سوگواری در قرنطینه

این‌روز‌ها مقالات و پیشنهادات متنوعی را برای بالا بردن کیفیت زندگی در شرایط قرنطینه خانگی می‌خوانیم؛ اما غافلیم از خانواده‌هایی که به سبب شیوع ویروس کرونا همانند خانواده من، عزیزی یا عزیزانشان را از دست داده‌اند.

فوت هریک از اعضای خانواده خود به تنهایی شرایط سختی را به وجود می‌آورد؛ اما انسان‌ها طی قرن‌ها و بر اساس تجربه، راه‌های سوگواری را ابداع کرده‌اند که عبور از دوران سوگ را هموارتر می‌کند؛ اما این‌روز‌ها و با توجه به شرایط قرنطینه و فاصله‌گذاری اجتماعی هیچ یک از آداب و رسوم متداول عزاداری قابل اجرا نیست و گاهی حتی افراد مجبور هستند کاملا تنها و بی‌بهره از حمایت‌های دوستان و خانواده، این دوران سخت را سپری کنند.

پدر من، محسن سرمد بیست و پنچم اسفند نود هشت، بر اثر بیماری کرونا فوت شد. مرگ ایشان با توجه به اینکه علائم رایج بیماری، تنها یک روز قبل از فوتشان بروز پیدا کرد؛ برای ما بسیار ناگهانی و دردناک بود و این در حالی بود که کل خانواده نیز تا دو هفته پس از خاکسپاری در قرنطینه کامل بودیم.  

در مورد علت انتقال ویروس به پدرم که به‌نظر می‌آید قبل از اعلام رسمی شیوع کرونا در ایران مبتلا شده بودند و شرایط تحویل پیکرشان و خاکسپاری نکات قابل تاملی وجود دارد؛ اما در این متن قصد دارم تنها از تجربه سوگواری در قرنطینه و راه‌های پیشنهادی برای حمایت از خانواده‌های عزادار بنویسم تا این دوره سخت را کمی راحت‌تر سپری کنند. به امید آنکه به کار بیاید.

در تمامی رسوم سوگواری در همه ادیان و فرهنگ‌ها همراه بودن با خانواده عزادار و تنها نگذاشتن آن‌ها یکی از ارکان مهم مراسم سوگواری است؛ که البته در شرایط قرنطینه هم می‌توان با انجام کار‌های ساده‌ای این حس را به صاحبان عزا القا کرد که تنها نیستند.

این‌ها را با شما درمیان بگذارد حتما خودش به شما خواهد گفت. بهتر است شما تنها پیام محبت و همدردی خود را ابراز نمایید.

نکاتی که ذکر شد طبق تجربیات و با توجه به روحیات بنده کارآمد بود. البته که هرکس می‌تواند خلاقانه و با توجه به شناختش از صاحب عزا راه‌هایی را برای ابراز همدردی اش ابداع نماید. مثلا دوستی مرا به گروه مراقبه دعوت کرد و از تجربه شخصیش از مرگ پدرش نوشت؛ که واقعا موثر بود. دوست دیگری از آنسوی دنیا برایم پی‌دی‌اف کتابی را فرستاد؛ که فکر می‌کرد کمک‌کننده است یا آن دیگری که کتاب برایم آورد... تنها مهم آن است که بدانیم در واقع این شرایط قرنطینه یک فاصله‌گذاری فیزیکی است نه فاصله گذاری روابط اجتماعی و سعی کنیم در این شرایط سخت به هر نحوی این پیام ساده اما بسیار مهم را به همدیگر برسانیم که تنها نیستیم.

در انتها امیدوارم این نوشته بتواند کمکی باشد به خانواده‌های عزادار و دوستان و اقوامی که می‌خواهند حمایت خود را از آنها نشان دهند. و به امید آن‌که به زودی سلامت و صلح جهان را در برگیرد و کمتر خانواده‌ای مجبور باشد در این شرایط به سوگ عزیزی بنشیند.

رضوان سرمد
چهارشنبه بیستم فروردین ۱۳۹۹