با برتري حسن روحاني در انتخابات رياست جمهوري يازدهم، بسياري از نمايندگان مجلس به ويژه طيف پايداري، در حالي که در قبال رفتارهاي دولت قبل سکوت مي‌کردند و يا به جدل‌هاي احمدي نژاد با لاريجاني و طيف نزديک به رئيس مجلس لبخند مي‌زدند، تصميم گرفتند در اين دوره، دلواپس تمام شرايط کشور شوند.
روزنامه ابتکار در یادداشتی به قلم مصطفي داننده نوشت:اين روزها بنا بر يک کار تحقيقي درگير مرور مجالس مختلف ايران هستم. مجالسي که از 7 خرداد 59 آغاز و به مجلس نهم ختم مي‌شود. تمام اين پارلمان‌هاي جمهوري اسلامي ويژگي‌هاي مختلفي دارند که مي‌شود براي هرکدام از آن نام يا صفتي را انتخاب کرد. به طور نمونه مجلس اول را مي‌شود، مجلس اول را پارلمان سلايق گوناگون ناميد يا مي‌توان به مجلس ششم، مجلس حاشيه‌ها گفت. در اين ميان اما براي مجلس نهم مي‌شود يک نام خاص انتخاب کرد. نامي که بسياري از ناظران سياسي با ملموس بودن عملکرد اين مجلس برآن ناميده‌اند و آنهم ضعيف ترين مجلس تاريخ ايران است.
با بررسي عملکرد مجالس مختلف در ايران مي‌توان به خوبي پي به اين معنا برد که مجلس نهم نه به صورت قطعي ضعيف ترين اما قطعا يکي از ضعيف ترين پارلمان‌هاي ايران بعد از انقلاب اسلامي ايران است. يکي از ويژگي‌هاي مجلس نهم که آن را نسبت به ديگر مجالس به ويژه مجالس دهه 60 و 70 متمايز مي‌کند حضور کم چهره‌هاي شناخته شده يا به اصطلاح ژنرالي پارلمان در اين مجلس است. اگر بخواهيد چهره‌هاي تاثيرگذار مجلس که مي‌توانند در کشور جريان ساز و تاثيرگذار باشند را بشمريد شايد به تعداد انگشتان يک دست نباشند و اکثر نمايندگان مجلس نهم با سابقه کم در نمايندگي و حتي مسئوليت‌هاي گوناگوني اجرايي وارد اين گود شده‌اند.
اين درحالي است که در مجالس قبل، پارلمان ايران مملو از چهره‌هاي شناخته شده و سرشناس بود که بعدها عهده دار مقام‌هاي مهمي چون رياست جمهوري، رياست مجلس و وزارت شده‌اند. همين کم بودن چهره‌هاي کارکشته در فضاي مجلس باعث شده است جلسات اين قوه مهم و اساسي در کشور تبديل به جلساتي با تنش‌هاي فراواني و مشکلات بسيار باشد. تنش‌هايي که بارها و بارها با تذکرات مقام معظم رهبري روبرو شده است. نمونه بارز اين رفتار اين نمايندگان نحوه برخورد با علي مطهري در جريان نطقش در صحن علني مجلس و يا جمع کردن طومار عليه روزنامه مردم امروز است.
به بيان بهتر شايد رفتار نمايندگان مجلس نهم را اينگونه تعريف کرد که آنها بنا بر شرايط کشور بيشتر درگير سياسي کاري شده‌اند تا خدمت به مردم! با برتري حسن روحاني در انتخابات رياست جمهوري يازدهم، بسياري از نمايندگان مجلس به ويژه طيف پايداري، در حالي که در قبال رفتارهاي دولت قبل سکوت مي‌کردند و يا به جدل‌هاي احمدي نژاد با لاريجاني و طيف نزديک به رئيس مجلس لبخند مي‌زدند، تصميم گرفتند در اين دوره، دلواپس تمام شرايط کشور شوند. اين نمايندگان تنها به اين دليل که روحاني از طيف نزديک به آنها نيست به تمام رفتارهاي دولت بدبين هستند و از صدر تا ذيل دولت تدبير و اميد را مشکوک مي‌دانند.
در اين مجلس نطق‌هايي درمورد رئيس جمهور زده و خوانده مي‌شود که نمايندگان مجلس اول پس از محرز شدن خيانت بني صدر به کشور مي‌زدند.
کافي است يک هفته مذاکرات مجلس نهم را پيگيري کنيد تا ببيند برخي از نمايندگان چه ايراداتي به دولت يا وزراي آن مي‌گيرند. نمونه بارز اين ايرادها، سوال جواد کريمي قدوسي از محمد جواد ظريف است. او از وزير خارجه مي‌پرسد که چرا مذاکرات در کشورهاي غربي برگزار مي‌کنيد و چرا اين مذاکرات را به کشورهاي شرقي نمي‌آوريد؟ گويي انگار مذاکره در آنکارا برگزار شود ما به توافق بزرگ خواهيم رسيد. شايد کمتر کسي به خاطر داشته باشد نمايندگان مجلس براي بسياري از مشکلات اقتصادي مردم دست به جمع کردن طومار زده باشند اما همين نمايندگان تحت تاثير فضاسازي رسانه‌اي عليه تيتر يک روزنامه « که اتفاقا من هم کار اين روزنامه در اين شرايط حساس را درست نمي‌دانم» دست به جمع آوري طومار مي‌کنند و در کنار آن به خاطر همين تيتر وزير ارشاد را به استيضاح تهديد مي‌کنند. همين رفتارها باعث مي‌شود که مردم بيش از بيش به اين فکر کنند که به جز دولت، احتياج به تغيير در قوه مقننه نيز دارند. مردمي که از سياست بازي‌ها و تصميمات اشتباه احمدي نژاد خسته شده بودند تصميم گرفتند که با راي به دولتي از جنس تدبير و اميد، تحول در کشور را تجربه کنند. اما قطعا تحول در کشور احتياج به دو بال قدرتمند دارد که يکي از آنها دولت و ديگري قوه مقننه است. نمي‌شود دولت بال بزند و بال ديگر در روند پرواز کار شکني کند. مردم نشان داده‌اند که دنبال سياسي کاري نيستند و سعي مي‌کنند به کساني راي بدهند که از اين ويژگي به دور باشند و اين يعني اينکه در سال 93 مي‌شود خبر رفتن نمايندگان سياسي باز مجلس نهم را در اسفند 94 شنيد و گفت « خبر رفتنشان مي‌آيد!»
ارسال نظر
