درمان دردهای آرتروز با کمک ایمپلنت‌های الکتریکی

پژوهشگران آمریکایی، نوعی ایمپلنت‌ الکتریکی ابداع کرده‌اند که می‌تواند دردهای ناشی از آرتروز را کاهش دهد.

به گزارش ایسنا و به نقل از نیوساینتیست، ایمپلنت‌های زانو که جریان الکتریکی کمی را تولید می‌کنند، ممکن است درمانی برای آرتروز باشند و رشد مجدد غضروف را تحریک کنند.

خرگوش‌هایی که طی یک آزمایش از ایمپلنت‌هایی استفاده کرده بودند که هنگام حرکت آنها الکتریسیته را تولید می‌کنند، پس از آسیب غضروف نسبت به خرگوش‌هایی که از دارونما استفاده کرده بودند، بهبود بیشتری را تجربه کردند.

آرتروز، یکی از علل شایع زانو درد با افزایش سن است. این بیماری، ساییدگی و پارگی غضروف را به همراه دارد. غضروف، لایه‌ای است که انتهای استخوان‌ها را می‌پوشاند و معمولا از ساییده شدن آن‌ها به یکدیگر جلوگیری می‌کند.

درمان‌های بسیاری برای آرتروز در حال توسعه هستند؛ از جمله داروهای جدید و کاشت سلول‌های بنیادی که توانایی تبدیل شدن به هر نوع سلولی را دارند. برخی از پژوهش‌ها نشان می‌دهند که یک جریان الکتریکی خفیف می‌تواند سلول‌های غضروف زانو را برای تکثیر شدن و ترمیم آسیب تشویق کند.

"تانه نگوین" (Thanh Nguyen)، پژوهشگر "دانشگاه کنتیکت" (UCONN) و همکارانش برای جلوگیری از قرار دادن باتری‌ها در داخل بدن، یک غشای قابل تجزیه زیستی با ضخامت حدود نیم میلی‌متر ساخته‌اند که هنگام فشرده و کشیده شدن، الکتریسیته تولید می‌کند. این ماده، ساختاری چارچوب مانند دارد تا سلول‌ها را برای انتقال یافتن به آن تشویق کند.

گروه نگوین، این ایده را با ایجاد سوراخ در غضروف زانوی خرگوش‌ها و چسباندن آنها با مواد ابداع‌شده مورد بررسی قرار دادند. پس از یک ماه استراحت، خرگوش‌ها تشویق شدند تا روی تردمیل‌هایی که به آرامی حرکت می‌کنند، به مدت ۲۰ دقیقه در روز بپرند تا پاهای خود را ورزش دهند و جریان الکتریکی تولید کنند.

پژوهشگران دو ماه بعد، نمونه‌های بافت مفاصل را برداشتند و میزان سالم و دست‌نخورده بودن آنها را زیر میکروسکوپ ارزیابی کردند. آنها دریافتند که سلول‌های غضروف به داخل چارچوب حرکت کرده‌اند و مفاصل، دست‌نخورده‌تر به نظر می‌رسند. نگوین گفت: سلول‌های بنیادی از مغز استخوان به چارچوب جذب می‌شوند.

این خرگوش‌ها به طور متوسط امتیاز ۱۵ از ۱۸ را به دست آوردند؛ در حالی که خرگوش‌های گروه دوم که ایمپلنت آنها الکتریسیته تولید نمی‌کرد، حدود پنج امتیاز کسب کردند.

نگوین ادامه داد: اگر این ایمپلنت در انسان‌ها استفاده شود، مواد مورد استفاده برای ساخت آن پس از حدود دو ماه حل می‌شوند؛ اگرچه می‌توان آن را برای ماندگاری طولانی‌تر تغییر داد.

این پژوهش، در مجله "Science Translational Medicine" به چاپ رسید.