داستان ترور و وحشت همین است که هست!

سایت خبری تابناک می نویسد :ما هم باید در همین روزهایی که دنیا همه توجه خود را صرف محکوم کردن حوادث پاریس کرده، انفجار در صنعا به مرگ نزدیک به 30 نفر منجر شده و حمله گروه بوکو حرام به یک شهر نیجریه صدها کشته برجا گذاشته است. در میان همه این جنایات، ظاهرا این تنها کشتار در پاریس بود که برای شورای امنیت اهمیت داشت. ظاهرا غربی ها فراموش کرده اند تا روزی که برخی از برخی دیگر بیشتر آدم حساب شوند، داستان ترور و وحشت ادامه خواهد داشت.

شیوه رفتار کشورهای غربی در روزهای پس از حملات اخیر در پاریس که البته در قالب محکومیت شدید و غلیظ این حوادث بازتابی نیز در رسانه های ایرانی داشت، نشان می دهد که در آینده، بیش از این که منتظر کاهش حوادثی از این دست بود، باید منتظر گسترده تر شدن آن بود.

به گزارش «تابناک»، در جریان حمله به دفتر مجله فکاهی شارلی ابدو که از سالها پیش به خاطر انتشار کاریکاتورهای موهن علیه اسلام در معرض مخالفت و حمله برخی مسلمانان قرار داشته است، نام گروه هایی مثل القاعده شاخه یمن و رابطه آن با جوانان فرانسوی مورد توجه قرار گرفته است. گروهی که چهره برجسته آن در سالهای گذشته انور العولقی بوده است.

انور العولقی و پسر شانزده ساله اش عبدالرحمان اولین و دومین شهروندان آمریکایی بودند که بدون محاکمه در حمله هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی در سپتامبر و اکتبر 2011 در یمن کشته شدند. العولقی چهل ساله که دانشجوی دوره دکتری مدیریت منابع انسانی در آمریکا بود، در دوره ای در افغانستان آموزش دیده بود و به دلیل نقش پررنگش در فضای مجازی، بن لادن اینترنت نامیده می شد. وی پسر ناصر العولقی بود که تحت پوشش برنامه فولبرایت به آمریکا رفته بود، از دانشگاه نبراسکا دکترا گرفته بود و در دوره ای نیز وزیر کشاورزی یمن و رئیس دانشگاه صنعا شد. العولقی در کنار ناصر الوحیشی رهبران شاخه شبه جزیره عربستان یا یمن القاعده هستند. شاخه یمن القاعده اکنون مسئولیت فرماندهی حمله در پاریس را بر عهده گرفته است.

مقامات آمریکایی اعتراف کرده اند در بین برادران کواشی، سعید 34 ساله چند ماهی را در یمن آموزش نظامی دیده است. هم مقامات آمریکایی و هم فرانسوی ها می دانستند که این تبعه فرانسه با اصالتی الجزایری در سال 2011 یکی از موج جوانان اروپایی بوده که تحت تاثیر جذابیت های العولقی به یمن رفته است. برادر کوچکتر یعنی شریف کواشی نیز که در زمان مرگ در حمله نیروهای فرانسوی پس از چند روز تعقیب و گریز، 32 سال داشت، در سال 2005 مورد توجه مقامات امنیتی فرانسه قرار گرفته بود. او قصد داشت به سوریه و از ان جا به عراق برود تا به صفوف القاعده بپیوندد.

برادران کواشی ریشه الجزایری دارند. سرزمینی که استعمار خونبار آن توسط فرانسوی ها از سال 1830 آغاز شد و تا استقلال این کشور در ژوئن 1962 ادامه یافت. در این دوره، صدها هزار الجزایری جان خود را از دست دادند. شکنجه و کشتار الجزایری ها توسط مهاجمین فرانسوی در این سالها، شکلی سیستماتیک به خود گرفته بود. تکنیک های شکنجه، قتل و مقابله با شورش مورد استفاده فرانسوی ها بعدا به کشورهای آمریکای لاتین نیز صادر شد.

در همین روزهایی که دنیا همه توجه خود را صرف محکوم کردن حوادث پاریس و کشته شدن دوازده نفر کرده بود، در کشورهای دیگر، جنایاتی به مراتب خشن تر و وحشتناک تر در جریان بود. انفجار یک خودروی بمب گذاری شده در صنعا، پایتخت یمن در صبح چهارشنبه 17 دی ماه، به گفته منابع امنیتی این کشور به مرگ نزدیک به 30 نفر و جراحت بیش از 50 نفر منجر شد. حمله گروه بوکو حرام به یک شهر نیجریه صدها کشته برجا گذاشته است، اگر چه برخی منابع تعداد کشته شدگان را دوهزار تن نیز ذکر کرده اند.

در میان همه این جنایات، ظاهرا این تنها کشتار در پاریس بود که برای شورای امنیت اهمیت داشت. روز پنج شنبه در جریان یکی از جلسات شورای امنیت، کریستین باروس ملت، سفیر شیلی که ریاست دوره ای شورا را بر عهده دارد از حضار در جلسه خواست که به احترام قربانیان بایستند و سکوت کنند.

حملات اخیر در پاریس، از سوی عده ای، یازده سپتامبر فرانسوی ها دانسته شده و عده ای دیگر، آن را حمله به آزادی بیان دانسته اند. آزادی بیانی که در فرانسه برای توهین به پیامبر یک و نیم میلیارد مسلمان وجود دارد ولی در باره سوال در یک پدیده تاریخی به اسم هولوکاست وجود ندارد.

در روایت داستان حوادث پاریس، غربی ها مثل همیشه روایت داستان را از وسط داستان شروع کرده اند. فرانسوی ها در نقش قربانیانی ظاهر شده اند که چند مسلمان با ریشه الجزایری تعدادی از آنها را کشته اند. کسی از شروع رابطه الجزایری ها با فرانسوی ها از سالها جنایت و استعمار و استثمار علیه مردم الجزایر به دست فرانسوی ها سخن نمی گوید. فرانسوی ها و دیگر کشورهای اروپایی از ادامه حملاتی از این دست ابراز نگرانی می کنند ولی از این که تصمیم آنها برای ساقط کردن حکومت سوریه در ایجاد این روند نقش داشته، سخنی بر زبان نمی آورند.

آنها سالها پیش، با حمایت از صدام حسین او را به جان منطقه انداختند و وقتی تصمیم گرفتند او را کنار بگذارند، احساس شرمندگی نکردند که خودشان در به وجود آوردن وی نقش داشته اند. صدام، القاعده، داعش یا مهاجمان الجزایری هر چه قدر هم باشند، گناه اصلی به گردن غربی هایی است که مستقیم و غیرمستقیم زمینه ظهور آنها را فراهم کرده اند و تا روزی که شورای امنیت تنها به احترام قربانیان فرانسوی از جای خود برخیزد و ده ها کشته یمنی و صدها کشته نیجریه ای را نبیند، داستان همین است که هست. تا روزی که برخی از برخی دیگر بیشتر آدم حساب شوند، داستان ترور و وحشت ادامه خواهد داشت.