چای سبز و معجزاتش برای بدن

 هر چقدر مایعاتی که برای نوشیدن در طول روز استفاده می شود، شفاف باشد و رنگ کم تری داشته باشد، دوستدار کلیه و کبد شما خواهد بود. مصرف نوشابه گاز دار و انرژی زا، افیون کلیه و کبد است و باید از رژیم غذایی شما برای همیشه حذف شود. دیابت، بیماری خاموش قرن ۲۱ است و بخشی از جامعه ایران را گرفتار کرده است. چای سبز، یکی از نوشیدنی هایی است باید وارد رژیم غذایی ایرانیان شود و جایگزین خوبی برای چای سیاه است.

چای سیاه مفید، چایی است بسیار کم رنگ. اگر چای پر رنگ زیاد استفاده شود، کلیه آسیب خواهد دید. چای سبز، قدرت زیادی داشته و کافئین دارد. روی سوخت و ساز بدن و چربی ها تاثیر عالی دارد و کالری سوزی را ارتقا می دهد.

در مصرف چای سبز و قهوه نباید افراط کرد چرا که تهدید کننده کلیه است

چای سبز فواید زیادی دارد . چای سبز پیشگیری کننده از حمله قلبی و سرطان شناخته شده است و یک تونیک ( تقویت کننده ) بسیار مفید است. این چای دارای خاصیت ضد چربی (از هر نوع آن )و مقوی اعصاب بوده و قدری نیز خاصیت تب بری دارد. چای سبز باعث تقویت معده شده و ضمن دفع سموم بدن، نفخ معده را نیز برطرف می کند . چای سبز باعث تقویت حافظه شده و برای افراد افسرده یک داروی ضد افسردگی است. زیرا نوشیدن چای سبز باعث نشاط و سرزندگی می شود.
بیشترین بهره برای زنان در پی یک مطالعه فواید چای سبز ظاهرا برای زنان بیشتر بود. زنانی که روزانه پنج فنجان یا بیشتر چای سبز می نوشیدند – در مقایسه با کسانی که یک فنجان یا کمتر مصرف می کردند – کمتر با خطر مرگ در اثر بیماری قلبی روبرو بودند.

پلی فنولهای چای سبز فعالیت آمیلاز بزاق(آنزیم تجزیه کننده قندها) را مهار میکند. جالب است بدانید که چای بدون داشتن عوارض خطرناک داروهای کاهنده وزن میتواند موجب کاهش وزن، اندازه دور کمر و تری گلیسرید خون مبتلایان به چاقی شود

چای سبز برای پشگیری از پوسیدگی دندان مفید است. عصاره برگ چایی سبز دارای اثرات ضد میکروبی است و از ایجاد پلاک و پوسیدگی دندان جلوگیری مییکند.

چای سبز برای حفاظت از قلب عالی است. دانشمندان ماده ای شیمیایی را در چای سبز شناسایی کردند که در حفاظت از قلب در برابر آسیب های مختلف موثر است.

کارشناسان موسسه بهداشت کودکان انگلیس در مطالعه روی ترکیبات چای سبز موفق به شناسایی ماده ای شیمیایی به نام اپیگالوکاتچین سه گالیت شدند که می تواند مرگ سلول ها را پس از حمله قلبی یا سکته کاهش دهد. این دانشمندان اعلام کردند: ماده شیمیایی موجود در چای سبز مانع از فعالیت پروتئینی به نام استات یک می شود که پس از رویدادهای استرس آمیز نظیر حمله قلبی یا سکته در درون سلول فعال می گردد.

اپیگالوکاتچین سه گالیت همچنین روند بهبود سلول های قلبی را سرعت می بخشد و موجب کاهش صدمه به آن می شود. از طرفی یکی از عوامل اصلی امراض و حمله های قلبی، وجود کلسترول بالا در خون انسان است. چای سبز علاوه بر داشتن ویتامین های A و C (آنتی اکسیدان های قوی)، باعث کاهش کلسترول در خون نیز می گردد که این موضوع خطر احتمال حمله قلبی و امراضی از این قبیل را پایین می آورد.

کاتچین موجود در چای سبز، فعالیت آنزیم لیپاز را (آنزیم مسئول هضم چربی ها) در لوزالمعده مهار می کند، در نتیجه، شکستن چربی با سرعت بسیار کمی صورت می گیرد و چربی خون با سرعت کمی بالا می رود.

با توجه به این که افزایش تری گلیسیرید خون بعد از مصرف هر وعده غذایی یک عامل خطر در بروز بیماری قلبی است ، مصرف چای سبز در بین وعده های غذایی روشی مناسب جهت کاهش تری گلیسیرید خون است.

کاهش فشار خون با چای سبز امکان دارد. مصرف نیم تا ۵/۲ فنجان چای سبز در روز احتمال بروز پُرفشاری خون را تا ۴۶ درصد کاهش می دهد.

جلوگیری از دیابت موضوع مهمی برای عاشقان چای سبز است. چای سبز قادر است از عوارض ناشی از دیابت مانند آب مروارید و بیماری های کلیوی به طور معجزه آسایی جلوگیری کند. چای سبز با مهار کردن فعالیت آنزیم آمیلاز بزاق و روده که مسئول هضم نشاسته است، باعث می شود که نشاسته با سرعت آهسته تری بشکند و در نتیجه قند خون با سرعت کمی بالا برود.

مصرف چای سبز از ابتلا به بیماری های ایمنی خودکار بدن جلوگیری می کند. تحقیقات پژوهش گران دانشکده پزشکی ژورژیا حاکی از آن است که مصرف چای سبز علاوه بر مؤثر بودن در کاهش ابتلا به سرطان، باعث محافظت افراد در برابر بیماری های ایمنی خودکار بدن می شود. چای سبز از گسترش آنتی ژن هایی که می توانند موجب تحریک ایمنی بدن شوند جلوگیری می کند. نتایج تحقیقات حاکی از آن است وجود ماده ای موسوم به EGCG در چای سبز باعث متوقف شدن التهاب و تاثیرات آن بر روی پوست و سلول های مترشحه بزاق می شوند.

در یک اختلال ایمنی خودکار، موسوم به سندرم شوگرن (Sjogren)، سلول های مترشحه بزاق، هدف قرار گرفته و باعث خشکی دهان می شوند و در اختلالی دیگر، پوست ارگان هدف واقع شده و فرد مبتلا به سل جلدی می گردد.