پاس گل علم الهدی به بدخواهان ایران در بغداد و بیروت

  ویدیویی از اظهارات حجت الاسلام سید احمد علم الهدی، امام جمعه مشهد در شبکه های اجتماعی میان کاربران عراقی دست به دست می شود که از آن به مصداقی از آنچه «دخالت ایران در امور داخلی عراق» خوانده اند، یاد می شود.

از حدود سه هفته قبل اوضاع سیاسی دو کشور عراق و لبنان با حضور مردم معترض در خیابان ها، به هم ریخته است. در لبنان سعد حریری نخست وزیر استعفا داده و در عراق هم عادل عبدالمهدی، نخست وزیر برای استعفا اعلام آمادگی کرده. اما آنچه قابل تامل است، اینکه برخی کشورهای رقیب ایران در منطقه تلاش دارند تا به این اعتراضات، جنبه ضد ایرانی بدهند؛ مانند شبکه سعودی الحدث که اخیرا در دام یک جعل نیز افتاد و تصویری ضدایرانی اما نادرست و ساختگی را اعتراضات لبنان منتشر کرد.

با این حال، اظهارات اخیر حجت الاسلام علم الهدی، خون تازه ای به رگ های جریان های ضدایرانی و تفرقه افکن در کشورهای عربی از جمله عراق و لبنان تزریق کرده. علم الهدی 29 شهریور ماه در خطبه های نماز جمعه مشهد، گفت: «امروز ایران، تنها ایران نیست و در یک محدوده جغرافیایی نیست. حشدالشعبی عراق و انصارالله یمن و جبهه وطنی سوریه و جهاد اسلامی فلسطین و حماس فلسطین و حزب الله لبنان، همه ایران است.» او با اشاره به حمله پهپادی انصارالله یمن به آرامکوی عربستان و متهم کردن ایران از سوی آمریکا و عربستان گفت: «اصلا شما فهمیده‌اید ایران کجاست؟ مگر جنوب لبنان و حزب الله ایران نیست؟ به دشمنی که می‌گوید این پهپادها متعلق به ایران بوده باید گفت هم جنوبتان ایران است و هم شمالتان ایران است.»

حالا ویدیوی این اظهارات، از سوی جریان های ضد ایرانی با زیرنویس عربی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود؛ گروه های ضدایرانی آن را پیراهن عثمان کرده و مصداقی از آنچه دخالت ایران در این کشورها می خوانند، دانسته اند. منتشرکنندگان این ویدیو بر حایگاه علم الهدی به عنوان امام جمعه مشهد و یکی از تریبون داران کشور اشاره کرده اند تا از این طریق، مواضع او را عینا مواضع نظام تلقی کنند.

اکنون باید پرسید چرا فردی در جایگاه امام جمعه چنین اظهاراتی را بر زبان رانده و به همین راحتی بهانه هایی به دست جریان های ضدایرانی در منطقه داده؟ آن هم در حالی که مواضع رسمی مسئولان کشور، با ادبیات دیگری بیان می شود. به طور مثال، مقام های دولت همواره حضور ایران در کشورهای منطقه از جمله سوریه و عراق را به خواست خود این کشورها دانسته اند.

قطعا چنین اظهاراتی موضع جریان های ضدایرانی در منطقه را تقویت خواهد کرد؛ چراکه که گوینده این سخنان احتمالا بدون آنکه خود متوجه باشد، علاوه بر دامن زدن به اختلافات مذهبی میان شیعه و سنی در منطقه، ناخواسته به حس ملی گرایی مردم این کشورها علیه ایران را تقویت می کند.

تجربه یونسی
جالب اینجاست که چنین اظهاراتی مسبوق به سابقه است و حتی نظام و دولت ایران تبعات آن را نیز در گذشته پرداخت کرده؛ به عنوان مثال، علی یونسی دستیار حسن روحانی، رییس جمهور سال 93 در اظهاراتی گفته بود که عراق نه تنها بخشی از حلقه تاثیر‌گذاری ایران محسوب می‌شود، بلکه مثل گذشته‌های دور بخشی از فرهنگ، هویت و پایتخت ایران است. این اظهارات واکنش رسمی مقام های عراق از جمله ابراهیم جعفری و وزیر خارجه وقت این کشور را به دنبال داشت که گفته بود اجازه دخالت هیچ کشوری در امور داخلی عراق را نمی دهیم. کمی بعد، یونسی به دادسرای ویژه روحانیت نیز احضار شد. در آن زمان 21 نماینده مجلس نیز خواهان عزل یونسی شدند.

دسته گل ولایتی
در مثالی دیگر، سه سال بعد از آن، علی اکبر ولایتی در سخنرانی خود در کنفرانس تأسیس مجمع عراق وحدت اسلامی در بغداد گفت: «ما اجازه نخواهیم داد لیبرال ها و کمونیست ها در عراق حکومت کنند.» اظهارات او آن هم در آستانه انتخابات عراق بازتابی وسیع در میان شخصیت های عراقی داشت و حتی باعث ایجاد جوی ضدایرانی در آن کشور شد تا جایی که برخی از آن، با عنوان تلاش ایران برای دخالت در انتخابات عرق یاد کردند.

اظهارات علم الهدی با توجه به شرایط منطقه به ویژه اعتراضات لبنان و عراق و نیز از نظر شدت و حدت سخنان او، حتی از اظهارات یونسی و ولایتی هم پتانسیل بیشتری برای سوءاستفاده جریان های ضدایرانی دارد؛ چنانکه محمدرضا زائری نیز در واکنش به این اظهارات علم الهدی نوشته «در حساسترين اوضاع منطقه و رويارويي بزرگ استكبارجهاني و جمهوري اسلامي،ناشيگري يك خطيب جمعه بهترين فرصت را براي سوء استفاده دشمن فراهم ميكند. آنهاكه كارگر را براي يك شعار ميگيرند و روزنامه نگار را براي يك كلمه محاكمه ميكنند آيا حساب هزينه سخنان آقاي علم الهدى براي نظام را هم دارند؟»

ایران هم اکنون در حال پس دادن این هزینه هاست؛ چنانکه سوءاستفاده ها از سخنان علم الهدی هم اکنون در حال انجام است و جوی که می تواند پیرامون این سوءاستفاده ها شکل بگیرد، بی تردید برخلاف سیاست های ایران و امنیتی ملی کشور است.