سجادی و همکارانش به این نکته پی بردند، جوامعی که درگیر شیوع گسترده بیماری هستند در مناطقی قرار دارند که رطوبت و متوسط دمای هوا نسبت به جوامعی که به صورت قابل توجه بیماری گسترش نداشته، پایین‌تر است.
نتایج یک مطالعه منتشر شده در Lancet Journals نشان می‌دهد که اگرچه آب و هوای گرم تر ممکن است تا حدی انتقال SARS-CoV-2 را کاهش دهد ولی هیچ گونه شواهدی وجود ندارد که نشان دهد این تاثیر به حدی است که تاثیر سایر مداخلات برای مهار و کنترل انتقال کووید 19 را کمتر کند.به گزارش ایسنا، در مقاله‌ای تحت عنوان" نقش شرایط اقلیمی در تدابیر اتخاذ شده برای کاهش COVID-19" که توسط کمیته دانشجویی مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ترجمه شده، آمده است: بیماری کرونا ویروس 2019 ( COVID-19 ) توسط WHO به دلیل شیوع سریع و گسترده جهانی و توانایی درگیر کردن شدید سیستم درمانی و ایجاد نیاز به مراقبت‌های ویژه برای بیماران، به عنوان پاندمی گزارش شده است.
در این میان، سوالی که در مورد استراتژی‌های کاهش شیوع COVID-19 مطرح می‌شود این است که آیا این ویروس در آب و هوای مرطوب و گرم قابلیت سرایت کمتری دارد؟
سجادی و همکارانش به این نکته پی بردند، جوامعی که درگیر شیوع گسترده بیماری هستند در مناطقی قرار دارند که رطوبت و متوسط دمای هوا نسبت به جوامعی که به صورت قابل توجه بیماری گسترش نداشته، پایین‌تر است.
در مطالعات زیست محیطی و مقایسه وضعیت آب و هوایی و شدت انتقال بیماری نیز نتایج مشابهی به دست آمد.
نتایج این مطالعات و همچنین مشاهدات مربوط به SARS-CoV-1 که نرخ پایداری کمتری در دماهای بالاتر و محیط‌های مرطوب‌تر دارد؛ توسط برخی افراد این گونه تفسیر می‌شود که شواهد کافی برای این نکته وجود دارد که افزایش هوا در تابستان در نیمکره شمالی احتمالا به کنترل COVID-19 کمک می کند. اگرچه این نتایج به دلیل تاخیر شیوع بیماری به مناطق گرم‌تر به واسطه مدل مسافرت‌ها و رفت و آمدها می‌تواند گیج کننده باشد، پس ضروری است که نتایج به دست آمده را با در نظر گرفتن شیوع جهانی COVID-19 به دقت بیان کرد.
تا 8 آوریل 2020 ، 180 کشور و منطقه در سراسر جهان انتقال SARS-CoV-2 را گزارش کرده‌اند که 23 مورد از آنها تنها شامل افرادی که وارد کشور شده اند بوده است. حداقل 10 کشور در تمامی مناطق شیوع محلی را تایید کرده‌اند که شامل تمامی مناطق آب و هوایی اعم از سرد و خشک تا گرم و مرطوب می‌شود.
شیوع محلی به طور قابل ملاحظه در کشورهایی مانند مالزی، فیلیپین، اندونزی و تایلند که مقصد بسیاری از پروازهای چین هستند دیده شده است. دیگر کشورهای خارج از آسیا مانند بورکینافاسو، کنگو، پاناما و پاراگوئه که به طور متوسط دمای بالاتر از 25 درجه سانتی گراد دارند از تاریخ اول ژانویه تا 31 مارس 2020 شیوع محلی را گزارش کرده‌اند.
بنابراین شیوع جهانی SARS-CoV-2 به طور قابل توجه نشان می‌دهد که وضعیت آب و هوایی به عنوان یک عامل تعیین کننده در انتقال این بیماری دخیل نیست.
اگرچه آب و هوای گرم تر ممکن است تا حدی انتقال SARS-CoV-2 را کاهش دهد ولی هیچ گونه شواهدی وجود ندارد که این تاثیر تا حدی باشد که برای مهار انتقال SARS-CoV-2 به مداخلات کمتر دیگری نیاز باشد.
مطالعات بیشتر در مورد اثر تغییرات آب و هوایی، آلودگی هوا و دیگر عوامل بیرونی بر انتقال COVID-19 نیاز است که جابجایی افراد از مناطق دارای شیوع بالا، عوامل مستعد کننده یک جمعیت و نظارت برای عفونت های تنفسی را در نظر بگیرد.
در حال حاضر قانون گذاران باید بر کاهش تماس فیزیکی در جوامع تمرکز کنند و هر گونه ارزیابی ریسک COVID-19 تنها بر اساس اطلاعات آب و هوایی باید با احتیاط تفسیر شود.
ارسال نظر
