باید گفت برخی تصور می کنند موفقیت دولت یازدهم در تضاد با منافع آنهاست بدین معنا که نفع آنان در شکست دولت است. هر چند همگان می دانند که شکست دولت تنها گریبان آقای روحانی را نخواهد گرفت و مردم و کشور نیز از این راه خسارت و آسیب می بینند.
«منتقدین دلسوز یا تندروهای تخریبکار» عنوان یادداشتی در روزنامه «آرمان» به قلم «احمد شیرزاد» است که در آن می خوانیم: مدتی است حرکت هایی مشاهده می شود که از محدوده انتقاد صریح و شفاف خارج است. حرکت هایی که بیشتر به تخریب شبیه اند؛ مسئله ای که موجب شد تا روز چهارشنبه رئیس جمهور در سخنرانی خود در قم به مرز میان نقد و تخریب اشاره کند، به احساس خطر او از این موضوع بازمی گردد.بر اساس شنیده ها در حاشیه این سفر افرادی با در دست داشتن پلاکاردها و پخش شبنامه سعی در تخریب چهره رئیس جمهور و تضعیف دولت داشتند که هیچ فرد و گروهی مسئولیت آن را نپذیرفته است. هرچند با پلاکاردها به دلیل ظاهر عیانی که داشتند، برخورد شد و مجبور به جمع آوری شدند اما آیا شبنامه ها هم جمع شد؟! اینگونه حرکت ها یا مستندهایی که بدون ذکر تهیه کننده و عوامل علیه دولت منتشر شد ه اند، مصداق تلاش هایی است که در جهت تخریب دولت انجام می شود. اختلاف نظر طبیعی است و هر جناحی به طور معمول، رقیبی دارد لذا هیچ عقلی این اصل را انکار نمی کند و بر آن خرده نمی گیرد اما آنچه مهم است برخورد مسئولانه جناح ها با یکدیگر است. بدین معنا که اگر تفاوت دیدگاهی وجود دارد یا نقدی بر عملکردی است، چاره آن تن دادن به بحث ها و مناظره های آزاد است نه اقدام به رفتارهایی دور از عقلانیت و جوانمردانه. متاسفانه بخشی از منتقدان دولت که این روزها با نام و نشان دلواپسان شناخته می شوند به این واقعیات تن نمی دهند و بیشتر قائل به یکسویه سخن گفتن هستند. آنها با رسانه هایشان به راحتی طرف مقابل را آماج تهمت، افترا و تخریب می کنند بدون آنکه طرف مقابل امکان برخورد متقابل داشته باشد. برای مثال مشاهده می شود که دقیقا همزمان با مذاکرات حساس هسته ای پلاکاردهایی در ابعاد بسیار بزرگ در خیابان ها به نمایش گذاشته می شود که مذاکرات را به سخره می گیرد و اهتمام تیم مذاکره کننده برای حفظ دستاوردها زیر سوال برده می شود. باید پرسید آیا نام این رفتارها جز تخریب است؟! ناگفته نماند از سویی دیگر دولت روحانی، دولتی نیست که قصد داشته باشد فضایی محدود، بسته به وجود آورد. طبیعتا در همه جای دنیا این قبیل اقدامات مجازات های سبک قضایی در پی دارد تا مانعی باشد در برابر بروز اقداماتی از این دست که ماهیت اتهام دارد. متاسفانه گروهی در کشور در قالب عناوین مختلف در راستای اقدامات تخریبی به خود اجازه می دهند که از هر روشی استفاده کنند و معمولا مرز روش های قانونی را نیز زیر پا می گذارند. اما در اینجا این سوال پیش می آید که این افراد و جریانات چه منفعتی از این قبیل اقدامات می برند؟
در این خصوص باید گفت برخی تصور می کنند موفقیت دولت یازدهم در تضاد با منافع آنهاست بدین معنا که نفع آنان در شکست دولت است. هر چند همگان می دانند که شکست دولت تنها گریبان آقای روحانی را نخواهد گرفت و مردم و کشور نیز از این راه خسارت و آسیب می بینند، اما گویا خودمحوری هایی که در برخی نیروهای تخریبگر وجود دارد سبب می شود بی توجه به این مسائل تنها تلاش کنند تا به هر قیمت و با توسل به هر ابزار و هر روشی دولت را در برنامه هایش ناموفق کند. بخش دیگر این اهداف نیز به دلیل حب قدرت است؛ چرا که برخی به شدت به دنبال کرسی های از دست داده شان هستند و اگر دستشان از آن کوتاه باشد همه تلاش خود را صرف می کنند تا به کسانی که در کرسی های مسئولیتند با این گونه اعمال تخریبی، سنگ بزنند. خصلت دیگری نیز که به این تخریب ها دامن می زند نوعی ترس از مقابله منطقی است. بدان معنا که افرادی که در حوزه بحث کلامی و منطقی از شکست می هراسند و خود را در آن وادی دست بسته می بینند به این گونه اقدامات تخریبی دست می زنند. به هر حال این چند عامل می تواند انگیزه هایی باشد برای تندروها تا با تخریب های خود بر سر راه دولت سنگ اندازی کنند.
ارسال نظر
