ما سال گذشته پنج‌بار با برزیل بازی کردیم سه‌بار این تیم را بردیم. با آمریکا و ایتالیا بازی کردیم، هم بردیم؛ هم باختیم. توانمان را به همه نشان دادیم. یک روز ما می‌خواستیم با کشورهای بزرگ بازی تدارکاتی بگذاریم جواب ایمیل‌هایمان را هم نمی‌دادند. اصلا ایران را در حد و اندازه‌ای نمی‌دیدند که بخواهند با آن بازی کنند. الان آنها متقاضی هستند که با ما بازی کنند و اعتقاد دارند بازی با ایران به رشد آنها کمک می‌کند.
محمدرضا داورزنی، رییس فدارسیون والیبال با حضور تیم‌ملی والیبال در سطح اول جهان به یکی از مدیران ورزشی برجسته ایران تبدیل شده است. او این روزها به‌شدت گرفتار مساله حضور بانوان در سالن‌های والیبال است. داور زنی که توانسته در آخرین اجلاس فدراسیون جهانی والیبال، میزبانی جام ملت های آسیا را هم برای کشورمان به ارمغان بیاورد پذیرای روزنامه «شرق» بود تا درباره آخرین اتفاقاتی که موفق‌ترین ورزش ایران در سال اخیر را تحت تاثیر قرارداده صحبت کند.وقتی فدراسیونی بزرگ می‌شود، مشکلات آن هم بزرگ می‌شود. فدراسیون والیبال الان بهترین فدراسیون ایران است. طی این مدت مشکلات چقدر اذیتتان کرد؟
طبیعی است که شما وقتی حوزه عملیاتی‌تان بیشتر می‌شود کار، چالش‌های خاص خودش را پیدا می‌کند، به‌ویژه وقتی شتاب حرکت شما بیشتر است باید با مشکلات و موانع بزرگ‌تری دست‌وپنجه‌نرم کنید چون هرچقدر این دامنه فعالیت گسترده‌تر بشود نهادها و بخش‌ها و ارگان‌هایی که باید با آنها هماهنگ باشید شمولیت بیشتری پیدا می‌کند. شما وقتی یک مسابقه استانی برگزار می‌کنید با تعداد محدودی دستگاه و ارگان باید کار کنید، ولی وقتی مسابقه جهانی برگزار می‌کنید طبیعی است باید تعاملات و هماهنگی‌ها بیشتر باشد تا بتوانید در این عرصه فعالیت کنید. نکته دیگر بحث رقابت با دنیاست. شما وقتی می‌خواهید با مجموعه‌ای از کشورهای بزرگ دنیا رقابت کنید که به‌لحاظ توان اقتصادی، سیاسی و شرایط محیطی، امکاناتی دارند که چندین سال در مسابقات قهرمانی جهان و المپیک کار و تجربه کسب کرده اند، شرایط سختی خواهید داشت. کشوری با 34سال محدودیت، فشار و تحریم‌های مختلف وقتی می‌خواهد با کشورهایی مثل ایتالیا و برزیل رقابت کند، باید اهداف بزرگی داشته باشد و می‌طلبد که در این راه مصمم باشید و عزمتان را جزم کنید.
درست است ولی نیاز به زیرساخت‌های مدیریتی و اقتصادی مناسب هم دارد.
