یک شایعه بامزه که همان روزها در مورد این بازیکنان به گوش می رسید این بود که حتی سن آنها هم به شکل غیرواقعی اعلام شده بود؛ طوری که پانامایی ها هنگام پیوستن به پرسپولیس تقریبا 40 ساله بوده اند!
روزنامه دنیای اقتصاد نوشت :معمولا فساد در فوتبال در پوشش حرفه های رایج در این حوزه اتفاق می افتد و بنابراین کشف آن بسیار سخت است. به عبارت دیگر شاید اینجا خیلی خبری از اختلاس یا سرقت و پرونده سازی نباشد، اما تبهکاران در لباس بازیکن، مربی، مدیرعامل، داور، ایجنت یا خبرنگار سعی می کنند به مطامع و اهداف شان دست پیدا کنند. برای کسی که به اصطلاح «کارکشته» فوتبال نباشد، بسیار دشوار است اینکه بداند کدام انتقال بازیکن می تواند بحث برانگیز باشد یا کدام مطالب مندرج در مطبوعات ممکن است مورددار و سفارشی به حساب بیایند.به عنوان نمونه در اواسط دهه 80 یک بازیکن برزیلی به عضویت باشگاه پرسپولیس درآمد که کیفیت نازل او به شکلی باورنکردنی مورد اعتراض هواداران و رسانه ها قرار گرفت.
به طور طبیعی شاید می شد حضور این بازیکن را یکی از نقل وانتقالات ناموفق و عادی دنیای فوتبال دانست؛ چه اینکه حتی میلان و رئال مادرید هم ممکن است خریدهایی داشته باشند که توقعات را برآورده نکنند. با این وجود اما قرار دادن برخی نکات در کنار هم می توانست به ابهامات دامن بزند؛ از جمله اینکه کمک مربی پرسپولیس نیز در همان زمان ملیت برزیلی داشت و به وضوح در مورد آمار گلزنی این بازیکن و سابقه بازی اش خلاف گویی کرده بود. یکی، دو سال قبل از این ماجرا نیز پرسپولیسی ها دو بازیکن پانامایی بسیار سطح پایین جذب کرده بودند؛ فوتبالیست هایی عجیب و غریب که جمعا فقط یک بار برای این تیم به میدان رفتند و بعد از جدایی زودهنگام از جمع سرخپوشان، تا چهار سال مساله مطالبات شان را از طریق فیفا پیگیری می کردند.
یک شایعه بامزه که همان روزها در مورد این بازیکنان به گوش می رسید این بود که حتی سن آنها هم به شکل غیرواقعی اعلام شده بود؛ طوری که پانامایی ها هنگام پیوستن به پرسپولیس تقریبا 40 ساله بوده اند! در مورد برخی از مربیانی که طی این سال ها به فوتبال ایران آمده اند نیز شبهات بسیار زیادی وجود داشته است.
در یک نمونه معروف، برادر برانکو ایوانکوویچ که سرمربی تیم ملی کشورمان بود به شکلی عجیب روی نیمکت برق شیراز نشست و با این تیم نتایج اسفباری گرفت. همچنین چند سال پیش یکی از باشگاه های شهرستانی لیگ برتر یک مربی عجیب و غریب صربستانی استخدام کرد که بعدها در موردش گفته شد او اصالتا یک مربی بسکتبال بوده است! از این اتفاقات در فوتبال ایران فراوان رخ داده و چه بسا هر کدام از این جابه جایی ها ده ها هزار دلار پول کشور را به یغما برده است.
در این میان به طور قطع تشخیص انتقالات مساله دار، تخصصی ویژه می طلبد؛ درست مثل توانایی تمیز دادن یک مقاله انتقادی طبیعی از یک گزارش آلوده و سفارشی؛ سوال این است که آیا تا به حال چنین نگاهی در فوتبال کشور به کار گرفته شده است؟
بی توجهی به سرنخ ها
در یک دهه گذشته بارها سرنخ هایی در مورد فساد در فوتبال ایران به رسانه ها راه پیدا کرده که متاسفانه تقریبا تمام آنها با عدم پیگیری مسوولان مواجه شده است. یک بار یکی از افراد نزدیک به فدراسیون فوتبال در مصاحبه ای عجیب، قهرمانی یک تیم را به مساله اهدای سکه به داوران ارتباط داد، یک بار یک روزنامه ورزشی گزارشی تکان دهنده از احتمال عمدی بودن دریافت اخطار توسط یک بازیکن آفریقایی منتشر کرد و یک بار نیز یک مربی فوتبال در ایران به وضوح روی آنتن زنده تلویزیون از تن دادنش به یک فقره تبانی سخن گفت.
از همه اینها آشکارتر، اختصاص یافتن دو قسمت از برنامه نود به بحث دلالی در فوتبال ایران بود که اقدام به معرفی ده ها مصداق مشخص کرد.
با این همه اما شاید بشود گفت هیچ کدام از این ماجراها به شکل واقعی دنبال نشدند و به فرجام روشنی نرسیدند؛ به ویژه که بعد از تعلل دست اندرکاران، افراد افشاگر هم مصلحت را در تکذیب ادعاهای جنجالی شان می یافتند و همه چیز را انکار می کردند. به نظر می رسد تا زمانی که سهل انگاری، عافیت طلبی، ناآگاهی و احیانا مشارکت در برخی آلودگی ها بین اندکی ولو معدود از مدیران وجود داشته باشد، نمی توان به ریشه کن شدن فساد در فوتبال ایران امیدوار بود.
ارسال نظر
