نگاهی به حواشی مذاکرات ایران و 1+5

«مذاکرات و مسائل حاشیه ای» عنوان یادداشت روز روزنامه «آرمان» به قلم «محمدعلی سبحانی» است که در آن آمده است: آخرین دور مذاکرات ایران و کشورهای موسوم به 1+5 روز گذشته در ژنو پایان یافت. این دور از مذاکرات نیز مانند دورهایی پیشین نکات و حواشی ای داشت که قابل بررسی اند. یکی از حواشی این دور از مذاکرات ادعایی بود که پایگاه خبری المانیتور درخصوص تلاش دیپلمات های ایران و آمریکا در جهت تهیه و تنظیم سندی مشترک میان دو کشور داشت.

این ادعا قابل قبول نیست چرا که بحث ایران و آمریکا و گفت وگوهایی که میان این دو کشور وجود دارد در چارچوب مذاکرات هسته ای جای می گیرند. گفت وگوهای دوجانبه نیز از آن جهت اتفاق می افتند تا نوعی لابی قبل از مذاکرات شکل بگیرد و مذاکرات با قوت بیشتری پیش رود. اما اینکه خارج از فضای مذاکرات چندجانبه سندی به طور جداگانه میان ایران و آمریکا تنظیم شود چندان قابل تصور نیست.

همچنین روز گذشته مقام مذاکره کننده چینی ابراز امیدواری کرد که ایران و کشورهای گروه 1+5 از فرصت ارزشمند تاریخی که به وجود آمده، استفاده کنند و اراده سیاسی و عزم جدی خود را برای دستیابی به یک توافق برد- برد و راه حل مناسب نشان دهند. در این خصوص نیز باید گفت فرصتی که برای حل این مشکل به وجود آمده واقعا تاریخی است و اگر اتفاق مثبتی در این خصوص رخ دهد در واقع تحولات مهمی را در سطح منطقه و جهان در خصوص تنظیم مناسبات ایران با کشورهای مختلف رقم خواهد زد و این امر برای دولت آمریکا و سایر طرف های درگیر در مذاکرات نیز یک موفقیت بزرگ به حساب خواهد آمد.

از سوی دیگر «سرگئی ریابکوف» مذاکره کننده ارشد هسته ای روسیه نیز اعلام کرد: ایران و گروه 1+5 تا پایان ماه مارس (نیمه اول فروردین) موافقتنامه سیاسی را امضا می کنند. در این خصوص نیز باید گفت هرگونه همفکری و تفاهم میان ایران و گروه 1+5 نوعی قدم به جلوست. فارغ از اینکه اساسا منظور از توافقنامه سیاسی چیست باید گفت هرگونه توافق و تفاهم به نوعی یک گام رو به جلو محسوب می شود. البته اگر منظور از تفاهمنامه سیاسی گره زدن سایر مسائل به مساله هسته ای باشد، نمی تواند چندان اتفاق مثبتی تلقی شود.

بحث دیگری که در این دور از مذاکرات مطرح شد دیدارهای پی درپی دکتر ظریف و همتای آمریکایی خویش بود که باز این بحث را مطرح کرد که رابطه صمیمانه دیپلمات های دو کشور چه تاثیری در روند کلی مذاکرات خواهند داشت. در این خصوص نیز باید گفت این رفتار می تواند مکمل این امر باشد که طرفین قصد دارند اراده سیاسی خود را نسبت به حل این مشکل و حصول توافق نشان دهند.