روزنامه شرق نوشت: «از قدیم کنجکاوی مردم درباره شکل زندگی ازمابهتران وجود داشته است و به آنها حسی از هیجان می‌دهد. جز مشاهده و یادآوری بحث‌های محافل خانوادگی و دوستان که شما هم قطعا شاهد بحثی پرهیجان درباره شیوه زندگی اغنیا بوده‌اید یا حتی با نگاه به رفتار شخص خودتان به رمان‌ها و قصه هم می‌شود رجوع کرد. برای مثال در رمان «در جست‌وجوی زمان از دست رفته» پروست می‌بینیم که در فرانسه اوایل قرن بیستم ماجرای مهمانان مهمانی‌های چهره‌های برجسته، اشراف و ثروتمندان در مجله چاپ می‌شده و مردم با کنجکاوی می‌خواندند! دلیل این احساس را یک روانشناس اجتماعی باید توضیح بدهد. امروز ایران هم همین طور است فقط فرق کوچکی دارد. کوچک‌شدن سفره مردم و تنگناهای معیشتی حسی از عدم همدلی، شکست و بی‌عدالتی را هم در زیر نظر گرفتن زندگی اغنیا به وجود آورده است.
در این شرایط دبیر کل بنکداران مواد غذایی به ایسنا گفته است بیسکوئیت‌های وارداتی یک‌میلیونی در کشور مورد استقبال قرار گرفته است و خبر از ورود بیسکوئیت‌های یک‌میلیون‌و ۵۰۰ هزار تومانی به کشور داد. قاسمعلی حسنی در این باره گفته بود: «با شیوع کرونا و کاهش سفرهای خارجی مصرف تنقلات و کالاهای خوراکی لوکس نسبت به سال‌های گذشته افزایش یافته و همین امر منجر به افزایش واردات این دست کالاها شده است.»
همچنین گفت به دلیل فروش فوق‌العاده این تنقلات و استقبال بالای بخشی از افراد جامعه از این اقلام، بیسکوئیت‌های یک میلیون تا یک‌میلیون‌و ۵۰۰ هزار تومانی آلمانی، سوییسی، فرانسوی و انگلیسی در راه است.
دبیر کل بنکداران مواد غذایی می‌گوید: «قیمت این بیسکوئیت‌ها معادل یارانه دو سال اقشار آسیب‌پذیر جامعه است و به صورت غیر رسمی وارد کشور می‌شوند و دولت نیز حقوق گمرکی از آنها دریافت نمی‌کند.»
او در پایان گفت: «به دولت پیشنهاد می‌کنیم که در این بخش شفاف‌سازی انجام شود. اگر واردات این کالاها آزاد است، پس باید اجازه داده شود واردات کالاهای اساسی‌تر مانند شکر و ... هم آزاد شود.»
با آقای حسنی تماس گرفتیم و حرف‌هایی شنیدنی از او شنیدیم. اما اول گشت کوتاهی در شهر زدیم. به جاهایی که دست ما رسید، همه از تعجب چشمشان گشاد شد و گفتند که اصلا از این قیمت‌ها روحشان هم خبر ندارد.
روایت مغازه‌داران: بالای ۳۰۰ هزار تومان اصلا مشتری نیست
در نهایت با یکی از مغازه‌های فروش شکلات خارجی در منطقه‌ای در شمال تهران تماس گرفتیم و دو کلمه‌ای حرف دستگیرمان شد. درباره بیسکوئیت‌های ۱.۵ میلیونی سؤال می‌کنیم: «ما خرده‌فروش هستیم. تازه اصلا مشتری این جنس را نداریم. حتی بالای ۳۰۰ هزار تومان هم با این وضعیت اقتصادی مشتری ندارد.» خب کجا دنبالش بگردیم؟ «نمی‌دانم کجا دنبالش بگردید. حتی برندهای لوکس دنیا هم چنین قیمتی ندارند. مثلا گادیوا هم چنین قیمتی ندارد. تازه اصلا توی ایران نیست یا ما نداریم. احتمالا شکلات‌های دست‌ساز را می‌گویند.»
با یک ایرانی ساکن اروپا تماس گرفتیم. شکلات ۵۰ یورویی قیمتی طبیعی است؟ زیر خنده می‌زند و می‌گوید: «نه. معلوم است که نیست. توی سوییس شاید چنین چیزهایی باشد و طبیعی باشد اما خب در سوییس درآمد و سطح رفاه هم مثل بقیه اروپا نیست. ۵۰ یورو خیلی زیاد است.»
نگاهی به قیمت‌های شکلات‌های معروف و به نسبت گران دنیا می‌اندازیم. حرفش درست است. از ۱۲ یورو تا ۲۰ یورو. البته شکلات‌هایی هم هستند که قیمت‌های خیلی بالاتر دارند. مثلا برندی هست به نام «آمِدی پروسلنا» که نسخه‌های محدود تولید می‌کند با بسته‌بندی‌های اوج لوکس و قیمت‌هایی بعضا نزدیک ۲۰۰ یورو. البته بالاتر هم می‌شود رفت ولی دیگر مسئله از حالت منطقی خارج می‌شود. مثلا برندهایی «لامادلین ترافل» تا دو هزار و ۶۰۰ دلار هم شکلات دارند اما اینها بسیار استثنائی است و مثل ماشین‌هایی مثل رولزرویس و ماشین‌های لوکس ایتالیایی می‌ماند. در واقع می‌شود از آن صرف نظر کرد؛ همین طور که وقتی در شرایط عادی در ایران از اشرافیت یک خانواده حرف می‌زنیم، خانواده سطنتی بریتانیا را مد نظر نداریم.
حسنی: واردات را آزاد کنیم، حق مصرف‌کننده است!
