در حال حاضر برای ساخت دو - سه سریال گفت‌وگوهایی داشتیم اما منتظر هستیم که ببینیم چه تصمیمی گرفته می‌شود؛ البته تا زمانی که من پشت دوربین نروم و بازیگران را نبینم خیلی نمی‌توانم مطرح کنم که چه کاری قرار است ساخته شود.
یک کارگردان با اعتقاد بر اینکه در تلویزیون افراط و تفریط وجود دارد، اظهار کرد: وقتی تلویزیون به سمت طنز می‌رود آنچنان به سمت لودگی کشیده می‌شود که مفهوم به آن معنای طنز تلویزیونی را زیر سوال می‌برد. وقتی هم که به سمت سریال‌های درام و نقد اجتماعی و خشونت می‌رود آنقدر شیفته و فریفته و شگفت‌زده می‌شود که از آن طرف بوم می‌افتد.آرش معیریان در گفت‌وگو با ایسنا، درباره‌ی علت افزایش سریال‌هایی با محتوای خشونت در تلویزیون، اظهار کرد: شما در سینما با مخاطبی طرف هستید که بلیت می‌خرد و خودش برنامه‌ای را انتخاب می‌کند و می‌بیند. اینجا می‌توانیم تلخ‌ترین و حادترین مسائل را در پرده به نمایش بگذاریم اما در عرصه تلویزیون از یک کودک دو سه ساله تا فرد ۷۰، ۸۰ ساله پای تلویزیون می‌نشینند که محتوای سریال باید تلفیقی از همه اینها باشد تا بتواند با آن‌ها ارتباط برقرار کند.
این کارگردان با بیان اینکه تاکنون تصمیمی برای ساخت کار تلخ نداشته است، گفت: من هیچ وقت کار تلخ نساخته‌ام و با خشونت هم میانه‌ای ندارم و همیشه احساس کردم که هر کاری چه در حوزه سینما و چه در حوزه تلویزیون باید بعد از تمام شدنش حال مردم و مخاطب را خوب کند و مخاطب از دیدن سریال‌ها امیدوارانه بیرون بیاید و احساس کند که چقدر زندگی در دنیا زیباست تا اینکه بیشتر نسبت به ناهنجاری‌ها احساس ترس کند.
معیریان در بخش دیگری از گفت‌وگوی خود درباره‌ی علت پخش سریال‌های درام با محتوای خشونت نیز با بیان اینکه در تلویزیون همیشه افراط و تفریط وجود دارد، گفت: تلویزیون وقتی به سمت کارهای طنز می‌رود آنچنان به سمت لودگی کشیده می‌شود که آن مفهوم به معنای طنز تلویزیونی را زیر سوال می‌برد. وقتی هم به سمت خشونت یا نقد اجتماعی می‌رود آنقدر شیفته و فریفته و شگفت‌زده می‌شود که از آن طرف بوم می‌افتد.
او افزود: تلویزیون هیچ وقت یک تعادل معقول متناسب در طراحی برنامه‌هایش نداشته است که مخاطب احساس کند با سریالی طرف است که پکیجی از شادی، غم، اکشن، جنگ و … در دلش دارد؛ البته این کار ساده نیست و نوشتن درام صرف خیلی ساده‌تر از نوشتن یک سریالی است که به لحاظ لحن و ژانر بتواند تلفیقی از همه اینها را داشته باشد.
معیریان سپس درباره کمبود سریال‌های طنز و علت آن که آیا به نبود نویسنده طنز برمی‌گردد، اظهار کرد: ما نویسندگان طنز خوب داریم اما شرایطی که یک متن به خوبی نوشته شود شرایطی نیست که نویسنده را ترغیب کند؛ یعنی ممیزها یک طرف، نگاه‌هایی که از زوایای مختلف به یک اثر تلویزیونی می‌شود یک طرف و بودجه و امکانات و زمان‌بندی یک پروژه نیز از طرف دیگر همه دست به دست هم می‌دهند که اتفاقی که باید و شاید به درستی نمی‌افتد.
این کارگردان درباره همکاری‌اش با تلویزیون و اینکه آیا قصد ندارد سریال بسازد؟ اظهار کرد: در حال حاضر برای ساخت دو - سه سریال گفت‌وگوهایی داشتیم اما منتظر هستیم که ببینیم چه تصمیمی گرفته می‌شود؛ البته تا زمانی که من پشت دوربین نروم و بازیگران را نبینم خیلی نمی‌توانم مطرح کنم که چه کاری قرار است ساخته شود.
معیریان در بخش دیگری از گفت‌وگوی خود درباره ساخت رالی ایرانی و اینکه آیا ساخت این مسابقه در تلویزیون امکان‌پذیر نبود؟ اظهار کرد: تلویزیون به عنوان یک رسانه عمومی و ملی برخوردار از یک سری تعاریف، ضوابط و قوانینی در پخش است که من به آن احترام می‌گذارم و معتقدم که در هر صورت وقتی بخواهی کاری برای تلویزیون بسازی حتماً باید قوانین آن رسانه و مدیوم را به درستی رعایت کنی؛ بنابراین رالی ایرانی هم از آن جنس کارهایی است که شاید خیلی نتوانیم بگوییم که هر طیفی یا هر قشری بتوانند در صفحه تلویزیون به شکل عادی با آن ارتباط برقرار کنند. شکی نیست که یک قشر خاصی و طبقه خاصی از مردم از آن استقبال خواهند کرد و خیلی نمی‌توانیم بگوییم که یک کار عامیانه است که بخواهد از تلویزیون پخش شود.
این کارگردان در بخش پایانی گفت‌وگوی خود درباره ویژگی‌های فصل دوم «رالی ایرانی» که به تازگی در شبکه نمایش خانگی توزیع می‌شود، اظهار کرد: مجموعه «رالی ایرانی» چیزی است که تا قبل از اینکه ما به سمت آن برویم در محصولات شبکه نمایش خانگی وجود نداشته و هنوز هم وجود ندارد. با توجه به اینکه جنس رئالیتی شو با رالی ایرانی آغاز شد و ادامه‌دار هم شد خوب توانسته بین مخاطبان جا بیفتد. تفاوت آن با کارهای دیگر که در نمایش خانگی شاهد هستیم این است که قصه و داستانی که در آن طراحی شده است به شکل فیلم در صفحه تلویزیون دیده می‌شود اما با این تفاوت که توسط تهیه‌کننده و کارگردان طراحی شده و در آن شرکت‌کنندگان بخش عمده‌ای از طراحی‌های تهیه‌کننده و کارگردان را نمی‌دانند و فقط سازندگان هستند که می‌دانند قرار است چه اتفاقی در مسابقه بیفتد. به همین دلیل بخش دوم ماجرا را خود شرکت‌کنندگان در قالب تیم‌هایی که هستند رقم می‌زنند و قصه را بازآفرینی می‌کنند.
ارسال نظر
