«این حق مردم است که اعتراض کنند» و «حساب آشوبگران و اغتشاشگران از مردم جداست». این دو جمله را این روزها شاید بارها از زبان مسوولان کشور - از بالاترین سطح تا مدیران میانی- شنیده باشید.روزنامه جام جم نوشت: جمله اول وقتی از زبان رئیس‌جمهور بیان می‌شود یعنی عالی‌ترین مقام اجرایی کشور، خود واقف به شرایط اقتصادی و معیشتی مردم بوده و این حق را برای شهروندان قائل است که از شرایط موجود ناراضی و گله‌مند و حتی عصبانی باشند.
جمله دوم، اما اگر چه از نظر بار معنایی و تبلیغاتی خوب و ایده‌آل است، ولی تاکنون برنامه‌ای برای این تفکیک از سوی مسوولان و متولیان امر سیاست و اجتماع دیده نشده است. تابه حال کسی به این فکر نکرده است که تمایز معترض و آشوبگر در عرصه میدانی و در صحنه‌های اعتراضی چگونه صورت می‌گیرد؟ نحوه مواجهه مدیران و متولیان و عوامل برقراری نظم در جامعه با هرکدام از این دو وجه چگونه است و چگونه باید باشد؟ کدام بستر برای ارائه صریح و بدون لکنت حرف مردم معترض تدارک دیده شده؟ سهم معترضان از رسانه‌های رسمی و ملی (اتفاقا در مقابل سهمی که آشوبگران و اشرار در این رسانه‌ها دارند) چیست؟ بیایید از این زاویه به موضوع نگاه کنیم. اعمال و اقدامات خرابکارانه اشرار و آشوبگران از دو وجه مورد توجه قرار می‌گیرد. رسانه‌های مخالف، ضدانقلاب و حتی رسانه‌های بین‌المللی با بیشترین ضریب این اقدامات را در خروجی هایشان بازتاب می‌دهند و تلاش می‌کنند رندانه آنها را جای مردم بنشانند. رسانه‌های خودی هم با هدف نشان دادن تصویر واقعی از پشت پرده‌ها و ایجاد بازدارندگی و هشدار و انذار، اقدامات اشرار را بازنمایی می‌کنند.
به‌عبارتی خرابکاران مستظهر به حمایت‌های فوق تصور مالی و مادی و رسانه‌ای هستند که متاسفانه گاهی رسانه‌های داخلی هم در همین موقعیت قرار می‌گیرند. اما حق مردم معترض و گله‌مند چه می‌شود؟ چه کسی قرار است حرف مردمی که با صدها مشکل و گرفتاری مواجه هستند و همه حرفشان این است که می‌خواهند صدایشان به‌گوش مدیران برسد را بازتاب دهد؟ چرا باید صدای معترضان در پس عربده‌های اشرار و آشوبگران گم شود؟ دستگاه تبلیغی نظام چه طراحی‌ای برای شنیدن و بازگو کردن این دغدغه‌ها دارد؟ این‌که باید خیانت‌های آشوبگران و آمران پشت پرده داخلی و خارجی برای مردم نمایان و آشکار شود، امری ضروری و لازم است، اما همه ماجرا این نیست. دستگاه‌ها و نهادهای متولی به‌ویژه رسانه‌ها و ویژه‌تر رسانه ملی می‌توانند کانال مناسبی برای بازتاب دادن معترضان واقعی باشند.
شک نکنیم شنیده شدن صدای مردمی که از مشکلات و بعضا سوءمدیریت‌ها گله دارند از رسانه‌های داخل نظام، بهترین راه برای تفکیک معترض و آشوبگر است. این اتفاق، هم اعتبار و وجاهت رسانه‌های خودمان را بالا می‌برد، هم رسانه نماهای آشوبگر را رسوا می‌کند.
ارسال نظر
