خاطره ای از مرمت سردر دانشگاه تهران

  «اوان زمستان سال ۹۳ برای هماهنگی برای مرمت سردر شناخته‌شده دانشگاه تهران، برای طرح موضوع با مقامات مسئول آن دانشگاه به دانشگاه تهران رفتم.»

 سیدمحسن هاشمی در ادامه یادداشت خود در «خبرآنلاین» نوشت: جلسه در اتاق معاون مالی اداری دانشگاه برگزار می‌شد. گوش تا گوش اتاق جلسه دکتر نشسته بود و من تنها بودم. پس از طرح موضوع و تقاضای همکاری از سوی من (مدیر راهبردی پیرایش و آرام‌سازی پهنه انقلاب) سه تن از  دکترهای حاضر در نشست با لحنی خشن و عصبی اجرای طرح زیرگذر چهارراه ولی‌عصر را که به تازگی از سوی شهرداری انجام شده بود به باد انتقاد گرفتند و پیشنهادم برای مرمت سردر دانشگاه را با آن اقدام گره زدند و به طعن گفتند شهرداری را چه به سردر هویتی - تاریخی دانشگاه تهران!

برای پیشبرد کارم در جلب موافقت آنان ناگزیر در برابر طعن و لحن برخورنده‌شان کوشیدم خویشتنداری کنم و البته تایید نظرشان در مورد مخبط بودن طرح و اجرای زیرگذر چهارراه ولی‌عصر که موجب حذف شهروندان از خیابان و اولویت‌بخشی به خودرو شده بود، از آنان پرسیدم آیا این اعتراض و نقد صوابشان را جایی عمومی (نشر در رسانه‌ها، نشست و هم‌اندیشی و ...) مطرح کرده‌اند؟

دکترهای معماری، شهرسازی و پژوهش هنر همه خیره سکوت کردند و در پاسخ به تکرار پرسشم گفتند مگر تاثیری هم دارد؟ پاسخ دادم وقتی مطالبه‌ای از سوی شهروندان مکرر در مجامع عمومی و رسانه‌ها تکرار شود به گفتمان می‌شود و ارباب قدرت ناگزیر به تمکین‌ یا مورد توجه قراردادن مطالبه می‌شوند. البته اضافه کردم که من به سهم خود با اینکه حقوق‌بگیر سازمان زیباسازی شهرداری تهران هستم علاوه بر گزارش نقادانه به سازمان متبوعم، در روزنامه شرق و وب‌سایت خبرآنلاین در نقد اجرای این طرح یادداشتی نوشته‌ام.

سپس افزودم چه خوبست شما نخبگان که در تصمیمات جامعه به‌درستی موثرید (بجای درد و دل و نق‌زدن دورهمی) یادداشت نقد بنویسید، مصاحبه کنید و همایش برگزار کنید و قطعا این صداها تاثیرش را خواهد گذاشت.

بی‌شک طرح مکرر مطالبه و نقد و یادداشت درباره مسائل، معضلات و تصمیمات اداره جامعه، به بهبود نحوه اداره جامعه کمک می‌کند. ضروریست نخبگان جامعه به جای نق‌زدن، به طرح عمومی مسایل پیش از بروز و آسیب در رسانه‌ها و مجامع عمومی همت گمارند.