|
|
امروز: جمعه ۱۸ آبان ۱۴۰۳ - ۲۳:۰۶
کد خبر: ۲۷۹۵۴
تاریخ انتشار: ۱۱ آبان ۱۳۹۳ - ۰۲:۴۹
حکومت آن زمان فاسد شده بود و در این شرایط دیگر نباید به دنبال ردیابی سایر سطوح و مراتب امر به معروف و نهی از منکر باشیم، باید زمان شناس و مکان شناس بوده و به سطح امر به معروف و نهی از منکر توجه کنیم.
  عماد افروغ - استاد دانشگاه در روزنامه آرمان نوشت: 
 با توجه به وجود حکومت فاسد، مهم‌ترین رکن و مرتبه امر به معروف و نهی از منکر که امام حسین(ع) به حق تشخیص داد، امر به معروف و نهی از منکر در سطح مردم با حکام بود که در این مورد مردم حق داشتند بر رفتارها و سیاست‌های صاحبان قدرت نظارت کنند؛ از این رو خون و قیام امام حسین(ع) انتقال یک پیام بود و پیام حضرت زینب (س) بسط و نشر آن پیام با بیان بود. مسلما حرکت امام حسین(ع) جنبه اصلاحی داشته است منتها ممکن است از «اصلاح»، تعابیر و معانی مختلفی برداشت شود. مطالبی که امام حسین(ع) بیان می‌کنند حکایت از اصلاح است. ایشان می‌فرمایند: «إنما خرجت لطلب الإصلاح فی امه جدی (ص) أرید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنکر و أسیر بسیره جدی و أبی علی بن أبی طالب» که به فلسفه قیام بر می‌گردد؛ اینها نشان از حرکت امام حسین(ع) در جهت اصلاح است به این معنا که انحراف‌ها و زاویه‌های بزرگی ایجاد شده و قیام و خروج امام حسین(ع) برای ایجاد یک اصلاح در جهت عمل به سیره پدر و جدشان است که از طریق امر به معروف و نهی از منکر صورت می‌گیرد و این امر به معروف و نهی از منکر محور اصلی حرکت اصلاح‌گرایانه امام حسین(ع) است.

همه حرکت‌های بزرگان ما از جمله امام حسین(ع) در جهت اصلاح با محوریت امر به معروف و نهی از منکر است منتها مهم‌ترین تجلی و سطح امر به معروف و نهی از منکر که امام حسین(ع) انجام می‌دهد، در ارتباط با وظیفه‌ای است که به اصطلاح بزرگان، نخبگان و مردم نسبت به حکام دارند. امر به معروف و نهی از منکر دارای مراتبی از جمله مردم با دولت، دولت با دولت، دولت با مردم و مردم با مردم است و مهم‌ترین مظهر امر به معروف و نهی از منکر امام حسین(ع)، مردم با حکام است. حکومت آن زمان فاسد شده بود و در این شرایط دیگر نباید به دنبال ردیابی سایر سطوح و مراتب امر به معروف و نهی از منکر باشیم، باید زمان شناس و مکان شناس بوده و به سطح امر به معروف و نهی از منکر توجه کنیم. با توجه به وجود حکومت فاسد مهم‌ترین رکن و مرتبه امر به معروف و نهی از منکر که امام حسین(ع) بحق تشخیص داد، امر به معروف و نهی از منکر مردم با حکام بود. هر فردی اگر اتصال و عبودیت امام حسین(ع) را داشت، همان ابتدا قیام می‌کرد اما امام حسین محذوریت‌های دیگری دارد؛ محذوریت‌هایی که امام علی(ع) و امامان دیگر هم داشتند و یکی از این محذوریت‌ها رسیدن مردم به یک درجه از آگاهی است چون امامان مصلحت حفظ اسلام و قید و بندهای شرعی را در نظر می‌گیرند. اگر یک انسان عادی به جای امام حسین(ع) بود، محذوریت حفظ اسلام را نداشت و تنها دغدغه او جنگیدن با چنین حکومتی است و همان ابتدا قیام می‌کرد اما این جنبه شخصی دارد و مصلحت مصالح اسلام و امت اسلامی در نظر گرفته نشده است؛ از این رو اگر قیام امام حسین(ع) به تأخیر افتاده صرفاً از باب توجه به مصالح امت و شرط مقبولیت و بیعت بوده است. هرگاه یک انسان آزاده شویم به دنبال عمل آزاد خود می‌گردیم و خواستاریم قید و بندها را برداریم و آن قابلیت‌ها و ظرفیت‌های ما متجلی شود و از یک طرف دیگر ظلم، خفقان و انحراف از دین را می‌بینیم، انسان‌شناسی فلسفی معتقد است که قیام نه تنها جایز است بلکه واجب است. بنابراین حرکت امام حسین(ع) اصلاحگرایانه است در واقع اصلاح مبنای ریشه‌ای، فکری و حتی سیاسی و در برخی موارد ساختاری است، اما همه اینها با یک قاعده صورت می‌گیرد؛ یک قاعده عقلی و شرعی به نام امر به معروف و نهی از منکر که مهم‌ترین مرتبه آن همان مرتبه مردم با دولت است. در زمان تشریح فلسفه قیام امام حسین(ع) برای مردم باید به این نکته توجه کنیم.


ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر:
اخبار روز
ببینید و بشنوید
آخرین عناوین