سختی‌هایی که دوبلور یانگوم تحمل کرد

  مینو غزنوی کار دوبله را تئاتر نشسته توصیف می‌کند و معتقد است گوینده دوبلاژ مانند بازیگر تئاتر فضای محدودی دارد و باید در همان فضا همه کارهایی را که هنرپیشه می‌کند، انجام دهد.

مینو غزنوی متولد سال ۱۳۳۱ و یکی از گویندگان زن نسل دوم دوبلاژ ایران و یکی از پیشکسوتان حوزه گویندگی و دوبلاژ فیلم است که بسیاری از مخاطبان آثار سینمایی و تلویزیونی صدای او را در نقش‌های ماندگار به خاطر دارند. غزنوی کار خود را در دوبله از اوایل دهه ۴۰ و سال‌های کودکی آغاز کرده و خاطرات زیادی از مدیران دوبلاژ قدیمی و فقید دارد که می‌توانند سرمشق مدیران جوان‌تر و همچنین علاقه‌مندان به گویندگی قرار بگیرند.

نکته جالب و مشترکی که درباره غزنوی و گویندگان دیگری که با آن‌ها گفتگو کرده‌ایم وجود دارد، این است که بسیاری از فیلم‌ها یا نقش‌هایی که به جایشان گویندگی کرده‌اند به خاطر ندارند که دلیل این مساله هم فعالیتِ بیش از ۵ دهه و ازدیاد فیلم‌هایی است که این گویندگان در دوبله آن‌ها نقش داشته‌اند.

با ذکر این مقدمه، در ادامه قسمتی از گفتگوی مشروح با این گوینده پیشکسوت را می‌خوانیم:

او درباره دوبله نقش هایی مانند یانگوم که با گریه نیز همراه است، گفت: آن صحنه را که نمی‌گیرند؛ آن لحظاتی که من گریه می‌کردم یا هوار می‌کشیدم ضبط یا پخش نمی‌شوند بلکه وقتی فیلم می‌گیرند که من خیلی ملایم حرف می‌زنم. خب این‌گونه، عده‌ای فکر می‌کنند دوبله این‌گونه و به این راحتی است و حق مطلب ادا نمی‌شود. آن صحنه‌ای را که آقای اسماعیلی به جای شاه لیر حرف می‌زند و ۵ صفحه را ایستاده می‌گوید و در آخر حالش بد می‌شود و ناچار باید بنشیند، کسی نمی‌بیند. یعنی آن صحنه‌ای را که باید فیلم‌ بگیرند، نمی‌گیرند.

غزنوی درباره دوبله سریال های پیش از انقلاب نیز بیان کرد: «من نقش لیلی را در سریال «دایی جان ناپلئون می‌گفتم. یادش به خیر! آن سریال خیلی کار خوبی بود. کاری به متنش ندارم بلکه آدم‌هایی که در دوبله این کار بودند، خیلی خوب بودند. سر آن کار خیلی خوش می‌گذشت. جمعیت زیادی از دوبلورهای خوب بودند. آن زمان نوجوان بودم؛ هنوز به مدرسه می‌رفتم. از آن کار کلی خاطرات شیرین دارم.