چرا درد مفصلی دیر بهبود می‌یابد؟

 برای متخصصـــان فیزیوتراپی مهم است که بدانند چه عواملی سبب می‌شوند آسیب‌ها بهبود نیابند و چه راهکارهایی وجود دارد تا بتوانند براین موانع غلبه کنند.

بیمارانی که با آسیب‌های مفصلی در کلینیک‌های فیزیوتراپی تحت درمان قرار می‌گیرند، طی یک زمان کوتاه بین سه تا هفت روز از شروع درمان، علائم بهبود و ترمیم بافتی را ابراز می‌کنند. در بسیاری از موارد درمان در طول زمان ادامه می‌یابد تا میزان بهبودی به حدی برسد که بیمار بتواند به‌تدریج به فعالیت‌های قبلی خود بازگردد.

فروکش کردن علائمی چون تورم، سوزن
سوزن شدن، کرخی، احساس سوزش و ناراحتی‌هایی از این قبیل هم می‌تواند نشانه‌ای از بهبود باشد. وقتی می‌بینیم که دامنه حرکتی بیمار افزایش می‌یابد، قدرت، انعطاف‌پذیری، تعادل، چابکی و آمادگی جسمانی فرد بهتر می‌شود، به پیشرفت سیر بهبود آسیب پی‌می‌بریم.
وقتی فرد آسیب‌دیده به ما می‌گوید که تحملش در انجام کارها و فعالیت‌ها بیشتر شده است و زمان طولانی‌تری بدون مشکل به فعالیت‌های روزانه می‌پردازد، ما درمی‌یابیم درمان‌هایمان نتیجه‌بخش بوده است.
وقتی کیفیت حرکات او بهتر می‌شود، مثلا می‌بینیم که طبیعی‌تر راه می‌رود یا وقتی خواب او راحت‌تر از گذشته می‌شود، همچنین وقتی بیمار قادر به بازگشتن به فعالیت‌های روزانه کاری، ورزشی و تفریحی خود بدون بروز علائم می‌شود، می‌توانیم نتیجه‌گیری کنیم که روند بهبود و ترمیم بافتی خوب
پیش می‌رود.
اما اگر سیر بهبود ثابت یا حتی معکوس شد، یعنی بیمار بعد از گذشت چند روز از آسیب و درمان هیچ بهبودی را گزارش نکرد یا حتی از بدتر شدن علائمش شکایت داشت عواملی وجود دارند که باید مورد بررسی قرار گیرند و مرتفع شوند.
بازگشت سریع به فعالیت‌های جسمانی سنگین بعد از درمان و عدم رعایت قانون افزایش فشار تدریجی بر موضع آسیب دیده، استفاده از گرما بر روی ناحیه ملتهب و متورم به جای یخ و افزایش شدت و زمان دوره التهاب، استراحت بیش از حد ودیر شروع‌کردن تمرینات درمانی در فیزیوتراپی، آمادگی روحی و روانی پایین در برخورد با آسیب و ناامیدی از بهبودی کامل و بازگشت به فعالیت‌های گذشته عدم تشخیص دقیق و درست آسیب، سبک زندگی غلط و درمان نامناسب از دیگر عواملی است که می‌توانند زمان درمان را طولانی‌تر کرده و آسیب را وارد مرحله مزمن کنند.