گویا عده ای فراموش کرده اند که امروز وضعیت بحرانی خاورمیانه بحدی است که خیلی از کشورهای جهان را با خود درگیر کرده است و از آن جایی که ایران به عنوان قطب منطقه شناخته می شود فشار سیاسی مضاعفی بر دستگاه سیاست خارجی کشورمان وارد می شود.
روزنامه «ابتکار» در سرمقاله امروز -دوشنبه- خود با عنوان «ظریف دیده نشود!» به قلم «مهدی روزبهانی» نوشته است: ظاهرا مهم این است که محمد جواد ظریف به عنوان سیبل دولت، مورد حمله مخالفان قرار گیرد از این رو فرقی نمی کند که بهانه این حملات پیاده روی با جان کری باشد یا قدم زدن در جنگل. به نظر می رسد این روزها هر کسی که می خواهد با انتقاد بجا و نابجا از دولت روحانی برای خود اسم و رسمی دست و پا کند، دیواری کوتاه تر از رئیس دستگاه دیپلماسی کشورمان نمی یابد. انتقاداتی که نه تنها از روی دلسوزی و کارشناسی نیست، بلکه مصداق بهانه جویی و ایرادات بچگانه ای است که از سر لجبازی، هر ازچندگاهی نصیب ظریف می شود.نویسنده افزوده است: گویا عده ای فراموش کرده اند که امروز وضعیت بحرانی خاورمیانه بحدی است که خیلی از کشورهای جهان را با خود درگیر کرده است و از آن جایی که ایران به عنوان قطب منطقه شناخته می شود و در بسیاری از مسائل منطقه حضور مستقیم دارد؛ فشار سیاسی مضاعفی بر دستگاه سیاست خارجی کشورمان وارد می شود. کافی است دلواپسان لحظه ای به نقشه سیاسی منطقه نگاه کنند و وسعت مسائل مهم و پیچیده ای را که امروز ایران با آن دست به گریبان است درک کنند و بدانند که توجه و پیگیری همه این موارد در اقصی نقاط خاورمیانه که منافع ایران نیز در آن نهفته است برعهده وزارت امور خارجه و البته شخص محمد جواد ظریف قرار دارد. جدای ازاین موارد پرونده سنگین و حساس هسته ای را وزیر امور خارجه با همکاران محدود خود پیگیری می کند در حالی که طرف مقابل با گروهی از خبرگان جهانی به رویارویی آمده اند. اما همچنان مهارت ظریف تحسین های بسیاری را برانگیخته است. برای نمونه جان کری به عنوان وزیر امور خارجه آمریکا که همه جهان را عرصه کاری وسیاست ورزی خود می داند ظریف را مذاکره کننده ای سرسخت توصیف می کند. این درحالی است که در ایران ظریف به بهانه های واهی زیر چکش دلواپسان قرار می گیرد. از طرف دیگر ظریف مسئولیت دستگاه دیپلماسی ای را بر عهده دارد که در دوره های مختلف شخص وزیر و دولت تنها تصمیم گیرنده آن نبوده اند و در بیشتر مسائل مسئولان عالی نظام در جریان مستقیم امور بوده اند و برای آن تصمیم گیری کرده اند. تأیید این مدعا هم اظهار تخت روانچی مبنی بر اخذ دستورالعمل کتبی و شفاهی برای انجام مذاکرات است.
از طرفی بعد از گذشت سی و شش سال از عمر انقلاب شخصی بر کرسی وزارت خارجه ایران تکیه زده که بر خلاف اسلاف خود تحصیلات مرتبطی با این حوزه دارد و همچنین سلسله مراتب کاری را از پست های پائین گذرانده است. با این حال برخلاف توجه جهانیان به ظریف به جای نقد حرف هایی را می شنود که بیشتر دستمایه طنز است تا مسئه ای که قابلیت اندیشیدن داشته باشد. از طرف دیگر اینگونه اظهارات این شبهه را به ذهن متبادر می کند که دلواپسان سعی دارند تا با اظهارات واهی خود توجه عموم را از مسائل حیاتی کشور منحرف و با جنجال و هیاهو در مورد مسائل بی ربط،، اجازه تفکر و تعقل در مورد مسائل مهم روز را هم از مردم و هم از دولت سلب کنند.
البته این حرف به معنای انتقاد نکردن از وزیر خارجه کشورمان نیست چرا که به ظریف نیز همانند بسیاری از مسئولان کشور انتقادات زیادی وارد است اما باید انتقادی مطرح شود که کمکی به تنویر افکار عمومی و پیشبرد منافع ملی کشورمان باشد. امروز انتظار می رود که کارشناسان و دانشگاهیان عرصه دیپلماسی و مطالعات بین المللی ظریف را زیر ذره بین قرار دهند و ارزیابی دقیقی از رفتار او داشته باشند تا به این ترتیب به حذف اشتباهات و جلوگیری از خطاها کمک کنند. چون بی شک طرف های خارجی به ظریف و دستگاه دیپلماسی توجه ویژه ای دارند.
ارسال نظر
