افزایش بهای بلیت سینماها؛ راهگشا یا مخرب

کد خبر: ۲۵۳۰۴۷

تاریخ انتشار: ۰۶ اسفند ۱۳۹۷ - ۰۲:۲۰

خبر افزایش بیش از 30 درصدی بلیت سینماها برای سال 98 سبب شد تا موافقان و مخالفان این مساله وارد یک چالش جدی در زمینه کاهش یا افزایش استقبال مخاطبان از فیلم های روی پرده در سال آینده شوند.

افزایش قیمت بلیت سینماها در سال های گذشته به شکل مستمر صورت گرفته و گویی دیگر به یک به یک رویه تبدیل شده است، حال آنکه این تصمیم چقدر بر کاهش مخاطبان هنر هفتم و افت گشیه سینما تاثیر خواهد داشت موضوعی است که باید و حتما به آن توجه شود.

افزایش بهای تمام شده فیلم ها در مراحل مختلف تولید تا اکران، افزایش هزینه های پخش و تبلیغات، افزایش هزینه های جاری سالن های سینما، افزایش بهای قطعات و لوازم مربوطه، همگی از جمله دلایلی است که سینماداران تهیه کنندگان و پخش کنندگان در موافقت با افزایش بهای بلیت سینماها از آنها نام می برند.

در مقابل، گروه دیگری از کارشناسان و صاحب نظران با اشاره به این نکته که سینما جزو معدود تفریحات فرهنگی است که شهروندان می بایست برای استفاده از آن بهای نسبتا مناسبی بپردازند و افزایش مداوم قیمت بلیت سینماها سبب می شود تا این تفریح فرهنگی نیز از سبد اقتصادی و اوقات فراغت مردم خارج شده و ریزش مخاطب را سبب شود به مخالفت با آن برخاسته اند. ضمن اینکه افزایش روزهای فروش بلیت نیم بها به دو روز (و حتی در مواردی بیشتر از آن) یکی دیگر از استدلالات این گروه برای تلاش سینماداران صاحبان فیلم ها به منظور جذب تعداد بیشتری مخاطب به سالن های سینماست و به همین دلیل معتقدند افزایش بهای بلیت سبب افزایش فاصله تماشاچیان با سالنهای سینما می شود.

از دیگر سو آمارهای رسمی ارائه شده از سوی مرکز آمار نشان می دهد براساس طرح فرهنگ رفتاری خانوار مرکز آمار ایران در سال ١٣٩٦، تنها حدود ١٩درصد از افراد ١٥ ساله و بیش‌تر به سینما رفتند و از افرادی که به سینما رفته‌اند، ٢٩.٩درصد یک‌بار، ٢٨.٣ درصد دوبار و ٤١.٨ درصد، بیشتر از دوبار به سینما رفته‌اند.

این مساله نیز به خودی خود نگران کننده است که جایگزین تفریحات فرهنگی 81 درصد از افراد 15 سال به بالا کدام حوزه فرهنگی بوده است؟ و اگر آمار 5.1 درصدی تئاتر و 4.5 درصدی کنسرت را نیز برای رده سنی فوق لحاظ کنیم باز هم به این نکته مهم می رسیم که تقریبا 70 درصد از افراد سنین 15 سال به بالا در اوقات فراغت خود از سینما، تئاتر و موسیقی استفاده نمی کنند.

آمار میزان سرانه کتابخوانی را هم اگر به این اعداد اضافه کنیم بازهم به نتایج مثبتی نمی رسیم و نکته قابل تامل آن است که افراد رده سنی یاد شده چه جایگزین فرهنگی را برای اوقات فراغت خود در نظر گرفته اند؟ و یا واضح تر اینکه آیا 70 درصد یاد شده که رقم چند ده میلیونی قابل توجهی را نیز شامل می شوند، اساسا در زمان اوقات فراغت خود به سمت تفریحات فرهنگی می روند یا خیر؟

واقعیت این است که سبد فرهنگی افراد، شهروندان و خانواده ها اگر با هنرهایی همچون سینما، تئاتر، موسیقی و فرهنگ کتابخوانی تامین نشود بدون تردید جامعه در مبحث ارتباطات و رفتارهای فرهنگی فردی و اجتماعی دچار نقایص جدی خواهد شد. نقایصی که استمرارش سبب می شود تا چه در محیط خانواده، چه در فضاهای کاری و چه در رفتارهای مختلف شهروندی شاهد بروز آسیب های جدی رفتاری، اخلاقی و ارتباطی به صورت گسترده باشیم.

به نظرمی رسد با توجه به فاصله آماری زیاد تماشاگرانی که سینما را نسبت به تئاتر و موسیقی به عنوان یک تفریح فرهنگی انتخاب کرده اند متولیان و دست اندرکاران سینمای ایران بیش از افزایش سالانه بهای بلیت به فکر تمهیداتی برای جلب و جذب بیشتر مخاطبان در رده های سنی باشند.

به نظر می رسد یکی از این تمهیدات شناور کردن بهای بلیت در روزها و ساعت های مختلف هفته است تا آن گروه از شهروندانی که به دلیل مسائل اقتصادی قادر به خرید 20 هزار تومانی نیستند بتوانند با بهای بلیت کمتری و در ساعات کم مخاطب تر فیلم های مورد نظر خود را به تماشا بنشینند.

از دیگر سو، استفاده از نوبت های نمایش صبح سینماها و فعال ساختن این نوبت ها با نمایش فیلم های خارجی، کودک و نوجوان و غیره و همچنین بهره گیری از توان صاحبان سرمایه و حامیان مالی در بخش های مختلف تولیدی، خدماتی و اقتصادی در فضاهای مناسب سالن برای تبلیغ کالاها و خدمات ایشان می تواند تا حدود زیادی هزینه های جاری سالن‌ها را تامین کرده و فضایی را فراهم کند تا سینماداران بتوانند پیش از افزایش مستمر و سالانه بهای بلیت از طریق امکانات و استعدادهای موجود سالنهای خود به درآمد زایی برسند.

بدون تردید انجام روش های یاد شده می تواند به رونق اقتصادی سالن ها یاری رسانده و شرایطی را به وجود آورد تا تماشاچی مجبور نباشد در افزایش هزینه های سالن و تولید فیلم سهیم باشد و به اجبار بخشی از این هزینه ها را روی بهای بلیت بپردازد.