همه‌چیز پول نیست؛ باید از ظرفیت‌ها به‌درستی استفاده کرد. اصل برنامه‌ریزی و مدیریت، کار مبتنی بر اهداف بلندمدت و کوتاه‌مدت است. همه اینها بیانگر این است که با این طیف گسترده باید خودت را آماده مبارزه با کشورهایی مثل برزیل، آمریکا، ایتالیا کنی که چندین عنوان قهرمانی در میادین مختلف دارند. استعداد ما هم پتانسیل‌های ناب ایرانی بودند و این باور را داشتیم که می‌توانیم با آنها به اهداف بزرگمان برسیم. زمانی ما ششم آسیا بودیم و آرزو داشتیم که قهرمان آسیا شویم و وارد لیگ جهانی شویم، اما الان می‌گوییم که می‌خواهیم روی سکوی المپیک برویم. وقتی این اهداف را سال‌ها پیش ترسیم می‌کردیم خیلی‌ها می‌خندیدند و می‌گفتند اینها بیشتر شعار است. مگر ما می‌توانیم از سد کره، ژاپن و چین بگذریم. 22 دوره لیگ جهانی برگزار شده بود و ما در آن حضور نداشتیم. وقتی گفتیم می‌خواهیم وارد لیگ جهانی شویم گفتند مگر می‌شود؟ امکان‌پذیر نیست. جامعه والیبال ما بعد از گذر از این سختی‌ها فهمیدند که این توان را دارند و می‌توانند. حتی در جریان مسابقات قهرمانی جهان هم می‌گفتند می‌توانستیم روسیه را ببریم یا جام می‌توانست در دستمان باشد. نمایش خوب بچه‌های ما به مردم این خودباوری را داد که بگویند می‌توانیم روی سکوهای مسابقات جهانی و المپیک برویم.
شاید اگر بحث تحریم‌ها وجود نداشت سرعت رشد والیبال بیشتر هم بود. اینطور فکر نمی‌کنید؟
ما سال گذشته پنج‌بار با برزیل بازی کردیم سه‌بار این تیم را بردیم. با آمریکا و ایتالیا بازی کردیم، هم بردیم؛ هم باختیم. توانمان را به همه نشان دادیم. یک روز ما می‌خواستیم با کشورهای بزرگ بازی تدارکاتی بگذاریم جواب ایمیل‌هایمان را هم نمی‌دادند. اصلا ایران را در حد و اندازه‌ای نمی‌دیدند که بخواهند با آن بازی کنند. الان آنها متقاضی هستند که با ما بازی کنند و اعتقاد دارند بازی با ایران به رشد آنها کمک می‌کند. الان ما تصمیم میگیریم کجا برویم کجا نرویم. جواب مثبت بدهیم یا نه. ما با کشورهای لهستان، فرانسه، آلمان و آمریکا تفاهمنامه همکاری امضا کردیم. کشوری که این همه تحت فشار بوده به یک قدرت در دنیا تبدیل شده است. خمیرمایه اصلی این کار ظرفیت‌هایی است که در کشور خودمان وجود دارد. درست است نگاه برنامه‌ای به موضع و خودباوری در این کار نقش داشته، اما اینکه روی این استعداد‌ها سرمایه‌گذاری کنی آن هم در یک رشته تیمی، خیلی اهمیت دارد. ما همه اقدامات‌مان در رده‌های مختلف سنی؛ روزشمار بوده و برنامه چندساله پشت آن بوده تا به اهدافمان برسیم.
ولی حالا به نظر می‌رسد سنگ‌اندازی‌ها شروع شده است.
