جنگ سوم در عراق: چه‌وقت درس خواهیم گرفت؟

در شرایطی که پارلمان انگلیس برای یک جنگ فاجعه بار دیگر در خاورمیانه رای گیری می کند، به نظر می رسد تمام درس هایی که پس از اشغال فاجعه بار عراق و افغانستان هرگز نیاموختیم، بار دیگر تکرار خواهند شد.

به گزارش راشاتودی، دیوید کامرون، نخست وزیر انگلیس در فراخوان پارلمان برای بحران عراق طی روز جمعه تاکید کرد که این «ماموریت» ممکن است تا حملات هوایی در سوریه گسترش بیابد. او نیروهای داعش را «روانی» خواند.

وی در ادامه افزود که چنین اقدامی بدون نیاز رضایت پارلمان صورت خواهد گرفت و این دقیقا یادآور حمله غیرقانونی به عراق است که در سال 2003 انجام شد و به جای آنکه مانع از یک بحران انسانی در عراق شود، باعث بروز آن شد.

علاوه بر صدها هزار نفری که توسط بمباران هوایی غرب کشته شدند، هزاران تن دیگر مجبور به پناهندگی شدند. اگر داعش «روانی» است، اصلا معلوم نیست که نخست وزیر انگلیس اقدامات افراط گرایان و نیروهای نظامی غربی که بخش های قابل توجهی از عراق را نابود کردند را چگونه توصیف خواهد کرد.

ادبیاتی که از سوی رهبرانی چون کامرون و باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا استفاده می شود گویا است. آنها تاکید می کنند که این «ماموریت» شامل «نیروی پیاده نظام» نمی شود و یک ماموریت «جنگی» نخواهد بود. انگار که داعشی هایی که این بمب ها قرار است بر سرشان بیافتد، بمباران را چیزی جز حمله به خود خواهند دانست.

آنها می گوید داعش باید نابود شود. هیچ شکی وجود ندارد که این گروه نفرت انگیز است اما بیشتر به بهانه ای برای حمله به عراق بدون رضایت قانونی، می ماند. همین مسئله تعجب را برمی انگیزد. اگر مسئله حفاظت از جان مردم در این منطقه است و پول و دسیسه امپرالیستی نیست، چرا دولت های غربی در مقابل نقض بی شمار حقوق بشر در دیگر نقاط جهان سکوت اختیار می کنند؟ اگر مسئله واقعا تحت کنترل درآوردن این دیوانه ها است، پس چرا هیچ حرفی از عربستان نیست که بر اساس گزارش گروه های حقوق بشری افراد بی شماری را به جرم «جادوگری» گردن زده و همچنان به این کار خود ادامه می دهد؟

میلیاردها دلار از ثروت عراق از این کشور خارج شد و حمله سال 2003 به این کشور نیز مربوط به همین مسئله می شد. این مسئله در کنار این واقعیت که صدام حسین نیز مانند دیگر رهبران جهان خواهان تجارت و فروش نفت با ارزی بجز دلار آمریکا بود، برای غرب قابل قبول نبود.

نمی توان بر مردم خرده گرفت اگر فکر می کنند اینبار درخواست ها برای یک حمله جدید به عراق همچون گذشته با ریاکاری و دورویی همراه است.

حال در سپتامبر 2014، 11 سال پس از حمله اول به عراق، سیاست مدارانی چون اوباما و کامرون مانند طوطی هایی مطیع به سمت بمباران سوریه پیش می روند و مبارزه علیه عراق را با نیرویی تازه ادامه می دهند.

کامرون مدعی شده که داعش خطری جدی برای بریتانیا محسوب می شود و برنامه حمله به این کشور را دارد. یا مسئله این است یا وی به شکل ناامیدانه ای به دنبال اضافه کردن یک جنگ به سوابق خود است، به خصوص که پارلمان سال گذشته تمایل وی به جنگ را به شدت رد کرد.

احتمالا وی داعش را تهدیدی بزرگتر از بیکاری، خصوصی سازی بهداشت و درمان و خصوصی سازی آموزش و پرورش می داند. نباید از خاطر برد که تمرکز ناگهانی بر داعش با هدف جلب حمایت عمومی برای جنگ صورت می گیرد و اگر آنها نتوانند به یک مبنای قانونی دست یابند، این حمایت دست کم برای روغن زدن به چرخ های ماشین جنگ و موجه جلوه دادن آنچه غیرقابل توجیه است، لازم به نظر می رسد. سربریدن مردم و دیگر اقدامات بی رحمانه به دلیل ماهیت وحشتناک شان در خاطر مردم می مانند.

شرایط دقیقا مانند سال گذشته است، زمانیکه جنگ طلبان و استادان شان برای آغاز یک جنگ جدید در سوریه التماس می کردند. حال شرایط به گونه ای تغییر کرده که بسیاری از سیاست مداران و مردم مایل به مداخله نظامی هستند و این تمایل شکل نمی گرفت اگر رسانه های غربی اینطور بر اقدامات داعش متمرکز نمی شدند. نباید گول خورد. بمباران عراق و سوریه تنها باعث بدتر شدن این بحران می شود. «مداخله» غرب دقیقا همان چیزی است که داعش یا کسانی که از آن حمایت می کنند، خواهانش هستند.

با کمی دقت می بینید که کلماتی چون نفت و استراتژی ژئوپولیتیکی هرگز توسط رهبرانی که خواستار جنگ در عراق و حال بر اساس گفته های دیوید کامرون، در سوریه هستند به کار نرفته است.
 
 در شرایطی که پارلمان انگلیس نقش این کشور در مبارزه با داعش را مورد بررسی قرار می دهد، رسانه ها نیز دلایل چرایی بمباران عراق و ظاهرا سوریه را ضروری و منصفانه جلوه می دهند.