در تحلیل مواضع بحق آقای حسن روحانی که موضع جمهوری اسلامی است باید به این واقعیت اشاره کرد که حقوق بشر هیچگاه نتوانسته در چارچوب مشخص و به طور خالص مورد بحث قرار گیرد و به دور از مسائل سیاسی نقش‌آفرین باشد. این موضوع همواره در کنار معضلات سیاسی و امنیتی مطرح شده و این بار هم با نقض برجام از سوی طرفهای توافق ایران در پرونده هسته‌ای مد نظر قرار گرفته است.
روزنامه ایران در یادداشتی به قلم یوسف مولایی،استاد حقوق بین‌الملل نوشت:رئیس جمهوری در صحبت‌های دیروز خود در هیأت دولت، در انتقاد از اقدام اروپایی ها از سکوت یکسالهشان در برابر تحریمهای امریکا گلایه کرده و گفته اینهایی که مدعی حقوق بشر و طرفداری از انسان‌های بی‌گناه، زن، مرد، پیرمرد و کودکان هستند، چرا با صراحت این اقدام امریکا را محکوم نکرده و در راستای جبران آن کاری نمی‌کنند؟ در تحلیل مواضع بحق آقای حسن روحانی که موضع جمهوری اسلامی است باید به این واقعیت اشاره کرد که حقوق بشر هیچگاه نتوانسته در چارچوب مشخص و به طور خالص مورد بحث قرار گیرد و به دور از مسائل سیاسی نقش‌آفرین باشد. این موضوع همواره در کنار معضلات سیاسی و امنیتی مطرح شده و این بار هم با نقض برجام از سوی طرفهای توافق ایران در پرونده هسته‌ای مد نظر قرار گرفته است.
اما تا زمانی که تحریم در ادبیات منشور سازمان ملل متحد وجود دارد و ذیل فصل 7 آن برای آغاز جنگ هم مشروعیت داده می‌شود و در واقع این سازمان چنین اقدامی را پذیرفته و حتی فراتر از آن رفته و موضوع محاصره اقتصادی را هم عنوان کرده، چگونه باید رعایت حقوق بشر را از مدعیان آن انتظار داشت؟ جوامع بین‌المللی نه تنها هیچ وقت تحریم را ممنوع نکردهاند بلکه در مواردی جنگ را هم جایز دانستهاند و با چنین رویکردی به نظر میآید خودمان باید در داخل به راهکارهایی دست یابیم تا از چنین تنگناهایی رهایی یابیم.
واقعیت این است که حقوق بشر در جامعه جهانی متولی ندارد و تنها وجدانهای بیدار و جامعه مدنی هستند که در دفاع از آن و به انتقاد از رفتارهای ضدبشری برمیخیزند. هرچند در برخی موارد شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد اقدام به صدور قطعنامه میکند و یا نمایندگان ویژهای را برای بررسی حقوق بشر در کشورها تعیین میکند، اما آن هم خالی از سیاسیکاری نیست. چرا که همواره به دلیل مخالفانی که جمهوری اسلامی دارد محکوم به همراه نبودن با مکانیزم‌های آن می‌شود. آنها رفتار دولت ایران را از لحاظ حقوق بشری مورد انتقاد قرار میدهند و کاری کردهاند که در افکار عمومی جهانی به عنوان رعایتکننده حقوق بشر شناخته نشدهایم. پس ما باید به چنین موضعگیری‌هایی انتقاد کنیم و هرچند گفته شود که چنین مواضعی کمکی به حل مسأله نخواهد کرد اما اگر حرفی هم نزنیم، می‌گویند منفعلانه عمل کرده‌ایم.
تحریم بدترین جنگی است که انسان‌ها علیه یکدیگر انجام میدهند. اما متأسفانه اروپاییها هیچ وظیفهای در قبال حق حیات ملت ایران برای خود نمی‌شناسند و سازوکار بین‌المللی هم برای آن تعبیه نشده است. ساختار جامعه جهانی که متکی بر سرمایهداری است ضد حقوق بشری است و هر کشوری به دنبال منافع خود میرود و واقعاً معلوم نیست که حقوق بشر کجا ایستاده است؟ حال که کشورمان تحت فشار قرار دارد و از سوی دیگر مدعیان حقوق بشر بیکار نشسته و فعل و انفعالات بین‌المللی هم بخش زیادی از انسان‌ها را در نظر نمیگیرد، باید خودمان به فکر خودمان باشیم و با اتخاذ تصمیم‌های منطقی و عملی از فشار تحریمها بر معیشت مردم کم کنیم.
ارسال نظر