ببینید؛ اگر ما می‌خواهیم بازیکنی در رده نوجوانان تربیت کنیم، باید بازیکنی را بپرورانیم که بتوانیم در رده سنی بزرگسالان هم از آن استفاده کنیم. در حال حاضر، میانگین قدی بازیکنان نوجوان ما با یک‌مترو98سانتیمتر است که از تیم بزرگسالان هم بیشتر است. این تیم پنج‌سال دیگر یک تیم قدرتمند در دنیا خواهد بود. حفظ این موقعیت یک بحث جدی است. تا الان بسیاری در دنیا در قبال این حرکت ایران دست‌های پنهان خودش را نشان نداده بود حالا که دیدند والیبال ایران با این قدرتش دارد پیامی را به جهانیان می‌دهد دست به تبلیغات منفی زدند و از مستمسکی استفاده می‌کنند که ببینند چگونه می‌توانند جلو این رشد را بگیرند. آنها به‌دنبال راهی هستند تا ببینند چگونه بلندگوی تبلیغاتی نظام جمهوری اسلامی را خاموش کنند و این ویترین را به هم بریزند. اینجا دیگر بحث ورزش نیست و می‌آیند از یک موضوع کاملا غیرورزشی استفاده می‌کنند. دستگاه‌هایی که شعارشان عدم مداخله سیاست در ورزش است، به یک وسیله کاملا سیاسی تبدیل می‌شوند. کمیته بین‌المللی المپیک و فدراسیون جهانی والیبال تحت‌تاثیر فشارهایی که به آنها وارد می‌شود، قرار می‌گیرند. از شعارهای عوام‌فریبانه و حقوق بشری استفاده می‌کنند و می‌روند در دنیا داد می‌زنند که در ایران آزادی وجود ندارد. یک خانمی رفته والیبال تماشا کند اما دستگیرش کردند. حالا هم از این ابزار در دنیا استفاده کردند تا میزبانی مسابقات جهانی را از ایران گرفته و تحریمش کنند. ما سال قبل در لیگ جهانی الی ماشاءالله خانم تماشاچی و خانواده در سالن داشتیم.
سال آینده در لیگ جهانی، آمریکا به ایران می‌آید. هفته اول ما در آمریکا بازی داریم و سه‌هفته بعد آنها به ایران می‌آیند. چند صدمیلیون‌آدم در دنیا این بازی‌ها را تماشا می‌کنند دنیای استکبار که این اقدامات را علیه ما انجام می‌دهد، نمی‌تواند این شرایط را تحمل کند که این فرصت برای ایران فراهم باشد تا خودش را به دنیا نشان دهد. همه ژست دموکراسی، آزادی‌طلبی و حقوق‌بشر نشان می‌دهند اما از آن طرف چهره‌ای که از ایران نشان می‌دهند، چهره سیاه است و از اسلام، روایت «طالبانی» نشان می‌دهند. در طرف دیگر؛ ایرانی را می‌بینند در رشته‌ای گروهی که میلیون‌هابیننده در سرتاسر دنیا دارد اینقدر موفق ظاهر می‌شود، این حرکت با همه آن حرف‌ها و شعارها در تعارض است. ما چهار بازی تدارکاتی در آمریکا انجام دادیم شش‌هزارنفر از هموطنان ما آمدند در «لس‌آنجلس» و «سن‌دیه‌گو» تیم را تشویق کردند و سرود ایران را خواندند. بعد می‌گویند میتینگ تبلیغاتی برای نظام جمهوری اسلامی گذاشتند. چقدر ما شبکه ضدانقلاب داریم که علیه نظام ایران تبلیغات منفی می‌کنند؛ اما کار را به جایی رساندیم که آنها هم دارند از والیبال ما تعریف می‌کنند. همین برای خیلی‌ها سنگین است و عاملی شده تا دست به اقدامات بازدارنده بزنند.
چه اتفاقی افتاد که در بازی اول ایران و ژاپن در مقدماتی لیگ جهانی خانم‌ها را به سالن راه دادند و مشکلی نبود اما به یکباره در بازی دوم تیم، تصمیم بر این شد که مانع حضور بانوان شوند. الان به جایی رسیدیم که به‌دلیل عدم حضور زن‌ها، میزبانی مسابقات جهانی را از ایران بگیرند؟
ببینید بازی اول ما با ژاپن که انجام شد دو، سه هزار خانم به سالن آمده بودند و مشکلی هم نبود اما یکسری از تماشاگرنماها با پوشش و حرکات نامناسب رفتارهای ناشایستی انجام دادند که درخور جامعه ما نبود. این باعث شد عوامل انتظامی در روز بعدش شرایط محدودی بگذارند که خانم‌های کمتری به سالن بیایند. بعد اتفاقاتی افتاد که کلا نیروی انتظامی و مراجع ذی‌ربط به این نتیجه رسیدند که در لیگ جهانی فضا، فضای مناسبی برای خانم‌ها نیست. باید این موضوع را به صورت ریشه‌ای در کشور حل کنیم که این مشکلات دیگر به وجود نیاید. این موضوعی است که باید با هماهنگی کلیه نهادهای مسوول حل شود.