با «قاسمعلی حسنی»، دبیر کل اتحادیه بنکداران که خبر را منتشر کرده است، تماس میگیریم. به‌سختی می‌توانیم با ایشان صحبت کنیم. در جلسه هستند و سه بار مجبور شدیم مصاحبه را قطع کنیم که کمی باعث آشفتگی در سؤال‌ها و جواب‌ها شد. از ایشان می‌پرسیم:
این شکلات‌ها و بیسکوئیت‌ها کجا هستند، چون ما که ردی پیدا نکردیم؟
«در دو هزار مغازه در تهران و کلانشهرها و مراکز استان‌ها وجود دارند.»
قاچاق هستند دیگر؟
بله قطعا.
خب شما اقدامی در این زمینه کرده‌اید؟
(با خنده) چه کار کنیم؟
وقتی سطح آن این قدر گسترده است، باید قابل تشخیص و ردیابی باشد. نه؟
ببینید، هزار و ۵۰۰ کالای دیگر هم هستند که به همین شکل قاچاق وارد می‌شوند. این همه را چه کار کنیم؟
از حجم مصرف این بیسکوئیت‌ها اطلاعی دارید؟
مصرف بالاست. بالاخره قشر متمولی هستند که برای ارضای خواسته‌شان پول خرج می‌کنند.
به طور کلی واردات شکلات مجاز است؟
نه. کلا آبمعدنی خارجی هم وارداتش مجاز نیست.
این حجم از کالای قاچاق، شما می‌گویید هزار و ۵۰۰ قلم را که قاعدتا فردی وارد نمی‌کنند؛ آن هم به این شکل سراسری که می‌فرمایید؟
خیر، سازماندهی دارند. سیستم دارند، یک شبکه است.
خب چه نهادهایی باید با شما همکاری کنند که مسئله را پیگیری کنید؟
هیچ نظری در این باره نمی‌دهم. با بقیه نهادها ما کاری نداریم.
هزارو ۵۰۰ رقم کالا چی هستند؟
چیپس، سس، انرژی‌زاها و... .
یعنی شما هیچ کنترلی نمی‌کنید؟
ببینید در دنیا مبارزه با قاچاق شکست خورده. باید واردات را آزاد کرد تا رقابت باشد و کیفیت جنس ما هم بالا برود.
خب در این شرایط ارز برای واردات بیسکوئیت ۱.۵ میلیون‌تومانی خارج کنیم؟
نیاز کشور است. در دولت جدید این اتفاق می‌افتد و همه چیز به روال عادی بازمی‌گردد.
بیسکوئیت ۱.۵ میلیون تومانی باعث چه رقابتی می‌شود؟
(باخنده) سربه‌سر ما می‌گذاریدها!
نه باور کنید جدی است.
باعث شکوفایی و رونق می‌شود.
ما الان در دوران خاصی هستیم، برای واردات دارو مشکل داریم.
ببینید ارز و منابع به اندازه کافی هست. این همه نفت‌وگاز داریم.
خب الان تحریم هستیم، نمی‌توانیم بفروشیم وگرنه که حرف درستی است.
مصرف‌کننده هم حق دارد. باید به او حق انتخاب بدهیم.
حتی در شرایط بی‌دارویی؟
مسئله اصلا اقتصادی است. تولیدکننده با رقابت مواجه بشود باعث پیشرفت می‌شود.
سؤال ما را جواب ندادید.
ببینید چه بخواهیم، چه نخواهیم این اتفاق می‌افتد. آزاد بشود اقلا دولت گمرکش را می‌گیرد. دارو هم داریم. یک درصد از جمعیت هم هست که هر چه بخواهد دارد. با رئیس‌جمهور جدید اتفاقی که باید بیفتد می‌افتد.
یعنی مشکل از دولت قدیم است.
نه من این را نگفتم اما با دولت جدید بعد از سه سال ممنوعیت واردات آزاد می‌شود و همه چیز درست خواهد شد.
خب پس چرا اصلا آن مصاحبه را کردید؟ خیلی جنجال خبری کرد.
ببخشید دارم می‌روم جلسه، بعدا تماس بگیرید... (قطع می‌کند.)
کالاهای لوکس: حق اغنیا یا ضربه به ضعفا؟
قضاوت درباره این مسئله از نظر اخلاقی که بسیار دشوار است و وارد مباحث فلسفی می‌شود اما بدون ورود به بحث‌های پیچیده هنگامی که نابرابری در درآمد و ثروت را طبیعی بدانیم، نمی‌توانیم استفاده از بالابود درآمد اغنیا را از آنها سلب کنیم. پول بالاخره برای خرج‌کردن است. همچنین از نظر اقتصادی حرف درستی است که قاچاق همان درآمد گمرکی دولت را هم که بالقوه می‌تواند خرج و کمک‌حال ضعفا باشد، می‌گیرد، پس آزادکردن واردات کالا عقلانی است اما در شرایط کنونی ایران، وقتی تحت شدیدترین تحریم‌ها قرار داریم، با کمبود درآمدهای ارزی مواجه هستیم و همان میزان درآمد ارزی را هم نمی‌توانیم انتقال بدهیم، پول خرج بیسکوئیت یک‌میلیونی و ماشین چندمیلیاردی و خودنویس چند ده میلیونی کردن تا چه حد اخلاقی است؟ به نظر می‌رسد حتی این سؤال هم پاسخ ساده‌ای نداشته باشد. وقتی جنس هست، حتی قاچاق، همیشه هم بوده، دوراهی پررنگ‌تر می‌شود: آزادی واردات با دریافت گمرک یا ادامه‌دادن به مصرف جنس قاچاق؟ قاچاق را ازبین‌بردن؟ حرفش را نزنید!»
