موفقیت اولیه در تولید واکسن برای انواع سرطان

به تازگی آزمایش بالینی واکسنی برای سرطان در بیمارستان‌های دانشگاه ژنو آغاز شده که به گفته متخصصان در صورت موفقیت در آزمایش‌ها می‌تواند در درمان تمام انواع تومور مورد استفاده قرار گیرد.

 در سال‌های اخیر مطالعات بسیاری روی تولید واکسن سرطان با استفاده از پروتئین‌های خود بیمار انجام شده اما کار متخصصان سوییسی از این نظر متفاوت است چرا که به جای برخی از اجزای سلول از سلول کامل برای تولید این واکسن استفاده می‌کنند. از این رو اگر این روش به تولید واکسن منجر شود به گفته متخصصان می‌توان آن را در درمان یا در افزایش طول عمر مبتلایان به تمام انواع سرطان بکار گرفت.

به گزارش بی‌بی‌سی، این واکسن در واقع با تقویت سیستم ایمنی خود فرد، آن را آماده مقابله با سلول‌های سرطانی می‌کند. به این منظور، سلول‌های سرطانی بیمار را با پرتو، بی‌خطر و از آنتی ژن‌های آن برای تحریک سیستم ایمنی استفاده می کنند.

دکتر «نیکلاس ماک»، مدیر این گروه مطالعاتی می‌گوید: از آنجا که سیستم ایمنی بدن به خودی خود سلول‌های سرطانی را تشخیص نمی‌دهد، باید به طریقی شناسایی و از بین بردن این سلول‌ها را به آن آموخت.

متخصصان سوییسی برای تزریق این واکسن، ایمپلنتی را طراحی کرده اند که با کمک آن، این واکسن را به بدن بیماران سرطانی تزریق کنند. این مطالعه که از حدود هفت ماه پیش آغاز شده‌ در مراحل اولیه خود به نتایج مثبتی رسیده‌ است. به گفته دکتر ماک، تاکنون تنها چهار بیمار از 15 بیمار داوطلب مرحله اولیه تست بالینی را گذرانده‌اند و با وجود اینکه نتایج اولیه بسیار جالب توجه بوده‌ اما هنوز برای نتیجه‌گیری زود است.

همه داوطلبان مرحله اول تست بالینی این واکسن، به سرطان پیشرفته مبتلا هستند که با روش‌های درمانی استاندارد نه تنها متوقف نشده بلکه شدت پیدا کرده است. به گفته دکتر ماک، این آزمایش درمانی از دو مرحله تشکیل شده‌ است. در مرحله اول سلول‌های سرطانی بیمار، دور از تومور به زیر پوست خودش تزریق می‌شود. در مرحله دوم، در محل تزریق اول، دو کپسول قرار می‌دهند. این کپسول‌ها حاوی سلول‌هایی هستند که با مهندسی ژنتیک دستکاری شده‌اند و پروتئینی به نام (GM-CSF) ترشح‌ می‌کنند. این پروتئین باعث رشد و تکثیر برخی از گلبول‌های سفید می شود.

در هر کپسول حدود 800 هزار سلول سرطانی غیرفعال قرار داده می‌شود. هر کپسول حدود 15 میلیمتر طول و یک میلی‌متر قطر دارد. دیواره متخلخل این کپسول مانع حمله سیستم ایمنی به سلول های داخل آن می شود اما به مواد داخل آن اجازه خروج می‌دهد. چند روز ترشح پروتئین محرک در زیر پوست به سیستم ایمنی فرصت و امکان شناسایی سلول سرطانی را می‌دهد و این باعث واکنش بسیار قوی سیستم ایمنی علیه سلول‌های سرطانی می‌شود.

بعد از یک هفته دو کپسول از بدن خارج شده و این کار با کپسول‌ و سلول‌های جدید پنج بار دیگر تکرار می‌شود اما هر بار در محلی تازه گذاشته می‌شود. با وجود مزایای این روش، چون برای تولید این واکسن از سلول‌های خود بیمار استفاده می شود، باید برای هر بیمار واکسن مختص به خودش ساخته شود و این کار را بسیار سخت می‌کند. هدف اصلی این مرحله از تحقیقات اثبات بی‌خطر بودن این روش است.