اعتراض ها در فرانسه، جنبشی که خاموش نمی شود

 دهمین هفته پی در پی تظاهرات جلیقه زردها در فرانسه در حالی روز گذشته (شنبه) در بسیاری از شهرها ادامه یافت که بسیاری از کارشناسان و تحلیلگران سیاسی خواسته های آنها را فراتر از درخواست های صنفی می دانند و این پرسش را مطرح می کنند که علت تداوم این جنبش اجتماعی چیست؟

به گزارش ایرنا، معترضان به سیاست های امانوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه روز شنبه نیز به خیابان ها آمدند. اعتراض های روز گذشته از آن جهت دارای اهمیت است که پس از 'نظرخواهی بزرگ ملی' صورت می گیرد. دولت فرانسه تظاهرات دهمین هفته از اعتراض ها را با حساسیت خاصی دنبال می کند چرا که می خواهد ببیند آیا تدابیر مکرون تأثیری در فروکش کردن خشم مردم داشته است یا خیر.
بیش از 80 هزار پلیس روز گذشته (شنبه) ماموریت مقابله با اعتراض ها و برقراری امنیت در شهرهای فرانسه را بر عهده داشتند، با این حال خبرگزاری ها از زخمی شدن چند تن از تظاهرکنندگان بر اثر شلیک گلوله های پلاستیکی خبر دادند.
در حالی که تعدادی از جلیقه زردها به شدت با خبرنگاران درگیر شدند، فرانسوی ها این افراد به اصطلاح معترض را نفوذی های دولتی می دانند.
معترضان علاوه بر پاریس، در بسیاری از شهرهای مهم فرانسه از جمله بوردو، مارسی، تولوز، سنت اتین، روآن، آوینیون نیز در حالی به خیابان‌ها آمدند که چند روز از طرح 'گفت وگوی ملی' مکرون می‌گذرد؛ طرحی که بناست خشم اجتماعی بی‌سابقه‌ای را هدایت کند که از 2 ماه پیش در فرانسه اوج گرفته است.

**چرا خشم اجتماعی مردم هنوز فروکش نکرده است؟
بر اساس جدیدترین نظرسنجی، محبوبیت مکرون در ماه گذشته به طور بی سابقه ای کاهش یافته است. اظهارات روز سه شنبه مکرون که قرار بود مردم را به سمت آرامش و حضور در طرح گفت وگوی ملی سوق دهد، یکباره نتیجه عکس داد و موجب خشم بیشتر فرانسوی ها شد و حتی صدای هم حزبی های خود را نیز در آورد.
رئیس جمهوری فرانسه در بخشی از سخنانش گفت: افراد فقیر باید مسؤولیت‌پذیری بیشتری داشته باشند. بعضی از این افراد درست عمل می‌کنند ولی بعضی‌ ادای فقیر بودن را در می آورند.
وی افزود: این افراد (فقرا) خودشان باید مشکلشان را رفع کنند. باید به آنها مسؤولیت داد و کمک کرد تا از پس مشکلات برآیند.
مخالفان دولت مکرون، سخنان وی درباره طبقه فقیر جامعه را بی احترامی به آنها خوانده و آن را محکوم کردند.
'اولیویه فور' نماینده مجلس ملی فرانسه از حزب سوسیالیست، با 'غیر تحمل' خواندن این سخنان، گفت: 'انگار رئیس جمهوری متوجه نیست چه چیزی می گوید. او در واقع با این روش قشر ضعیف جامعه را تحقیر و تخریب می کند و این اقدام وی قابل تحمل نیست.
'نیکولا دوپون' رهبر حزب «فرانسه پابرجا» نیز در حساب کاربری توئیتر خود نوشت: 'واقعاً غم انگیز است! مکرون دچار نفرت طبقاتی شده است.'
در واقع باید گفت که فرانسه این روزها سخت ترین سالهای اخیر خود را سپری می کند.
کشوری که هیچگاه با موج اعتراض ها و اعتصاب های سراسری بیگانه نبوده اما این بار به نظر می رسد اوضاع متفاوت است. محافل قدرت در فرانسه با جنبشی بدون رهبر و تشکیلات مواجه شده که حداقل خواسته اش برگزاری همه پرسی ابتکار شهروندی است.
جرقه جنبش جلیقه زردها با اعتراض به طرح پیشنهادی دولت در مورد افزایش مالیات بر سوخت های فسیلی زده شد. هدف این طرح استفاده کمتر از انرژی حاصل از سوخت های فسیلی و حرکت به سمت تولید انرژی سبز بود. اما مطالبات جنبش به یکباره افزایش یافت و طیف گسترده ای از نارضایتی ها را در فرانسه در بر گرفت.
آتش ناشی از این جرقه به قدری سوزان و پرشعله بود که حتی عقب نشینی دولت از مواضع اش نیز نتوانست آن را سرد کند. نخستین پرسشی که درباره اعتراض های فرانسه مطرح می شود، این است که چه چیزی در فرانسه سر جای خودش نیست؟ اشتباه کجاست؟
ملتی سربرآورده از شورش ها بار دیگر با خشم عده ای روبه رو شده که در برابر قدرت ایستاده اند.
اما اکنون با گذشت 10 هفته از اعتراض ها، به نظر می رسد مطالبات جلیقه زردها رنگ و بوی جدیدی به خود گرفته است. آنها خواهان افزایش حداقل دستمزد، کاهش مالیات و بهبود شرایط زندگی خود هستند. آنها علاوه بر این، خواسته های دیگری دارند که مهمترین آن استعفای مکرون است؛ حتی بسیاری از معترضان معتقدند جنبش، پتانسیل لازم برای سرنگون کردن حاکمان را دارد.
تحلیلگران و ناظران بین المللی بر این باورند که اعتراض های گسترده اجتماعی در فرانسه، در واقع نشان دهنده عمق نگرانی طبقه متوسط از بی عدالتی نهادینه شده در فرانسه است.
آنچه معترضان را بدون رهبری واحد با هم هماهنگ کرده، عصبانیت از رئیس جمهوری است که درکی از سختی‌های زندگی روزمره مردم ندارد. این اعتراض ها نشان دهنده نگرانی‌های عمیق مردم و شکاف گسترده در جامعه فرانسه است.
یک کارشناس مسائل داخلی فرانسه معتقد است که دو دسته از مردم در این کشور زندگی می کنند یک دسته که نگران محیط زیست و تغییرات آب و هوایی هستند و گروهی دیگر که در مناطق غیرشهری و شهرهای کوچک زندگی می‌کنند، نمی توانند نیازهای خود را تامین کنند. از این رو جنبش کنونی به یک چالش جدی سیاسی برای مکرون تبدیل شده است که تصمیم داشت فرانسه را از نو بسازد.
از سوی دیگر شبکه های اجتماعی موجب اتحاد مردم فرانسه و استمرار این جنبش شده است.

