علنی‌شدن پیش‌نویس تهیه‌شده توسط تیم احمد توکلی، اعتراضات فراوانی را در مجامع کارگری به همراه داشت. علیرضا محجوب، دبیر کل کنونی خانه کارگر و از فعالان کارگری اوایل انقلاب، در همان روزها مصاحبه‌ای بسیار تند علیه توکلی انجام می‌دهد و افکار توکلی را ضد کارگری و روابط تنظیم‌شده در پیش‌نویس ارائه‌شده از سوی وی را «سطحی» قلمداد می‌کند.
او که در سمت راست تصویر آمده لقبش چریک پیر است. روزگاری حامی سیاست‌های دولت‌محور و توزیع عادلانه درآمدها بود و از طیف چپ می‌آمد و کسی که در سمت چپ تصویر است، روزگاری حامی اقتصاد بازار آزاد بود و از طیف راست سنتی می‌آمد. حالا جایشان برعکس شده و حامی اقتصاد بازار آزاد و منافع کارفرما از عدالت حرف می‌زند و نهادی تحت عنوان دیده‌بان شفافیت و عدالت دارد. حامی آن روز کارگران سویه‌های قوی لیبرالیستی گرفته است. هر دو فرتوت و عصابه‌دست وارد افطاری رئیس‌جمهوری با فعالان سیاسی شده‌اند.روزنامه شرق در ادامه نوشت: «توکلی در دولت مهندس موسوی در دهه ۶۰ وزیر کار بود و بهزاد نبوی که ۱۰ سالی از او بزرگ‌تر است، وزیر صنایع سنگین. همان زمان قانون کار در حال تدوین در مجلس بود و اختلاف بر سر نحوه تدوین این قانون به چالشی اساسی بین دو جریان وقت سیاسی بدل شده بود. جریان راست مدافع منافع کارفرما بود و معتقد بود قانون کار را می‌توان از قانون بین مؤجر و مستأجر گرته‌برداری کرد. لایحه را وزارت کار نوشته بود و از لفظ «اجیر» به عنوان معادل کارگر استفاده کرده بود. قانون یک توافق صرف بین کارگر و کارفرما بدون دخالت دولت بود و حمایت‌های حداقلی از کارگر مانند تعیین حداقل دستمزد، اجباری‌شدن بیمه، پرداخت سنوات، دخالت در دعواهای کارگری و کارفرمایی و…. خود توکلی گفته است: «من اصرار داشتم که قانون کار بر اساس احکام حقوقی اسلام نوشته شود. این بود که گروهی شامل علما و کارشناسان را تشکیل دادم تا قانونی مبتنی بر احکام فقه شیعه نوشته شود. از نظر شرعی، کارگر و کارفرما برای عقد قرارداد باید آزاد باشند و شرایط ضمن عقد را خودشان به مصلحت خودشان تنظیم کنند و حکومت حداقل‌ها را تضمین کند و در شرایط عدم پایبندی یکی از طرفین به مفاد قرارداد، وارد موضوع شود. وزرایی که تعلقات سوسیالیستی داشتند با این موضوع مخالف بودند و با تحریک کارگران اجازه ندادند متن تهیه‌شده ما به تصویب دولت برسد. نتیجه آن شد که در سال ۶۹ قانون فعلی کار تصویب شد که به شکلی یک‌طرفه، جانب کارگر شاغل را می‌گیرد و هم به ضرر تازه‌واردان به بازار کار و کارجویان است و هم به ضرر کارفرمایان و تولید ملی.»
تأکید توکلی بر ارائه تصویری اسلامی از پیش‌نویس قانون کار در عین عدم آشنایی او و دیگر اعضای این کمیته با ظرفیت‌های فراوان احکام اسلامی، سبب شد این تلاش که در حقیقت جز نخستین تلاش‌های تقنینی بود نه تنها به نتیجه نرسد، بلکه احمد توکلی بعدها به‌صورت تلویحی این خطای خود را بپذیرد. او در بازخوانی ماجرای قانون کار خود می‌گوید: «اشتباهی من کرده بودم در تهیه پیش‌نویس قانون، به‌جای لفظ کارگر از یک ترم فقهی به نام «اجیر» استفاده کرده بودم. ترجمه اجیر به فارسی می‌شود کارگر.»
