بیماری صرع نوعی اختلال در کار مغز است که دارای حملاتی تکرارشونده و ناگهانی است که تغییر در وضعیت هوشیاری، یا حرکات غیرطبیعی را به همراه دارد. این بیماری مسری نیست و برای هر دو جنس اتفاق می‌افتد. سنین آغازین برای این بیماری بین 2 تا 14 سالگی است.
بیماری صرع نوعی اختلال در کار مغز است که دارای حملاتی تکرارشونده و ناگهانی است که تغییر در وضعیت هوشیاری، یا حرکات غیرطبیعی را به همراه دارد. این بیماری مسری نیست و برای هر دو جنس اتفاق می‌افتد. سنین آغازین برای این بیماری بین 2 تا 14 سالگی است.علل شایعی که منجر به پیدایش این بیماری می شود شامل آسیب رسیدن به مغز به‌هنگام تولد یا قبل از تولد، سوءمصرف الکل یا مواد، مسمومیت شیمیایی، وارد آمدن آسیب شدید به سر، عفونت و تومور مغز و اصولاً هرگونه ضایعه بزرگ‌شونده‌ای که مغز را تحت فشار قرار دهد مانند تب بالا.
در واقع در این بیماری اختلال بین سلولهای تهییجی و سلولهای مهاری به وجود می‌آید و زمانی که سلولهای تهییجی بر سلولهای مهاری غلبه می‌کنند تشنج رخ می‌دهد. این مواجهه سلولی در ناحیه‌ای از مغز به نام هیپوکامپ اتفاق می‌افتد و به گفته محققان اگر بتوان در این ناحیه با تهییج مقابله کرد و مانع گسترشش شد می‌توان به بیماری غلبه کرد.
برای بررسی این فرضیه محققان اقدام به آزمایش 38 نمونه جانوری کردند و با تزریق شیمیایی تشنج‌های طولانی را در آنها شاهد بودند. منشا این تشنجها هیپوکامپ بود، یک هفته بعد از شروع آسیب، محققین سلول های مغزی مهاری را به هیپوکامپ نیمی از نمونه‌های آزمایشی پیوند کردند. 5 ماه بعد، این نمونه‌های سلول درمانی شده در مقایسه با بقیه 70 درصد تشنج کمتری را نشان دادند با این بررسی به این نتیجه رسیدند که سلولهای کاشته شده در هیپوکامپ زنده می‌مانند.
همین روند درمانی برای بیمارانی که منشأ تشنجشان هیپوکامپ است قابل اجرا است. محققان به این نتیجه رسیده‌اند که با استفاده از سلول های پوستی مشتق از بیماران و تبدیل آن ها به سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) و تمایز آن ها به سلول هایی که قادر به متوقف کردن تشنج هستند.
در واقع در این بیماری اختلال بین سلولهای تهییجی و سلولهای مهاری به وجود می‌آید و زمانی که سلولهای تهییجی بر سلولهای مهاری غلبه می‌کنند تشنج رخ می‌دهد. این مواجهه سلولی در ناحیه‌ای از مغز به نام هیپوکامپ اتفاق می‌افتد و به گفته محققان اگر بتوان در این ناحیه با تهییج مقابله کرد و مانع گسترشش شد می‌توان به بیماری غلبه کرد.
برای بررسی این فرضیه محققان اقدام به آزمایش 38 نمونه جانوری کردند و با تزریق شیمیایی تشنج‌های طولانی را در آنها شاهد بودند. منشا این تشنجها هیپوکامپ بود، یک هفته بعد از شروع آسیب، محققین سلول های مغزی مهاری را به هیپوکامپ نیمی از نمونه‌های آزمایشی پیوند کردند. 5 ماه بعد، این نمونه‌های سلول درمانی شده در مقایسه با بقیه 70 درصد تشنج کمتری را نشان دادند با این بررسی به این نتیجه رسیدند که سلولهای کاشته شده در هیپوکامپ زنده می‌مانند.
همین روند درمانی برای بیمارانی که منشأ تشنجشان هیپوکامپ است قابل اجرا است. محققان به این نتیجه رسیده‌اند که با استفاده از سلول های پوستی مشتق از بیماران و تبدیل آن ها به سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) و تمایز آن ها به سلول هایی که قادر به متوقف کردن تشنج هستند.
ارسال نظر
