وزیر فرهنگ ازبکستان درباره کرونا ترانه‌ خواند

سفره‌های عروسی، جشنواره‌های چراغانی کجاست؟ آغوش گرم و بغل‌های مهربان کجاست؟ ما را ببخشا یگانه‌ام! ما را ببخشا...

آزاد بیک نظربیک اف - وزیر فرهنگ ازبکستان - در روزهای اخیر ترانه‌ای را با عنوان «ما را ببخشا یگانه‌ام»، برای روزهای کرونایی خوانده است که بسیار پندآموز است.

به گزارش ایسنا، شاعر این ترانه با نگاهی الهیاتی به علل پیدایش ویروس کرونا پرداخته و آن را ناشی از یک نوع خدا فراموشی و غرق شدن جهانیان در مادی‌گرایی دانسته است. این ترانه توسط آزاد بیک نظربیک‌اف، خواننده ازبکستانی، که اکنون وزیر فرهنگ ازبکستان است، اجرا شده و با استقبال مردم این کشور همراه شده است.

«به‌راستی ما نزد قدرت تو بیچاره‌ایم

از ما بلای ناگهانی و پنهان را دور کن

گناه‌های ما بی‌شمار و مهرت بیکران

ما را ببخشا یگانه‌ام ، ما را ببخشا

********

تلاش آدمی در این دنیا تنها کسب تخت و تاج است

و این بلا همچون تاجی بر سر آدمی فرود آمده ست

شب‌های ما بداختر است و روزهای ما سیاه

ما را ببخشا یگانه‌ام ، ما را ببخشا

********

آیا این اژدها را بر عاصیان نازل کرده‌ای

و یا این خنجر را بر قلب غافلان زده‌ای

یا این لشکر تو ضد ناپاکی است

ما را ببخشا یگانه‌ام ، ما را ببخشا

ما را ببخشا یگانه‌ام

یگانه‌ام، الله من، ما را ببخشا، ما را ببخشا

*******

علم دنیا ناتوان در حل معما

این درد را بشر می‌گوید – اجل بی‌دوا

مرگ حق است و ولی «لکل داء دواء»

ما را ببخشا یگانه‌ام ، ما را ببخشا

********

وسایل نقلیه، هواپیماهای آسمان کجاست؟

سفره‌های عروسی، جشنواره‌های چراغانی کجاست؟

آغوش گرم و بغل‌های مهربان کجاست؟

ما را ببخشا یگانه‌ام ، ما را ببخشا

یگانه‌ام  ما را ببخشا

یگانه‌ام الله من، ما را ببخشا، ما را ببخشا

*********

افسوس که تو را فراموش کرده‌ایم و  شادانیم

ما، بندگان بد و درمانده و ناتوانیم

فقط در هنگام غم‌ها به یادت هستیم، ما نادانیم

مارا ببخشا یگانهام ، مارا ببخشا

********

بچه‌ها مدرسه را جز در خواب نمی‌بینند

در آغوش پسر مادر می‌گرید

دلش چون مساجد خالی،  پدر می‌گرید،

مارا ببخشا یگانه‌ام ، ما را ببخشا

یگانه‌ام  ما را ببخشا

یگانه‌ام الله من، ما را ببخشا، ما را ببخشا

*********

این بلا را طبیبان بی‌مدد تو نمی‌توانند درمان کنند

چرا همه توانمندان عالم سکوت کرده‌اند؟

هر شجاعی شجاعتش را از یاد برده است

مارا ببخشا یگانه‌ام، ما را ببخشا

دردها جوانتر می‌شود، آرزوها پیرتر

این‌همه تصاویر زیبا برای خیر، اما عمل ‌شر

به‌سوی تو آمده‌ایم یا رب! نجات بده

ما را ببخشا یگانه‌ام، ما را ببخشا

یگانه‌ام ما را ببخشا

یگانه‌ام  الله من، ما را ببخشا، ما را ببخشا»
مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی‌کند. فایل آن‌را از اینجا دانلود کنید:

به گزارش ایسنا، ابراهیم خدایار -رایزن فرهنگی پیشین ایران در ازبکستان و تاجیکستان- در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده، در این‌باره نوشته است: «این‌ روزها فضای ازبکستان همانند تمام جهان با کرونا و تبعات آن گره خورده است. در این میان، وزیر فرهنگ ازبکستان با صدای آشنایش بیش از گذشته در دل ازبکان جا خوش کرده است.


