آن‌چه مسلم است، آن‌طور که زنگنه را در این سال‌ها می‌شناسیم می‌توان گفت از این پس هم با قدرت در راه حفظ اموال مردم و نسپردن نفت به دست دلالان و کاسبان تحریم به کار خود ادامه می‌دهد. اما در شرایطی که کشور درگیر جنگ اقتصادی است و وزارت نفت در پیشانی حملات آمریکا و برخی همسایگان قرار دارد، شکل‌گیری حملاتی از این دست از تریبون‌های داخلی قدری مشکوک و توطئه‌آمیزتر از اختلاف جناحی تلقی می‌شود.
دولت همواره به‌ویژه در این روزها، مورد بی‌مهری رقبایی قرار می‌گیرد که همچنان در حال و هوای مجادلات انتخاباتی گذشته و زمینه‌سازی برای انتخابات آینده‌اند. افرادی که هر روز قسمتی از فعالیت‌های دولت را نشانه می‌روند و شاید دو فرد در دو حوزه را اما بیشتر؛ ظریف و زنگنه! یعنی دو وزیر تحریم‌شکن. در اینکه با وجود این‌همه امکانات رسانه‌ای رسمی و غیر رسمی -جدای از صدا و سیما- دولت می‌تواند به خنثی‌سازی تهمت‌ها و جنگ‌های روانی بپردازد، شکی نیست، اما یا درگیری دولت در سایر مسائل حساس و حیاتی یا حجب و حیای مسئولان رسانه‌ای دولت موجب شده که ژنرال‌های دولت هر یک به تنهایی بار این‌همه خصومت را بر دوش بکشند و عملا دولت برنامه هدفمندی برای ترویج و حمایت از سیاست‌های اعمالی کارگزاران خود نداشته باشد. هر چند شاید با ورود علی ربیعی تحت عنوان سخنگوی دولت و تجارب مختلف او، این‌بار شاهد حمایت مناسب‌تری از سوی دولت نسبت به حوزه‌های مورد هجوم قرارگرفته، باشیم. این روزها می‌توان انتهای یکی از نقشه‌های حساب‌شده مخالفان دولت را دید؛ حذف بیژن نامدار زنگنه! فشار رسانه‌ای و خبرسازی مخالفان برای کناره‌گیری وزیر نفت آن‌قدر افزایش یافته که یکی می‌گوید: «خروج او از کابینه محتمل است، چندبار هم این مسأله را گفته که نمی‌تواند کار کند و می‌خواهد همچون عباس آخوندی از دولت بیرون برود.» دیگری می‌نویسد: «زنگنه چگونه ۳۰میلیارد دلار به کشور ضربه زد؟» یکی شایعه «خبر دستگیری قریب‌الوقوع وزیر نفت» را منتشر می‌کند. یکی هجوم برنامه‌ریزی‌شده‌ای را با اسم رمز «کارتخوان» آغاز می‌کند که نشان دهد نه از پاکدستی خبری است و نه از دور زدن تحریم‌ها! هرچند حالا با ورود وزارت اطلاعات در این پروژه آخری، طرحشان ناکام مانده است، اما امیدی به پایان این‌همه شیطنت و مخالفت نیست. ظاهرا جناح مخالف و عقبه‌های اقتصادی آن از تحمیل‌کردن بابک زنجانی‌های جدید به وزیر نفت ناامید شده‌اند، بنابراین تا زنگنه را از وزارت به زیر نکشند به اهداف مالی و اقتصادی خود نخواهند رسید. حتی برخی پا را جلوتر گذاشته و خواهان آزادی بابک زنجانی و استفاده از او در زمینه دور زدن تحریم‌ها شده‌اند. آنها اعتقاد دارند که «زنگنه تعمدا به افرادی چون بابک زنجانی کولی نمی‌دهد تا شاهد سقوط آزاد فروش نفت ایران باشیم و باب مذاکره باز شود!»آن‌چه مسلم است، آن‌طور که زنگنه را در این سال‌ها می‌شناسیم می‌توان گفت از این پس هم با قدرت در راه حفظ اموال مردم و نسپردن نفت به دست دلالان و کاسبان تحریم به کار خود ادامه می‌دهد. اما در شرایطی که کشور درگیر جنگ اقتصادی است و وزارت نفت در پیشانی حملات آمریکا و برخی همسایگان قرار دارد، شکل‌گیری حملاتی از این دست از تریبون‌های داخلی قدری مشکوک و توطئه‌آمیزتر از اختلاف جناحی تلقی می‌شود. ادعای وجود دستگاه پوز در دفتر وزیر نفت و انعکاس خبر آن در چند مرحله و با آب و تاب فراوان، یک پرش حساب‌شده به دامن دشمنان است برای رسیدن به اهدافی حساب‌شده‌تر، آن هم از تریبون مجلس! اگرچه روابط‌عمومی و اطلاع‌رسانی وزارت اطلاعات، به‌موقع اعلام کرد که استفاده از پوز کارتخوان در دفتر وزیر نفت از سوی یک کارمند اداری آن دفتر بوده و این موضوع از سوی معاونت اقتصادی وزارت اطلاعات پیگیری شده و با کارمند خاطی برخورد مقتضی صورت گرفته و متعاقبا به دستور وزیر نفت، کارمند (قراردادی) یادشده، در آن زمان از ادامه خدمت معلق شده، اما ای کاش همین شفاف‌سازی را از زمان آغاز این شایعه یعنی اسفند سال گذشته، خود وزیر محترم یا دست‌اندرکاران رسانه‌ای وزارت نفت می‌داشتند. گاهی سکوت زمینه‌ساز تحرک بیشتر دشمنان می‌شود.
شاید برای همین است که دولت به ربیعی احتیاج دارد. مخالفان پیچیده عمل می‌کنند تا به اهدافی برسند. رمزگشایی، شناخت بار روانی شایعات و آشنایی با عقبه فکری و اتاق جنگ روانی آنان کاری سخت و زمانبر است. امید اینکه ربیعی دیر نرسیده باشد! و امید آن‌که در این راه فقط از همراهی و انحصار تیم قبلی رسانه‌ای دولت برخوردار نباشد و گارد خود را به روی هواخواهان روحانی باز نگه دارد!
ارسال نظر
