زنان اندونزی برای مقابله با خشونت جنسیتی به ورزش‌های رزمی روی‌ می‌آورند

زنان اندونزیایی به طور فزاینده‌ای به کلاس‌های دفاع شخصی مراجعه می‌کنند. در این کشور که پرجمعیت‌ترین کشور مسلمان جهان است، خشونت جنسیتی همچنان یک معضل اجتماعی است.
 
۱۱ سال ازدواج همراه با آزارهای احساسی و جسمی رانی میرانتی، معلم دبستان، را واداشت به دوره هنرهای رزمی ترکیبی در شرق جاکارتا بپیوندد. او اکنون دو سال است که این ورزش را ادامه می‌دهد و یاد گرفته در برابر خشونت بایستد.
 
او که به تنهایی سه فرزند خود را تربیت می‌کند، یکی از زنان اندونزیایی است که به طور فزاینده‌ای به کلاس‌های دفاع شخصی مراجعه می‌کنند. در این کشور که پرجمعیت‌ترین کشور مسلمان جهان است، خشونت جنسیتی همچنان یک معضل اجتماعی است. او توضیح می‌دهد: «دولت تنها پس از وقوع خشونت وارد عمل می‌شود، در حالی که ما نمی‌دانیم چه زمانی این خشونت رخ خواهد داد. و متاسفانه ناگهان صورت می‌گیرد و هیچ کس در آن لحظه نمی‌تواند کمکی کند. بنابراین باید بتوانیم از خود دفاع کنیم.»
 
کمیسیون ملی خشونت علیه زنان، موسوم به «کُمناس پِرِمپوان» در سال گذشته نزدیک به ۲۹ هزار مورد خشونت خانگی جنسیتی ثبت کرد که در مقایسه با سال ۲۰۲۲ و نزدیک به ۳۴ هزار موردی که در آن سال ثبت شده بود، ۱۲ درصد کاهش داشته است. سال ۲۰۲۲ سال تصویت قانونی علیه خشونت جنسی است.
 
اما این کمیسیون در گزارش سالانه خود در ماه مارس اعلام کرد که تعداد واقعی موارد مشکوک به طور قابل توجهی بیشتر است، چرا که بسیاری از موارد گزارش نمی‌شود.
 
زنان و دختران اندونزیایی در میان مواردی که رو به رشد است، از خشونت جسمی می‌ترسند و بنابراین برای اطمینان از ایمنی خود، به راه‌های جایگزین نظیر کلاس‌های دفاع شخصی و ورزش‌های رزمی روی می‌آورند.
 
برای میرانتی، که شوهرش بارها به او حمله کرده، موی تای مناسب‌ترین روش دفاع شخصی است، زیرا به او کمک می‌کند مهارت‌ها، اعتماد به نفس و تکنیک‌های پیشگیری بیشتری کسب کند.
 
او در این باره توضیح می‌دهد: «مهمترین امتیاز کسب عکس‌العمل‌های دفاع است و سپس رهایی از فشار عصبی. من از طریق بوکس از شر استرس خلاص می‌شوم، زیرا وقتی مورد آزار جسمی قرار می‌گرفتم نمی‌توانستم از خودم دفاع کنم. اکنون این توانایی را و مهارت‌های لازم را کسب کرده‌ام. می‌توانم مقابله کنم.»
 
موی تای که ریشه در تایلند دارد، نوعی کیک بوکسینگ است که شامل ضربات زانو و آرنج، لگد و مشت است.
 
مربی زن میرانتی، رحیمة الحسنه، می‌گوید که زیر تعداد فزاینده درخواست‌های ثبت‌نام زنانی که می خواهند هنرهای رزمی یاد بگیرند، به ویژه در کلاس‌های خصوصی، غرق شده است، چرا که تعداد مربیان زن موی تای کم است.
 
حسنه می گوید: «امروزه بسیاری به دنبال معلمان خصوصی زن موی تای هستند، زیرا زنان زیادی دوست ندارند با مربی مرد کار کنند، آنها با مربیان زن آزادتر و راحت تر هستند.» او خاطرنشان می کند که اکثر زنانی که در کلاس های دفاع شخصی او ثبت نام می کنند، ترسیده هستند و برخی در گذشته مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند.
 
