در هفته سیزدهم اما مردم راه تازه ای پیدا کردند. حالا موبایل به دستان خوش ذوق گل های چند بازی را ضبط کرده اند و در شبکه های اجتماعی و چند سایت پربیننده ورزشی گذاشته اند که ازقضا ازپربیننده ترین اخبار روز هم شده است.
احسان محمدی- تا چند سال پیش دوربین های فیلم برداری خانگی به اندرونی تعلق داشت. بیشتر، فیلم ها و تصاویری را ثبت می کردند که از اول هم قرار بود فقط دایره محدودی از محارم خانوادگی آن را ببینند اما تلفن همراه علاوه بر آنکه گوش ها را از شنیدن صداهای غریبه و آشنا لبریز کرد، روایت گر بخش دیگری از زیست عمومی در خیابان شد. بعد از آن که فدراسیون فوتبال و تلویزیون برسر پخش زنده مسابقات فوتبال به توافق نرسیدند و پای دوربین های تلویزیونی از ورود به ورزشگاه ها قطع شد، عکاسان جور دوربین های تلویزیون را کشیدند.
چند فریم عکس اما عطش کسانی که را می خواستند بدانند چه اتفاقی در ورزشگاه افتاده است سیراب نمی کرد. در هفته سیزدهم اما مردم راه تازه ای پیدا کردند. حالا موبایل به دستان خوش ذوق گل های چند بازی را ضبط کرده اند و در شبکه های اجتماعی و چند سایت پربیننده ورزشی گذاشته اند که ازقضا ازپربیننده ترین اخبار روز هم شده است.
خبرنگار برای مقابله با جریانی که از آن به عنوان ناظر کیفی و مدیریت پخش و صلاح دید مدیران و ... یاد می شود، به وجود آمده هر چند خبرنگاری کاری حرفه ای است و شهروند عادی نمی تواند این نگاه را به تمامی منتقل کند اما ثبت یک واقعه با ابزار مدرن در هر کیفیت در قیاس با ثبت نشدن آن اهمیت خاص می یابد. ضمن این که آنها می خواهند حرف شان را خودشان بزنند.
این موضوع – استفاده از فیلم ها و تصاویر مردم- چنان جایگاه و ارزشی پیدا کرد که شبکه های وطنی هم از روی دست یک شبکه ماهواره ای خارجی که به آن فحش های آبدار می دهند کپی برداری کردند و حالا مجری های برخی برنامه های تلویزیونی برای آن که نشان دهند چه ارتباط صمیمانه ای با «بینندگان عزیز» دارند گاه گداری از فیلم های ارسالی آنها در برنامه هایشان استفاده می کنند که گرچه در بسیاری موارد کیفیت خوبی ندارد اما ساده، صادق و باورپذیر است.
فوتبالی که ستاره اش می شود پیام صادقیان که به قول دوست روزنامه نگاری «در زندگي حرفه‌اي‌اش دقيقا «هيچ» دستاوردي نداشته، اما منم‌منم كردن‌هايش تمامي ندارد. نه يك قهرماني و يك قاب مشترك با جام، نه يك گل و حتي يك پاس گل در داربي، نه يك بازي ملي درست و حسابي، نه يك عنوان فردي قابل اتكا و نه حتي پيشنهادي جدي از يك تيم خارجي » شاید ارزش 90 دقیقه وقت گذاشتن نداشته باشد و همان دیدن گل ها کفایت کند؛ همان کاری که حالا دوربین های موبایل و تماشاگران صبوری که رنج ورزشگاه رفتن را به جان می خرند انجام می دهند و سایت ها و شبکه های اجتماعی آن را ارزان و بی هزینه استفاده می کنند.
خبرنگار از روز نخست با چه انگیزه ای متولد شد و حالا چه استفاده ای از آن می شود خیلی در اصل ماجرا تفاوتی ایجاد نمی کند؛ در هر جدال و طناب کشی میان نهادهای رسمی، مردم راه خودشان را پیدا می کنند و کار خودشان را – گرچه سخت و پرمشقت- انجام می دهند.
اتفاقا نمی خواهیم تعبیر مشهور مرحوم مک لوهان و اصطلاح دهکده جهانی را به کار ببریم که به عکس ،دنیا دیگر مثل قبل دیگر دهکده ای نیست که حتی یک کدخدای چوب دست به دست بتواند آن را «کنترل» کند. آب، هیچ وقت پشت سنگ نمی ماند.
منبع: شهروند
ارسال نظر
