حرمت امامزاده را متولی آن باید نگه دارد!

روزنامه «ابتکار» در سرمقاله امروز -چهارشنبه- خود  نوشته است: هر مکانی را به دلیلی و شانی ساخته اند. مسجد، مدرسه، منبر و مجلس هر کدام از اعتباری برخوردارند و اعتبار مجلس نیز به این است که نمایندگان محترم آموخته اند در آن اندیشمندانه سخن بگویند و پیامبر گونه سخن گوش کنند. اگرچنین شد اعتبار کرسی های سبز هر روز فزون تر می گردد و اگر ره دیگری زده شد منزلتی دیگر یافت خواهد گردید.

«حمید قاسمی فیض آباد» نویسنده سرمقاله افزوده است: مطهری از سر درد، اندیشه کرده است و اندیشمندانه سخن می گوید. همکاران این مطهر نیز پیامبر گونه سر و پا گوش می شوند تا سخن آرام گیرد و تبدیل به اندیشه ای دیگر شود. حال اگر قیل وقالی برخواست نه سخنی شنیده خواهد شد و نه اندیشه ای رستن خواهد گرفت. گفته اند حرمت امامزاده را متولی آن باید نگه دارد. نمی دانم مارا چه می شود که جایی که باید سخن و اندیشه و شنیدن را پاس بداریم پاسداری از خیابان می کنیم. اینگونه عمل کردن مرا می ترساند که روزی مجلس هم به طور کامل تبدیل به خیابان شود و آنگاه دیگر نه سخنی و نه اندیشه ای و نه شنیدنی در کار خواهد بود.

عزیزانی که با شعار می خواهند که سخنی شنیده نشود خوب می دانند که روزی خواهد رسید که سخن آنان نیز گوش شنوایی نداشته باشد و سخن که نه فریاد آنها نیز در هیاهو ها گم شود.

مجلسیان چه نیکو گوش دادند و چه بزرگوارانه دست به شعار نزدند تا اگر اندیشه ای را صواب نمی دانند صدای سخن و اندیشه را نیز خاموش نکنند. لیک باید تدبیری کنند که از این پس بعضی از نمایندگان محترم نیز دریابند که صحن مجلس جای تظاهرات خیابانی نیست. چه رسد به آنکه صحن مجلس جای توهین و پرخاشگری شود و خدای ناکرده اعمالی در آنجا صورت گیرد که حتی در خیابان نیز جایز نیست.

عزیزان من مگر شما در مجلس هرروز چه می کنید؟ عده ای از شما وقتی به اندیشه ای می رسید و اکثریت می شوید آن اندیشه در قالب سخن، پس از رای اکثریت تبدیل به قانون می شود و همیشه نیز اینگونه است که در هر قانونی عده ای مخالفت می کنند. و اگر قرار باشد مخالفین رای دیگری را برنتابند که باید پای تصویب هر قانونی کلی نزاع صورت پذیرد. پس چگونه است که بعضی ها این موضوع ساده را فراموش می کنند و به خود اجازه می دهند تا یکی از همکاران آنها اجازه بیان اظهارات مخالف خود را نداشته باشد.

شاید اگر دیروز نمایندگان محترم مجلسی که در آن یک نفر به خود اجازه داد تا به صورت نماینده محترمی سیلی بزند راهی می جستند تا به صورت قانونی آن شخص را از مجلس بیرون کنند امروز حواس بعضی ها اگر به آینده کاری که می کنند جمع نبود حد اقل از ترس تنبیه آنی مجلس، از کاری که در شان نمایندگان نیست پرهیز می کردند. عزیزان در جهان تمامی صداها می ماند پس چه بهتر از ما صدایی بماند که بعدها مایه خشنودی ما و فرزندانمان باشد.