او می‌گوید: «یادگیری موی تای ذهنیت شما را نیز شکل می‌دهد. کسانی که در ابتدا خجالتی و ساکت بودند به اندازه کافی شجاع می‌شوند تا صحبت کنند، کسانی که در ابتدا از نظر ذهنی ترسو بودند به اندازه کافی شجاع می‌شوند تا در موقعیت‌های منفی از خود دفاع کنند.»
 
 
همسرش ریزال زلمی، که مبارز حرفه‌‌ای هنرهای رزمی ترکیبی است، می‌گوید گرایش فزاینده زنان به یادگیری هنرهای رزمی به سوء استفاده‌کنندگان و مجرمان نشان می‌دهد که همه زنان طعمه آسانی نیستند: «تصور نکنید که یک زن تنها باید یاد بگیرد که چگونه با مجرمان مبارزه کند تا بتواند از خود دفاع کند، لازم نیست که اینطور باشد. آنها همچنین یاد می‌گیرند که در ابتدا سعی کنند از حمله اجتناب کنند و به سادگی ازمورد هدف قرار گرفتن فرار کنند.»
 
این زوج مربی هنرهای رزمی سه سال پیش «باشگاه مبارزه ب. ک. ت» را با حدود ۴۰ دانش‌آموز افتتاح کردند.
 
رنگی ویرانتیکا سودراجات، یکی از شاگردان این باشگاه می‌گوید تمرینات بدنی در هنرهای رزمی به او کمک کرده است تا کار او را به‌عنوان یک پزشک عمومی که با پزشکان بدون مرز همکاری می‌کند، تعدیل کند و کیفیت آن را بهبود بخشید.
 
این پزشک ۳۱ ساله در چندین اردوگاه پناهندگان در پاکستان، یمن، سودان جنوبی، بنگلادش و سیرالئون ماموریت داشته است و می‌گوید که هنرهای رزمی نه تنها اعتماد به نفس و قدرت بدنی او را تقویت کرده است، بلکه در مدیریت استرس نیز نقش بسیار مفیدی داشته است: «من می‌توانم تمام احساسات فروخورده، خشم و غم خود را به روشی سالم از طریق موی تای تخلیه کنم، مثل راهنمایی برای رهایی از ناراحتی و کسب آرامش.»
 
اندی ینتریانی، کمیسر ارشد کمیسیون ملی خشونت علیه زنان، از افزایش تعداد کلاس‌های دفاع شخصی زنان استقبال می‌کند. او در این باره می‌گوید: «این بسیار مهم است، زیرا قربانیان زیادی وجود دارند که چنان شوکه شده‌اند که نمی‌توانند هیچ واکنشی نسبت به آنچه برایشان اتفاق افتاده است داشته باشند. و ممکن است خیلی دیر متوجه شوند یا فرآیند آن خیلی طول بکشد.»
 
از جمله انواع خشونت‌های ثبت شده که در فضاهای خصوصی رخ می‌دهد، اقدام به تجاوز جنسی، تجاوز زناشویی، سقط جنین اجباری و زنای با محارم است. به نقل از ینتریانی، اکثر قربانیان دانش‌‌جویان ۱۸ تا ۲۴ ساله بودند، در حالی که اکثر مجرمان گزارش‌شده، شرکای مرد سابق یا فعلی آنها بودند.
 
اندی ینتریانی در این باره توضیح می‌دهد: «بسیاری در جامعه ما هنوز موارد خشونت جنسی را برای زنان قربانی شرم‌آور و مایه شرمساری می‌دانند، به همین دلیل بسیاری از خانواده‌ها تصمیم می‌گیرند که اگر این جرم در خانواده قابل رسیدگی باشد، نیازی نیست که تمام دنیا بدانند که فرزند آنها قربانی خشونت جنسی بوده است.»‌
 
مجلس اندونزی در سال ۲۰۲۲ قانون گسترده‌ای را تصویب کرد که مجازاتی را برای خشونت جنسی تعیین می‌کند و استرداد و سایر اقدامات درمانی را برای قربانیان و بازماندگان تضمین می‌کند.
 
کمیسیون انتخابات اندونزی در ماه جاری رئیس خود را پس از اینکه وی به اتهام تجاوز جنسی در پی شکایت یک کارمند مجرم شناخته شد، اخراج کرد. این آخرین جنجال از مجموعه جنجال‌های خشونت علیه زنان در این کشور ۲۷۷ میلیون نفری است.
 
منبع: یورونیوز