همه قلب ها خانه شماست

ایرانی ها مردمی قدرشناسند. می گویید نه؟ کافیست مسیر خیابان های منتهی به فرودگاه امام را طی 24 ساعت گذشته بررسی کنید.

اگر نگاهی به جمعیتی که برای استقبال از تیم ملی به فرودگاه رفته بودند بیندازید، متوجه می شوید، این استقبال از تیمی که همانند دو دوره گذشته جام ملت ها در مرحله یک چهارم حذف شده غیر عادی است.

بله! تیم ملی حذف شد؛ بدون کسب عنوان چمدان هایش را بست و به تهران آمد. ولی چرا مردم به استقبال کی روش و شاگردانش رفتند؟

قرار بود صعود کنیم و به جای عراقی ها امروز در نیمه نهایی بازی کنیم. قرار بود مثل سه رویارویی پیشین مان با کره، باز هم شرقی ها را ببریم و به فینال برویم. ولی ابر و باد و مه و داور و دوپینگ جملگی در کار شدند، تا کاپیتان نکو به جای اهدای نشان تیم ملی به چا دو ری کره ای، لباس هایش را تا کند و در چمدان بگذارد و در حسرت بالا بردن جام قهرمانی بماند.
سرمان را بریدند، تا مبادا به تورنومنت سراسر "گاف" ای اف سی، خدشه ای وارد شود! تا مبادا تکل های آندو حملات حریف را قطع کند، یا مبادا واکنش های حقیقی دوباره هواداران عاشق تیم ملی را سر ذوق بیاورد و هزار مبادای دیگر...
فاتح جام نشدیم... . مهم نیست؛ تیم ملی جام ملت های آسیا را فتح نکرد، ولی کی روش و مردان سرزمین پارس فاتح قلب میلیون ها ایرانی شدند...

ایرانی هایی که ایستاده مردن را به فتح جام آن هم به هر قیمت، ترجیح می دهند...
تیم ملی ایران به خانه برگشت. نه با عنوان فاتح آسیا، فتح آسیا بماند برای لابی گرانی که با رانت و پول سلامت فوتبال را به نجاست می کشند... . جام قهرمانی آسیا بماند برای شیخ سلمان و شریکانش و از جام بزرگتر روسیاهی مسئولان کنفدراسیون آسیا است که با هیچ توجیهی پاک نمی شود.
ما جامی که بوی درهم و دینار بدهد نخواستیم، مال بد بیخ ریش شیخ سلمان!!!
ما ملی پوشانمان را برای چیزی فراتر از عنوان قهرمانی می ستاییم، چیزی که در موزه فیفا و ای اف سیرک! البته پیدا نمی شود...
خوب نگاه کنید این تیم ملی ایران است که مورد استقبال قرار می گیرد و این غیرت ایرانی است که در یادها می ماند...
بگذارید مدعیان هرچه می خواهند بگویند، بگذارید کوته نظران یاوه سرایی کنند، بگذارید همان کسانی که فوتبال ما را به منجلاب کشیدندو "لقب" گرفتند ماهیت پست خود را آشکار سازند؛ اما شما ملی پوشان عزیز، این را مطمئن باشید:

از همیشه بیشتر دوستتان داریم و با افتخار فریاد می زنیم "به وطن خوش آمدید".