باکتری‌های فلزخواری که یک میخ را فقط در ۳ روز می‌بلعند

آیا باکتری‌های فلزخوار می‌توانند صنعت آلاینده معدن را سبز کنند؟

به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، آلودگی معادن وقتی که به درستی با آن برخورد نشود، می‌تواند آثار مخربی بر محیط زیست داشته باشد. ضایعات و زباله‌های معدنی، فلزات سنگین و آب اسیدی اغلب به نهرها و رودخانه‌ها راه پیدا می‌کنند و بیش از ۴۰ درصد از حوضه‌های آبخیز را آلوده می‌کنند. در واقع، معادن فلز تنها در سال ۲۰۱۷ بیش از ۹ هزار تن زباله سمی تولید کردند.

تیمی از محققان به رهبری "ناداک ریلس"(Nadac Reales) یک بیوتکنولوژیست از شیلی در واکنش به این مشکل، ممکن است راه حلی را کشف کرده باشند. آنها با اثبات اینکه نوع خاصی از باکتری‌ها وقتی گرسنه هستند می‌توانند در سه روز یک میخ را بخورند، به پاکسازی صنعت آلاینده معدن در این کشور کمک می‌کنند.

کشور شیلی بزرگترین تولید کننده مس در جهان است که ۱۵ درصد تولید ناخالص داخلی این کشور را تشکیل می‌دهد. در نتیجه، مقدار زیادی زباله معدنی وجود دارد که محیط زیست را آلوده می‌کند، به همین دلیل است که این باکتری‌ها به طور حتم می‌توانند به کنترل این مشکل کمک کنند و اگر بتوان با سرمایه‌گذاری مناسب این روش را به نحوی توسعه داد، می‌تواند به بقیه جهان نیز کمک کند.

این روش تازه کشف شده شامل "اکستریموفیل‌ها" یا "شدیددوست‌ها" است که میکروارگانیسم‌هایی هستند که می‌توانند در سخت‌ترین محیط‌ها زنده بمانند و رشد کنند.

جانور شدیددوست یا اکستریموفیل(Extremophile) به گروهی از ارگانیسم‌ها گفته می‌شود که در محیط‌های خشن و شدید فیزیکی یا شیمیایی که عموماً بیشتر انواع زیست در آنها ناممکن است، زندگی می‌کنند. هر یک از کهن‌باکتری‌هایی که تمایل به زندگی در محیطی خاص با دما و نمک زیاد داشته باشد را نیز شدیددوست می‌گویند.

در مقابلِ گروه شدیددوست، میانه‌دوست‌ها قرار دارند که در محیط‌های معتدل زندگی می‌کنند.

"ریلس" و تیمش روی یک باکتری اکسید کننده آهن معروف به "لپتوسپیریلوم"(Leptospirillum) تمرکز کردند که از یک آبفشان(چشمه آب گرم) واقع در ارتفاع ۴۲۰۰ متری بالاتر از سطح دریا و ۳۵۰ کیلومتری "آنتوفاگاستا" واقع شده است، جدا شده بود.

"لپتوسپیریلوم" علاوه بر اشتهای خوردن فلزات، در بیولیچینگ صنعتی به معنی تبدیل فلزات به شکل محلول و اکسیداسیون زیستی و استخراج فلزات نیز استفاده می‌شود.

آنها در یک محیط اسیدی رشد می‌کنند که مقادیر نسبتاً زیادی از اکثر فلزات هیچ تاثیری بر آن ندارند و هنگامی که آزمایشات شروع شد، دو ماه طول کشید تا یک میخ را بخورند.

محققان می‌خواستند این باکتری‌ها را به سطح جدیدی برسانند و نتیجه دو سال آزمایش آنها، افزایش قابل توجهی در سرعت خوردن میخ بود که در نهایت این باکتری‌ها توانستند تنها در سه روز یک میخ را بخورند.

گفتنی است که این باکتری‌ها برای انسان و محیط زیست مضر نیستند.

هنگامی که این فرآیند تجزیه کامل می‌شود، آنچه باقی می‌ماند یک مایع زرشکی رنگ است که با نام "لیکسیویانت"(lixiviant) شناخته می‌شود و دارای ویژگی شگفت انگیزی است. به گفته محققان، این مایع می‌تواند بازیابی مس را در فرآیندی به نام هیدرومتالورژی بهبود بخشد.

"ریلس" می‌گوید که از این مایع پسماند می‌توان برای حذف مس از سنگ به روش سازگار با محیط زیست نسبت به روش شستشوی شیمیایی کنونی استفاده کرد و به لطف آن، یک استخراج سبز و پاک قابل انجام است.