**این جنبش به کجا می رود؟
با قوت گرفتن اعتراض ها در فرانسه، اکنون بسیاری از کارشناسان و تحلیلگران سیاسی این پرسش را مطرح می کنند که اعتراض های کنونی به کجا می انجامد؟
سوال اصلی این است که این حرکت چگونه می خواهد پایدار باشد و صحنه سیاسی کشور را متاثر سازد؟
معترضان می گویند اگر قرار است این جنبش بر روند سیاست گذاری های فرانسه تاثیر گذار باشند، باید به نوعی در صندوق های رای گیری تاثیر خود را نشان دهد. یکی از دورنماهایی که می توان برای این جنبش متصور شد، سازماندهی بهتر و تلفیق با یک حزب سیاسی برای تاثیر گذاری بر صندوق های رای گیری است.
برخی معتقدند، ممکن است این جنبش سرنوشتی مانند جنبش اعتراضی در ایتالیا موسوم به 'پنج ستاره' پیدا کند که بعد از اینکه در صحنه عمومی و سیاسی ایتالیا مطرح شد در ائتلاف با حزب لیگا با رهبری سالوینی وارد قدرت شد.
البته تنها موضوعی که معترضان فرانسوی از آن رنج می برند، نداشتن یک ساختار منسجم و چهره یا چهرهای رهبری کننده در مقایسه با ایتالیایی هاست.
واقعیت این است که جنبش معترضان در فرانسه اگر نتواند در هفته های آینده صف خود را از خرابکاران و آسیب زنندگان به اموال عمومی و خصوصی جدا کند و همچنین رهبر و سخنگوی جامعی نداشته باشد، در صحنه سیاسی کشور آینده ای نخواهد داشت.
پیشتر به نظر می رسید که مکرون توانسته است با وعده های خود آتش خشم مخالفان را تا حدودی خاموش کند، اما اکنون مشاهده می شود که این آتش زیر خاکستر بوده که شعله های آن هنوز در حال زبانه کشیدن است.
مکرون برای خاموش کردن آتش خشم مخالفان وعده های زیادی به آنها داده است اما پیش‌بینی می‌شود که دولت وی برای عملی کردن وعده‌ افزایش حداقل حقوق به میزان صد یورو، به 10 میلیارد یورو نیاز داشته باشد.
وعده پرداخت پاداش فوق العاده‌ ازسوی شرکت‌ها و همچنین کسر نکردن مالیات از دستمزد ساعات اضافه‌کاری، بحث‌های داغی را میان دولت و مخالفان این وعده‌ها برانگیخته است.
رئیس جمهوری فرانسه از ابتدای دوران ریاست جمهوری خود اغلب از سوی منتقدانش متهم می شود که رئیس جمهوری ثروتمندان است.
گرچه بسیاری از معترضان، مکرون را به اتهام بی توجهی به مطالبات خود محکوم می کنند اما در حقیقت در کاخ الیزه این بحران تنها موضوعی برای نگرانی رئیس جمهوری است که تمام برنامه های رسمی خود را متوقف کرده است و اکنون با چالش بزرگی به نام 'جلیقه زردها' روبه رو شده است.