حجت‌الاسلام رستمی رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها طی یادداشتی نوشت: "صلح" و "جنگ" برخلاف ارزش‌های مطلقی چون "حق طلبی" و "دفاع" اموری نسبی هستند. یعنی حسب شرایط می‌توانند عقلی و ارزشمند یا نابخردانه و ضدارزش باشند.اما اینکه وسط کارزار فشار حداکثری ترامپ یک مقام ارشد اجرایی حرفی بزند که معنای کرنش بدهد (شما بخوانید صلح) حداقل به سه دلیل مهم، اشتباهی راهبردی است.
اول: اینکه نشانه اختلال در دستگاه محاسباتی مسئولان ما است. نمی‌شود یک روز گفت: کدام آدم عاقلی با ترامپ مذاکره می‌کند؟! و یک روز دیگر و در حالی که رفتار او هیچ تفاوتی نکرده برایش با تار و پود تاریخ اسلام، فرش قرمز ساخت و پهن کرد!
دوم: تشویق به ادامه فشار حداکثری است. به ادبیات طرف آمریکایی در همین یکی دو هفته نگاه کنید؛ هیچ نشانه ای از عقب‌نشینی _حداقل در تبلیغات _ دیده نمی‌شود. این فرش قرمز معهود اینقدر خام‌دستانه است که هر ناظری از جمله غربی‌ها را به این نتیجه می‌رساند که فشارها به نتیجه رسیده پس چرا باید متوقفش کرد؟
سوم: برجام به عنوان نمادی از صلح‌طلبی طرف ایرانی، امروز به کما رفته است. "من جرب المجرب حلت به الندامه". آقایان نمی‌خواهند توضیح دهند که چرا هر بار سراغ گزاره صلح می روند جوری رفتار می کنند که سایه جنگ بر سر کشور سنگین می شود!؟ آیا می توان در شرایط نابرابر و بدون قوت بخشی داخلی، حرفی از صلح زد؟
اما مهم تر از همه اینها خطر تفاسیر غلط از تاریخ اسلام و مبانی شیعه به عنوان عقبه تئوریک انقلاب است.چطور می شود برای مطامع سیاسی روزی پیام کربلا را مذاکره خواند و روزی دیگر صلح حسنی را به غلط مصادره کرد؟ آقایان اگر در سیاست‌ورزی مشکل دارید، لااقل به ایمان این ملت رحم کنید.
ارسال نظر