آزادبیک نظربیک‌اف، وزیر فرهنگ ازبکستان را در پاییز ۹۸ در تاشکند دیدم. علاوه بر استادان ازبکستان، من و شماری از پژوهشگران ترکیه و آذربایجان نیز به دعوت وی برای سخنرانی در همایشی درباره‌ی سلطان جلال‌الدین خوارزمشاه، واپسین پادشاه ایران در سده‌ی هفتم، که دلاورانه نزدیک به ۱۰ سال در مقابل غولان مغول، جانانه ایستاد و سرانجام شجاعانه جان خود را فدای وطن کرد، به ازبکستان سفر کرده بودیم.


در آن سفر از نزدیک با صدای دل‌نشینش آشنا شدم. پس از برگزاری همایش با صمیمتِ مثال‌زدنی در دفتر کارش از من و تنی چند از مهمانان پذیرایی کرد. آشنایی من با جناب وزیرِ خواننده از این تاریخ، بیشتر و بیشتر شد.


 چند روز پیش، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در ازبکستان ترانه‌ی بسیار مؤثری با درون‌مایه‌ی نیایش به درگاه خداوند بزرگ و درخواست بخشش از  بارگاه وی را با نام «یگانه‌ام، ما را ببخشا!» با ترجمه‌ی فارسی متن ترانه برایم فرستاد.


با شنیدن ترانه و همراه شدن با اوج و فرودهای صدای خواننده که با تصاویر واقعی زندگی بشر در این روزها قرین شده است، حس غریبی به من دست داد و دلم را منقلب کرد. بند ترجیع «یگانه‌ام، ما را ببخشا!» این حس را صدچندان می‌کند. راستش را بخواهید، بیست سال است با زبان ازبکی سر و کار دارم، اما ادعا نمی‌کنم شش‌دانگِ شش‌دانگ متن شعرها را می‌فهمم. اصلا در این جور مواقع موسیقی کار خودش را بلد است و متن را به حاشیه می‌فرستد.


 اینجا البته کار فرق می‌کند. واژه‌های فارسی جابه‌جا در متن، گوش جان تو را می‌نوازند و تو را به خود نزدیک می‌کند. اینجا چه خوب مخاطب فارسی‌زبان با کلمات فارسی‌ای که در متن به‌کار رفته، با حال‌وهوای شعر احساس نزدیکی می‌کند.


 نمی‌دانم شماها چه حال‌وهوایی دارید، من این‌روزها که درِ مساجد بسته شده است، هیچ حال خوبی ندارم. وقتی خواننده در متن ترانه به این موضوع  اشاره می‌کند، اشک چشمانم را خیس می‌کند. آیا من هم گناهکارم؟! آیا خداوند با این کار می‌خواهد دوباره لذت نیایش را به من بچشاند یا آن را از من بگیرد؟! آیا می‌خواهد مرا قصاص کند؟! نمی‌دانم. این پرسش‌ها و ده‌ها پرسش دیگر که پاسخی برای آن‌ها ندارم با شنیدن متن در من جوانه می‌زند.


تمام بندهای شعر حس تنهایی بشر و گناه‌آلود بودن وی را فریاد زده است. برای من بخش پایانی شعر که  تصویر کعبه را در دو قاب‌  «پر و خالی» آن به نمایش گذاشته، خاطرآزارتر جلوه می‌کند.
اگر شما هم با خواندن این نوشته‌ی کوتاه و شنیدن اصل ترانه مثل من تنهایی را حس کردید و به آن یگانه‌ی بی‌نیاز نزدیک شدید، خوشا به سعادت شاعر و خواننده‌ی ترانه.»