باید بپذیریم که ما قوای مختلفی در کشور داریم که مسوولیت‌های مختلفی در این رابطه دارند. باید تلاش کنیم نهادهای مختلف در این رابطه احساس مسوولیت کنند و تصمیم بگیرند. تا این لحظه هم در هیات دولت و بخش‌های مربوطه نشست‌هایی را داشتند. قطعا هر وقت، ضروری ببینند با مراجع و علمای دینی هم رایزنی و تعامل خواهند کرد. من احساسم این نیست که موضوع حضور بانوان در ورزشگاه‌ها؛ لاینحل باشد. دستگاه‌ها باید موضوع را جدی تلقی کنند.
خودتان چقدر وارد شدید؟
جلساتی را با مسوولان وزارت ورزش و کشور داشتیم. تلاشمان این است که تا پایان سال به یک جمع‌بندی برسیم و در میزبانی سال آینده در لیگ جهانی سال2015 به مشکل برنخوریم.
برای این موضوع تضمینی هم به فدراسیون جهانی والیبال داده‌اید، چون گفته بودند اگر این مشکل حل نشود میزبانی را به ایران نخواهند داد؟
ما گفتیم شرایط مناسب‌تری را برای حضور خانم‌ها فراهم می‌کنیم.
چگونه؟
حالا باید درباره این موضوع در جلساتی که با مسوولان وزارت ورزش داریم به نتیجه برسیم.
فدراسیون جهانی گفته ما میزبانی مسابقات نوجوانان جهان را هنوز نه به ایران دادیم نه آرژانتین. ولی سایت فدراسیون والیبال خبر داده بود که میزبانی از ایران گرفته و به آرژانتین داده شد. موضوع از چه قرار است؟
میزبانی‌ها در فدراسیون جهانی و کنفدراسیون آسیا مورد بحث قرار می‌گیرد و تقسیم می‌شود و به‌نوعی از قبل مشخص می‌شود که هر کشوری چه میزبانی‌ای را می‌گیرد. کنفدراسیون والیبال آسیا چندماه پیش از ما درخواست کرد که شما میزبانی مسابقات نوجوانان جهان را بپذیرید. ما علاقه‌مند بودیم در رده بزرگسالان میزبان مسابقات جهانی باشیم. گفتیم چون تیممان بدون «ست» باخته و قهرمان جام ملت‌های آسیا شده میزبان مسابقات قهرمانی جهان بزرگسالان می‌شویم ولی این کمک را به فدراسیون جهانی و آسیایی می‌کنیم که میزبان نوجوانان جهان هم بشویم.
