شطرنج وزارت علوم را در نهایت حسن روحانی برده‌است

سایت عصر ایران نوشت :شطرنج وزارت علوم را در نهایت حسن روحانی برده است. چرا که وزیر دو دولت در دهه 60 و 70 را به وزارت نشانده حال آن که گزینه های قبلی چنین پیشینه ای نداشتند.

همان گونه که پیش بینی می شد پنجمین گزینه رییس جمهور روحانی برای وزارت علوم، تحقیقات و فناوری از مجلس شورای اسلامی رای اعتماد گرفت و دکتر محمد فرهادی با سابقه وزارت در دهه های 60 و 70 در دهه 90 نیز وزیر شد.

از نکات غافل گیر کننده جلسه رای اعتماد به وزیر پیشنهادی نطق علی مطهری به عنوان مخالف بود که نمایندگان را در وضعیت دشوار قرار داد و اصطلاحا پلتیک زد!

چرا که هر آنچه را که حدس می زد در قالب مخالفت با فرهادی و معطوف به وقایع سال 88 گفته شود از جانب خود بازگفت و انرژی مخالفت باقی نگذاشت.هر چند که واکنش رییس مجلس شورای اسلامی را نیز در پی داشت.

علی لاریجانی گفت:'این جمله که اگر مجلس به فرهادی رای دهد معلوم است که معامله ای صورت گرفته' حرف درستی نیست. وی حتی لفظ تندتری را هم به کار برد: ' این که مجلس اگر رای دهد یک جور متهم شود و اگر رای ندهد باز یک جور متهم شود نیز اقدام جوانمردانه ای نیست.'

استدلال علی مطهری که در مصاحبه چند روز قبل نیز مطرح کرده بود این بود که اگر مشکل نمایندگان، سابقه اصلاح طلبی و وقایع سال 88 است طبعا نباید به وزیر علوم دولت دوم میر حسین موسوی( 64 تا 68) ووزیر بهداشت دولت اول خاتمی ( 76 تا 80) رای دهند کما این که به فخر الدین احمدی دانش آشتیانی معاون او نیز رای ندادند.

او به امضای یک نامه اعتراضی هم اشاره کرد. فرهادی اما امضای این نامه را تکذیب می کند گرچه از نگاه علی مطهری وظیفه شناسی اخلاقی و اجتماعی به حساب می آید.

هر چند مخالفت علی مطهری در واقع انتقاد تند از همکاران خود در مجلس و از منظر اخلاق هم می تواند باشد یا تصور او از آنچه نوعی توافق و رایزنی می پندارد یا هشدار به وزیر جدید که خود را زیر بار دِین احساس نکند و مثلا در قضیه بورسیه ها کوتاه نیاید اما در نگاه ژرف تر می تواند یک پلتیک (ترفند سیاسی) به حساب آید ولو ناخواسته!

حسن روحانی را هم می توان برنده بازی شطرنج وزارت علوم دانست. زیرا با معرفی فرهادی مخالفان را در وضعیت آچمز قرار داد: یا باید مانند گذشته رای نمی دادند که از جانب افکار عمومی به لجاجت متهم می شدند و ثمری هم در بر نداشت چون محمد علی نجفی همچنان سرپرست باقی می ماند و با مجوز رهبری مادام که وزیر جدید کار را در دست نمی گرفت او همچنان وزارتخانه را اداره می کرد بی آن که پاسخ گوی مجلس باشد. راه دوم همین بود که انتخاب شد: 197 رای موافق در مقابل تنها 28 رای مخالف و 10 رای ممتنع.

حالا بار دیگر در سال 1393 محمد علی نجفی همچون 30 سال قبل وزارت علوم را به محمد فرهادی تحویل می دهد.

هر دو اما از جوانی پابه میان سالی گذاشته و تجربه ها اندوخته اند و ساختمان اصلی وزارت علوم هم نه در خیابان ویلا یا نجات اللهی تهران که در شهرک غرب است و شمار دانشجویان و تنوع رشته ها و عداد اعضای هیات های علمی بسا بیشتر و انگار جامعه ای دیگر.

راستی آن زمان نام این وزارتخانه هم فرهنگ و آموزش عالی بود هر چند همه به عنوان وزارت علوم از آن یاد می کردند.

البته بهتر این بود که یک غیر پزشک سکان وزارت علوم را در دست می گرفت چراکه آموزش پزشکی در اختیار وزارت بهداشت است و پزشکان وزیر خود را دارند اما مخالفت های مجلس که با استیضاح فرجی دانا و به زیر کشیدن او شروع شد و با رای عدم اعتماد به نیلی احمد آبادی و دانش آشتیانی ادامه یافت، این فرصت را از دولت و جامعه دانشگاهی در رشته های غیر پزشکی گرفت.

با این وصف و هر چند پزشکان در هر حال پزشک هستند (و از این رو تنها واجدین درجه دکتری اند که سزد در معرفی خود و از زبان خود این عنوان را ذکر کنند) اما دکتر فرهادی در وزارت علوم نباید تنها در هیات یک پزشک ظاهر شود.

به صحنه سه ماه اخیر باز گردیم. شطرنج وزارت علوم را در نهایت حسن روحانی برده است. چرا که وزیر دو دولت در دهه 60 و 70 را به وزارت نشانده حال آن که گزینه های قبلی چنین پیشینه ای نداشتند و رای اعتماد را با رای بالا گرفته است. چه بسا با پلتیک علی مطهری و جای تعجب نیست که نماینده متفاوت و مستقل تهران که در مقام مخالف سخن گفت در زمره 28 مخالف نبوده باشد وحتی رای موافق به صندوق ریخته باشد!

هر چند که اخلاق گرایی او با این گزاره سازگار نیست. پلتیک او اما – خواسته یا ناخواسته - کارگر افتاد چون هیچ مجال و انرژی یی برای تکرار ادبیات سه ماهه اخیر در مخالفت با وزیران پیشنهادی علوم باقی نگذاشت.

در نگاه بدبینانه باید لفظ علی مطهری را به کار بریم و در نگاه خوش بینانه این همه نوسان در مواضع سیاسی یا در مقابل دولت را به حساب ' دموکراسی غیر حزبی' بگذاریم؛ تعبیری که رییس جمهوری به کار برد.