وقت سپردن پرونده مذاکرات هسته ای به موگرینی است

این روزنامه وابسته به اتحادیه اروپا در گزارشی افزوده است: مذاکرات هسته ای با ایران موردی نادر برای نماینده کمیساریای عالی اتحادیه اروپا در امور سیاست امنیتی و امور خارجی (HR) به منظور ایفای نقشی برجسته در عرصه بین المللی به شمار می آید.

نماینده کمیساریای عالی اتحادیه اروپا در امور سیاست امنیتی و امور خارجی از سال 2006 میلادی تاکنون، ریاست تماس ها با ایران را نه تنها به نمایندگی از اتحادیه اروپا و گروه E3 (فرانسه، آلمان و انگلیس) بلکه سایر اعضای گروه EU3+3 شامل آمریکا، روسیه و چین بر عهده داشته است.

مذاکرات حال به ریاست کاترین اشتون برگزار می شود که دوران خدمتش به عنوان نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی و امور امنیتی، اکتبر (مهر - آبان) گذشته به سر رسید.

مسوولیت اشتون با این ادله که جانشین کردن فرد جدیدی در آستانه مهلت تعیین شده در 24 نوامبر (3 آذر) برای دستیابی به توافق نهایی با ایران مفهومی ندارد، تمدید شد. اما اکنون که این مهلت تا ژوئن 2015 (تیر - مرداد 94) تمدید شده، وقت آن رسیده است که موگرینی به عنوان جانشین وی مسوولیت پرونده هسته ای ایران را برعهده بگیرد.

رهبران اتحادیه اروپا باید فورا و به محض امکان پذیری این امر به لحاظ فنی، واگذاری پرونده ایران را به مسوول جدید سیاست خارجی اتحادیه اروپا اعلام کنند. در غیر این صورت، اعتبار اتحادیه اروپا به عنوان یک نقش آفرین مهم در عرصه سیاست امنیتی و خارجی لطمه خواهد دید.

این مساله جای بحث ندارد که در مذاکرات بین المللی فرد مهم نیست. مواردی ممکن است وجود داشته باشد که نتایج یک مذاکره دیپلماتیک به مهارت و خلاقیت مذاکره کنندگانی خاص بستگی دارد. در چنین مواردی وجود چنین فردی برای نظارت و مدیریت روند مذاکرات می تواند عاقلانه ترین گزینه باشد اما پرونده هسته ای ایران جزو چنین مواردی نیست.

اشتون توانست بخوبی از عهده مذاکرات گروه EU3+3 برآید و مذاکرات فرصتی بود که وی در عرصه بین المللی اعتبار کسب کرده و بر تردیدهای اولیه برای انتصاب وی به عنوان نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی و امور امنیتی در سال 2009 فائق آید.

اما حقیقت این است که مهارت های شخصی وی نبود که باعث شد از طرف این گروه به عنوان مذاکره کننده انتخاب شود. وی فردی ناشناخته و با تجارب اندک در بحث سیاست خارجی بود.

اشتون مسوولیت مذاکرات را به نمایندگی از اتحادیه اروپا از 'خاویر سولانا' که خلاقیت بیشتری نشان داد، به ارث برد.

سولانا توانست اعتماد دولت آمریکا را در دوران جرج دبلیو بوش و بویژه 'کاندولیزا رایس' وزیر خارجه وقت آمریکا جلب کند تا به عنوان نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی و امور امنیتی، نه تنها از طرف اتحادیه اروپا بلکه به نمایندگی از گروه EU3+3، در مذاکرات شرکت کند.

سولانا بارها با مقام های ایرانی دیدار کرد و برخی از پیشنهادهای اولیه را ارائه داد تا آنها را برای حضور در میز مذاکرات متقاعد کند. با پایان دوران خدمت سولانا وظایف و مسوولیت هایش به اشتون محول شد.

واگذاری پرونده هسته ای ایران به اشتون نشان داد که اتحادیه اروپا بر اساس ساختارها و روند تصمیم گیری خود همچنان در این فرایند دخیل است.

در حقیقت آنچه حائز اهمیت است مساله سازمانی و نه فرد است و اکنون نیز نباید این مساله تغییر کند.

تجارب موگرینی به عنوان جانشین و مسوول جدید سیاست خارجی اتحادیه اروپا مطمئنا کمتر از اشتون در زمان تصدی اش در این کرسی در سال 2009 نیست.

موگرینی پیشتر وزیر امور خارجه ایتالیا بوده و ریاست هیات ایتالیایی را در اجلاس پارلمانی ناتو برعهده داشته است. بی تردید رهبران اتحادیه اروپا تجارب وی را برای انتصاب در سمت جدید خود در این اتحادیه کافی ارزیابی کردند.

'ای یو آبزور' در پایان نتیجه گرفت: اگر رهبران اروپا موگرینی را از پذیرش مسوولیت پرونده هسته ای ایران محروم کنند، در واقع این پیام را ارسال می کنند که حتی به تصمیمی که خودشان اتخاذ کرده اند ،اعتمادی ندارند.

در طول مذاکرات 12 سال گذشته با ایران، وزیران امور خارجه و مذاکره کنندگان مختلفی از همه طرف ها، ایران، آمریکا، گروه E3 و اتحادیه اروپا شرکت کرده اند اما مذاکرات همچنان ادامه دارد زیرا فرد مهم نیست. از این رو دلیلی وجود ندارد که انتظار داشته باشیم این رویه در رابطه با موگرینی تغییر کند.