در حاشیه اجلاس جهانی، مسوولان آسیایی به ما گفتند شما چون هم میزبانی نوجوانان جهان و هم زیر 23ساله‌های آسیا را گرفتید میزبانی جام ملت‌های آسیا را به استرالیا می‌دهیم. اما ما گفتیم نوجوانان جهان را برگزار می‌کنیم، زیر 23ساله‌ها را به یک کشور آسیایی بدهید تا جام ملت‌ها را که از اهمیت بیشتری برخوردار است ایران میزبان باشد. به‌جز ایران، قزاقستان و استرالیا هم نامزد گرفتن میزبانی جام ملت‌ها بودند که ما همانجا لابی کردیم و این دو کشور پذیرفتند که ما میزبان جام ملت‌ها باشیم. ایران همواره یکی از کشورهایی است که میزبان سربلندی بوده. در اجلاس جهانی هم هیچ بحثی نبود که می‌خواهند میزبانی نوجوانان جهان را به آرژانتین بدهند. میزبانی ما برای نوجوانان حتمی بود. اجلاس جهانی روز سوم نوامبر تمام شد اما روز هفتم نوامبر نامه‌ای را از فدراسیون جهانی دریافت کردیم که به‌دلیل مسایل تکنیکی این میزبانی را از ایران میگیریم و به آرژانتین می‌دهیم، این در حالی است که بالاترین استانداردهای میزبانی مسابقات در گروه یک لیگ جهانی است. من سوالم این است برای کشورهای آسیایی و اروپایی رفتن به آرژانتین نزدیک‌تر است یا ایران؟ امکاناتی که ما در ایران داریم مناسب‌تر است یا در آرژانتین؟ جالب اینجاست که شرایط جوی مسابقات در ایران و آرژانتین در دو فصل متفاوت است. کشورها اگر بخواهند بیایند در ایران مسابقه بدهند فصل تابستان است اما اگر به آرژانتین بروند زمستان است. چه به‌لحاظ تکنینکی و چه به‌لحاظ شرایط آب‌وهوایی ایران از آرژانتین برای میزبانی نوجوانان جهان بهتر بود. مسابقات نوجوانان جهان را که دوسال پیش در مکزیک برگزار شده، ببینید در چه سالنی برگزار شده؛ با داربست سکوی تماشاچی در آن درست کرده بودند. با سالنی که از نظر تکنیکی شرایطی به‌مراتب بهتر نسبت به آرژانتین دارد، میزبانی را به‌دلایل واهی فنی از ما می‌گیرند بعد که پیگیری می‌کنیم، می‌گویند بحث محدودیت‌ها در ایران وجود دارد. ضمن اینکه می‌گویند میزبانی جام ملت‌ها هم هنوز در ایران قطعی نشده است.
حالا موضع شما مقابل فدراسیون جهانی با این کارشکنی‌ها چیست؟
فدراسیون جهانی تصمیمش را گرفته، ما هم اعتراض خودمان را مطرح و تلاش می‌کنیم که از این اتفاق جلوگیری کنیم تا نیایند بگویند خانمی در ایران آمده بازی را تماشا کند، دستگیرش کردند. ما اعتراض به این داریم که فدراسیون جهانی نباید وارد این بازی‌های غیرورزشی شود.
موضوع گرفتن حق پخش تلویزیونی فدراسیون جهانی والیبال از صداوسیما برای لیگ جهانی به کجا رسید. صدا و سیما هنوز حق پخش لیگ 2014 را نداده و آنها هم پاداش‌های بچه‌ها را به این دلیل نداده‌اند؟
پرداخت می‌کنند، مشکلی از این بابت نداریم. پاداش‌های بچه‌ها هم به دلیل مشکل حمل‌ونقل بود و به این قضیه ربطی ندارد. اتفاقا پیگیر این قضیه هستیم که آن را هم داریم حل می‌کنیم. سال اول صداوسیما 250هزاردلار حق پخش پرداخت کرد، سال دوم به دلیل حضور ما در سطح یک لیگ جهانی 350هزاردلار و سال آینده هم همان 350هزاردلار است.
بچه‌های تیم‌ملی بعد از حضور موفق در سه رویداد مهم لیگ جهانی، قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی هنوز هیچ پاداشی نگرفته و از این موضوع دلگیرند.
در حد بضاعتمان در این مدت به آنها پاداش دادیم. البته در حد کاری نیست که انجام دادند ولی به‌هرحال بضاعتمان همین بود. حدود 250هزاردلار هم پاداش حضور در رقابت‌های لیگ جهانی پارسال و امسال است که به‌زودی آن را میگیریم و میان همه تقسیم می‌کنیم. ضمن اینکه 75 سکه هم در آینده از طرف وزارت ورزش به همه آنها داده خواهد شد.
منبع: شرق
ارسال نظر
