علی بنی شیخ الاسلامی / نتیجه ملاک قضاوت
است. اگر تیم زیبا و چشم نواز بازی کند اما نتیجه بدست نیاورد به دل نمی
نشیند و تکرار انتقاد را بهمراه دارد. انتقادی که بازی زیبا را زیر سوال می
برد و در نهایت عرصه را بر مربی تنگ می کند. پس به کروش حق بدهید با سبکی
که دوست دارد دنبال نتیجه باشد و متناسب با توان تیم ایده برای بازی بدهد.
ما حمله پی درپی و پیروزی را دوست داریم اما کروش فوتبال منطق گرا را بر خواست ما ترجیح می دهد. شاید هم دست او خالی است که نمی تواند مطابق میل بازی کند. مجتبی جباری رفته اما آیا کسی به جای او هست؟ در جام جهانی اشکان دژاگه که در همه عمرش مدافع یا هافبک راست بوده پشت فورواد بازی کرد. علی دایی رفته اما آیا کسی به جای او هست؟ مدت هاست که ما به دلیل نداشتن یک مهاجم سرزن با یک مهاجم بازی می کنیم. در جلوی خط دفاعی هنوز هم جواد و آندو مدعی بازی اند و دریغ از هافبکی که در جلوی خط دفاعی رو به جلو بازی کند. بگذریم...
پیروزی مقابل بحرین ذوق زدگی ندارد. نتیجه ای که در این بازی رقم خورد واقعیت فوتبال دو کشور بود. این پیروزی نباید ما را به مدح و ستایش کروش وادارد اما زیباتر از هوشمندی کروش در چینش تیم، هدایت تیم در جریان بازی، تعویض ها و در نهایت گل های به ثمر رسیده و موقعیت گل هایی که خلق شد اما به ثمر ننشست نیمکت تیم ملی بود. احسان حاج صفی با یک شوت تماشایی دروازه بحرین را باز کرد اما خوشحال تر از او بازیکنان نیمکت نشین بودند. این صحنه بعد از گلزنی مسعود شجاعی هم تکرار شد.
این یعنی همدلی. یعنی وحدت واقعی نه وحدت زبانی. این یعنی تیم ملی را برای تیم ملی دوست داشتن نه تیم ملی را برای خود دوست نداشتن. یعنی عشق به ایران. این یعنی داشتن یک هدف مشترک و حفظ شان پیراهن تیم ملی. این شرایط را کروش به وجود آورده است. اگر کروش به جزء این هیچ به تیم ملی نداده باشد همین دلیل برای دوست داشتن او کافی است.
شب زنده داری های تیم ملی در جام ملت های 2000 لبنان، لگد به ساک پزشک تیم ملی در جام جهانی 2006 و... از یادمان نرفته، ایضا یادمان مانده که ر ئیس فدراسیون فوتبال می خواست برای دعوت از بازیکن به آنسوی مرزها سفر کند!
امروز همه ملی پوشان پیراهن تیم ملی را دوست دارند و دیگر کسی با هوای نفسش با پیراهن تیم ملی برخورد نمی کند.
آقای کروش از پیروزی مقابل بحرین ذوق زده نیستم. آقای کروش...من تو را برای هیچ می خواهم.
منبع:خبرآنلاین
