بین همه‌ی موکب‌دارها، آن‌هایی که
برای زائران، قلیان چاق می‌کنند یا آن‌هایی که پاهای خسته‌ی زائران را
ماساژ می‌دهند یا کفش‌های‌شان را واکس می‌زنند، از همه بیشتر توجه‌ها را
جلب می‌کنند.
موکب‌های نذر ماساژ و واکس کفش در مسیر پیاده‌روی نجف به کربلا بیشتر دیده می‌شود؛ خادمانی که زائران پیاده را فرا می‌خوانند و پاهای خسته و تاول‌زده‌شان را ماساژ می‌زنند و آغشته به پماد می‌کنند.
شهر کربلا، خیابان بلندی به نام «الوائلی» دارد که اکنون در سراسر آن، موکب‌هایی قرار دارند که محل استراحت و توزیع غذاهای نذری هستند، اما وسط این همه موکب بزرگ و کوچک، چند کودک و نوجوان نشسته‌اند و با اصرار، زائران در حال حرکت به سمت بین‌الحرمین را دعوت می‌کنند تا پاهای خسته‌شان را ماساژ بدهند یا کفش‌های‌شان را واکس بزنند. اتفاقا خوب و با دقت هم واکس می‌زنند، چون نیت‌شان تکریم زائر است.
وقتی هم که یک زائر ایرانی می‌بینند، با فارسی دست و پا شکسته می‌گویند: «حاجی، حاجی، واکس».
اگر زائری صندل یا کفشی که به واکس احتیاج نداشته باشد به پا داشته باشد، اصرار می‌کنند که پاهای زائر را بشورند و ماساژ بدهند.
بین موکب‌های شلوغ، چادر مسافرتی کوچکی هم دیده می‌شود که یک موتور برق دارد و چند پریز را گذاشته‌اند تا زائران موبایل‌های خود را شارژ کنند.
بین راه نجف تا کربلا هم موکب‌هایی هستند که به رسم عراقی‌ها، در کنار چای عراقی، برای زائران قلیان چاق می‌کنند تا خستگی را از جان‌شان دور کنند. البته طرفدار این موکب‌ها بیشتر خود عرب‌ها هستند.