پیش‌نویس قانون کاری که طیف و تیم احمد توکلی تدوین کرده بودند و مخالفت‌های طیف چپ به ویژه بهزاد نبوی با او در نهایت کار را به جایی رساند که منجر به خروج توکلی از دولت شد. توکلی بعدها با این ادعا که برخی وزرای دولت میرحسین افکار سوسیالیستی داشتند، گفت: «بنده، آقای عسگراولادی، آقای پرورش، آقای ناطق نوری، آقای ولایتی، آقای مرتضی نبوی و آقای رفیق‌دوست با رویه‌های دولت‌سالارانه و سوسیالیستی برخی وزرا مخالفت کردیم و متوجه شدیم که آقای موسوی در عمل از آن رویه‌ها و افکار انحرافی حمایت می‌کنند. بعد از چندین بار بحث و مذاکره، من و آقای عسگراولادی که از مسئولان اقتصادی کابینه بودیم تصمیم گرفتیم خودمان استعفا دهیم تا تیم اقتصادی کابینه دچار دودستگی نشود.»
علنی‌شدن پیش‌نویس تهیه‌شده توسط تیم احمد توکلی، اعتراضات فراوانی را در مجامع کارگری به همراه داشت. علیرضا محجوب، دبیر کل کنونی خانه کارگر و از فعالان کارگری اوایل انقلاب، در همان روزها مصاحبه‌ای بسیار تند علیه توکلی انجام می‌دهد و افکار توکلی را ضد کارگری و روابط تنظیم‌شده در پیش‌نویس ارائه‌شده از سوی وی را «سطحی» قلمداد می‌کند.
او بعدها در گفت‌وگویی، پیش‌نویس توکلی را این‌گونه تفسیر می‌کند: «پس از مطرح‌شدن قانون کار جدید، محیط‌های کارگری به‌شدت دچار تنش شده بود، محیط کارخانجات قفل شده بود. هر کس تفسیر خودش را داشت و روابط را دچار هرج‌ومرج کرده بود.»
احمد توکلی و بهزاد نبوی دو سال پیش هم با یکدیگر در یک قاب دیده شدند. در نشستی به نام «محمدعلی رجایی؛ مردمی یا پوپولیست». توکلی در آن نشست به بیان چند خاطره مشترک با نبوی پرداخته بود. احمد و بهزاد به رسم زمان انقلاب در آن نشست یکدیگر را برادر صدا می‌کردند. در حالی که در روایت‌هایشان آثار همان اختلافات گذشته دیده می‌شد. اختلافاتی که توکلی به عنوان وزیر کار دولت میرحسین موسوی با بهزاد نبودی بر سر نگاه به اقتصاد داشت. در آن مراسم مجری برنامه به بیان نکاتی پیرامون دوستی توکلی و نبوی پرداخت و توکلی و نبوی را به حسن آلادپوش و محبوبه متحدین و روایت شریعتی دراین‌باره تشبیه کرد و در نهایت گفت این دو بزرگوار برای من حسن و محبوبه بوده‌‌اند. البته امیدواریم مثل آنها که مارکسیست شدند، این دو حب دنیا نگیرند که البته از هر دو دور است. توکلی با خنده گفته بود: «حالا کداممان حسن و کداممان محبوبه‌ایم؟ ان‌شاء‌الله همه بهشتی شویم. ما با آقای بهزاد نبوی اختلاف سیاسی داریم و شاید هم نداشته باشیم (با خنده) اما کنار هم می‌نشینم و رفاقت داریم.»
در نهایت در آخر نشست هم توکلی از طرف راست سالن خارج شد و نبوی هم در میان جمعیتی که او را دوره کرده بودند، از سمت چپ. اگر چه این بار خبری یا عکسی از نحوه خروج آنها از مراسم رئیس‌جمهوری منتشر نشد که بدانیم توکلی همچنان از در راست بیرون رفته و نبوی از در چپ یا برعکس؟ شاید هم هر دو از یک در خارج شده‌اند!»
ارسال نظر
