در صف بازرسی متوقف شده بودند و منتظر اجازه حرکت به سمت سامرا و بغداد و در عین حال یک گروه از خانواده ها از اهالی مناطق درگیر در کنار جاده منتظر بودند با وسایل نقلیه ای که تدارک دیده شده بود، به مناطق امن تر منتقل شوند.

آنها که توسط نیروهای خطوط مقدم نبرد از مناطق تخلیه شده بودند و توسط نیروهای امدادی برایشان آب و غذا تهیه شده بود، با مدیریت استاندار و مسوولان محلی، توانسته بودند خود را از شر داعش نجات دهند.

ساعت 9 صبح حوالی تکریت رسیده بودیم که خبر آغازعملیات را از فرماندهان شنیدیم. سرانجام به یک بیمارستان در نزدیکی تکریت حدود یک کیلومتری شهر رسیدیم به نام 'مستشفی دجله' و در همانجا مستقر شدیم.

شدت درگیری ها در ساعت 11و نیم بیشتر شد و صدای رگبار سلاح های خودکار و تیربارهای سنگین بیشتر از یکی دو ساعت قبل به گوش می رسید و شلیک سلاح های سنگین از جمله کاتیوشا، موشک های برد کوتاه و آتش توپخانه قطع نمی شد.

یکی از فرماندهان عملیاتی را دیدیم که از خطوط درگیری برگشته بود. او گفت نیروهای داعش در داخل شهر گیر افتاده اند، اما برای عملیات عجله ای نداریم، چرا که کار تمام است و می خواهیم با تلفات حداقلی شهر را آزاد و منطقه را پاکسازی کنیم.

با اینحال، شلیک کاتیوشاها به مناطق ساحلی شرق تکریت، که به منطقه البوعجیل ختم می شود نشان از آن داشت که نیروهای داعش پس از فرار از البوعجیل و الدور به این منطقه گریخته اند.

شمال و شرق تکریت، بیشترین موج حملات نیروهای امنیتی و الحش الشعبی را شاهد بود و ستون های سیاه دود در سراسر این مناطق رو به آسمان حرکت می کرد.

حالا دیگر در حدود یک کیلومتری تکریت بودیم. خیابان ها و ساختمان های شهر را می شد دید که در آن هیچ بنای مرتفعی وجود ندارد.

'محنت العقابی' رییس تیپ رسانه ای الحشد الشعبی 'موسوم به 'فریق العلامی الحربی' می گوید فاصله ما تا اولین سنگرهای داعش 1700 متر است و بعد توضیح می دهد که داعش هم اکنون از چهار محور در محاصره کامل است و نیروها در حال پاکسازی اطراف هستند. بعد هم گفت که خبرنگاران را امروز یا فردا برای بازدید به داخل تکریت خواهند برد.

از روی بام بیمارستان ، شهر تکریت را می شد به خوبی دید، درحالی که هر چند دقیقه یکبار چندین موشک کاتیوشا از بالای سرمان به پرواز در می آمد و به سمت مواضع داعش می رفت.

یکی دیگر از فرماندهان عملیات را ظهر هنگام دیدیم که گفت نیروهای امنیتی و الحشد الشعبی با شکستن خطوط دفاعی داعش در برخی مناطق، به داخل شهر نفوذ کرده اند، اما گویا نبرد نهایی برای بدست گرفتن کنترل شهر هنوز شروع نشده و چهارشنبه آبستن حوادث خواهد بود.

آن فرمانده گفت که نیروهایمان را کنترل شده برای پاکسازی شهر به حرکت درآورده ایم. داعش بعد از شکست سختی که در مناطق مختلف صلاح الدیی خورده بود و بویژه با انهدام پل شمال شرقی شهر، حالا بطور کامل به محاصره در آمده و به گفته همان فرمانده مانند گربه ای زخمی است که وقتی گیر می افتد، وحشیانه پنجه می کشد.

روی بام، دکتر ستار الغانم نماینده پارلمان عراق را دیدم. او از روز اول عملیات هنوز منطقه را ترک نکرده و همچنان با تیم رسانه ای جنگ همراهی می کند.

او از آن بالا منطقه را نشان می دهد و ابتدا موقعیت ما را نسبت به شهر تکریت مشخص می کند و می گوید فاصله ما با اولین کوچه های شهر 1300 متر و با داعش حدود 1700 تا دو کیلومتر است.

بیمارستان اصلی و مرکز شهر تکریت را که در بخش جنوبی شهر واقع است و به خوبی دیده می شود، نشان می دهد. می پرسیم آنجا دست کیست؟ می گوید هنوز دست داعش است.

در ادامه صحبت های دکتر الغانم بود که شنیدیم ، گویا قرار است نیروها صبح فردا چهارشنبه وارد شهر شوند. او گفت احتمالا از سه محور وارد شهر می شوند. علت کندی عملیات را سوال کردیم، او گفت عملیات کند نیست، تنها احتیاط را بیشتر کرده ایم و عجله نمی کنیم، چرا که عملا کار تمام است و داعش به تله افتاده است.

با اینحال، او مساله انتحاری ها و خودروهای بمب گذاری شده در داخل شهر را مطرح کرد و گفت خیلی از خانه ها تله گذاری شده اند و دستکم 500 تا 550 انتحاری و قناسه چی در سطح شهر پراکنده اند، بنابراین نباید عجله کنیم.

از ستار الغانم سوال کردم که آیا در داخل شهر کسی از غیر نظامیان مانده است؟، او پاسخ داد: مطمئن باش هیچکس در شهر نیست جز داعش !

غروب هنگام اعلام کردند که قرار است به پایگاه اسپایکر در شمال تکریت منتقل شویم و شب را همانجا بیتوته کنیم. اسپایکر نامی آشنا به بزرگی یک فاجعه انسانی است. این پایگاه آموزشی متعلق به نیروی هوایی ارتش عراق، یک تراژدی انسانی را با خود حمل می کند که در یک قرن گذشته نمونه آن تکرار نشده، اما جامعه جهانی خیلی ساده از کنار آن گذشت و به آرشیو خاطرات تاریخی اش سپرد.

اواخر خرداد ماه امسال 1700 دانشجوی زیر 20 سال این پایگاه در حالی که سلاح نداشتند، با همان لباس های گرمکن، از داخل خوابگاههایشان بیرون کشیده شدند و به سلاخی برده شدند و خونشان دجله را رنگین کرد، با اینحال در حال و هوای رفتن به اسپایکر بودیم که خبر دادند شب را همینجا می مانیم.

از غروب نیروهای جدیدی وارد این قرارگاه شدند تا آخرین تدارکات برای نبرد فردا فراهم شده باشد و این درحالی بود که امدادگران و تیم های پزشکی آماده می شدند و از غروب هنگام آرام آرام سفیر موشک ها و گلوله هایی که روانه مواضع داعش در تکریت می شد، به گوش می رسید و البته اردوگاه را می لرزاند.

در قرارگاه یا همان مستشفی دجله، خبرنگاران همراه با نیروهای تازه نفسی که به این محل منتقل شده بودند تا برای صبح چهارشنبه وارد تکریت شوند، همه منتظر اعلام خبر آزادی تکریت بودند، اما تا شبانگاهان خبری نشد و صداها فروکش کرد و منطقه در سکوت فرو رفت؛ سکوتی پر از فریاد که گویا قرار بود صدایش روز چهارشنبه شنیده شود.