طولی نکشید که مزدک میرزایی، پیمان یوسفی و علیرضا علیفر هم به این جمع پیوستند و در مدت زمانی کوتاه، تلویزیون صاحب چند گزارشگر جدید شد که برای بهترین بودن، با هم رقابت می‌کردند. رقابتی که تا همین چند وقت پیش هم ادامه داشت ولی اتفاقاتی که در چند ماه اخیر رخ داد، نشانه‌هایی از فروپاشی «تیم گزارشگران دهه هفتادی» را با خود آشکار می‌کند.
فوتبال ایران احتیاج به ستاره های تازه ای در عرصه گزارشگری فوتبال دارد. صداهایی که دوباره به فوتبال گرما بیاورند.ورزش سه در ادامه نوشت: از اواسط دهه هفتاد بود که نسل جدیدی در گزارشگری فوتبال معرفی شد؛ نسلی جوان، پرانرژی و مطلع که وجه مشترک آن‌ها، پیگیری مداوم اخبار و ارائه اطلاعاتی بود که گزارشگران پیشین، چندان علاقه‌ای به دنبال کردن آن نداشتند. جواد خیابانی، یکی از اولین‌های این گروه تازه نفس بود که با صدای دلنشین و اطلاعات فوتبالی به روز، به سرعت در میان گزارشگران طراز اول فوتبال قرار گرفت. به همان دلیل بود که در آذر ۷۶ گزارش یکی از حساس‌ترین بازی‌های تاریخ فوتبال ایران یعنی ایران و استرالیا در ملبورن به جواد خیابانی سپرده شد؛ گزارشی که تبدیل به یکی از بهترین‌های خیابانی در عرصه گزارشگری شد و هنوز هم تماشای این بازی بدون صدای خیابانی، انگار چیزی کم دارد.
اما خیابانی تنها صدای جوانی نبود که در اواسط دهه هفتاد، با پخش زنده فوتبال همراه شد. عادل فردوسی‌پور یکی دیگر از تازه نفس‌ها بود که با شتابی خیره‌کننده به محبوبیت رسید. او که گزارش در تلویزیون را از تنیس آغاز کرده بود، یکی دیگر از شیفتگان فوتبال بود که شیوه تازه‌ای به گزارش فوتبال آورده بود. طولی نکشید که مزدک میرزایی، پیمان یوسفی و علیرضا علیفر هم به این جمع پیوستند و در مدت زمانی کوتاه، تلویزیون صاحب چند گزارشگر جدید شد که برای بهترین بودن، با هم رقابت می‌کردند. رقابتی که تا همین چند وقت پیش هم ادامه داشت ولی اتفاقاتی که در چند ماه اخیر رخ داد، نشانه‌هایی از فروپاشی «تیم گزارشگران دهه هفتادی» را با خود آشکار می‌کند.
عادل فردوسی‌پور بعد از مجموعه اتفاقاتی که به دنبال توقف برنامه نود افتاد، عملاً از دایره گزارشگران این روزهای فوتبال کنار رفته. مزدک میرزایی به اروپا مهاجرت کرده و جایی را انتخاب کرده که بازگشتش ناممکن به نظر می‌رسد. اولویت پیمان یوسفی این روزها اجرای برنامه‌هایی مثل «ورزش و مردم» و «گزارش ورزشی» است و جواد خیابانی دیگر آن حضور پررنگ در تلویزیون را ندارد و با وجود گزارش گاه و بیگاه مسابقات از توجه سابق برخوردار نیست و مشغول مستندسازی است. در آخرین پرده، سرهنگ علیفر به دنبال اشتباه باور نکردنی در گزارش بازی رئال مادرید و لوانته و محرومیتی که نصیبش شد، اعلام کرده از شبکه‌های ماهواره‌ای پیشنهاد دارد و شاید آینده شغلی خود را در خارج از ایران دنبال کند. حتی اگر این تهدید هم عملی نشود، باز هم نمی‌توان منکر شد نسلی که روزگاری اولین انتخاب برای گزارش بازی‌های حساس بودند، هرکدام به نوعی از این قطار پیاده شده‌اند.
به هرحال وضعیت امروز به گونه‌ای است که با وجود حضور چند گزارشگر تازه و البته همکاری چهره‌هایی مثل محمدرضا احمدی با صداوسیما همچنان کمبود گزارشگران صاحب سبک فوتبال در پخش زنده بازی‌ها احساس می‌شود و به هرحال باید شاهد تولد نسل تازه‌ای از گزارشگران فوتبال در اواخر دهه نود باشیم. اینکه گزارشگران جدید چقدر می‌توانند جای خالی نسل قبلی را پر کنند، پرسشی است که فقط و فقط «زمان» به آن پاسخ خواهد داد.
ارسال نظر
