پایانی بر حیوان‌آزاری تنها با تصویب یک قانون

سگ‌کشی‌های دردناک در شیراز با اسید، ، تکه‌تکه کردن خرس قهوه‌ای در سمیرم، صحنه زنده سوزاندن الاغی در استان فارس، اعدام بزمجه در شاهین‌شهر اصفهان و... از جمله موارد حیوان‌آزاری است که طی سال‌های اخیر در فضای مجازی انتشار یافته و واکنش گسترده کاربران را به همراه داشته است. اما متأسفانه با وجود واکنش تند افکار عمومی نسبت به این صحنه‌ها، شاهد آن هستیم که پدیده حیوان‌آزاری در کشور متوقف نشده و روز به روز به حجم این حیوان‌آزاری افزوده می‌شود و کار به جایی می‌رسد  که سازمان‌هایی که خود وظیفه ساماندهی حیوانات بی‌سرپرست را برعهده دارند نیز خود مرتکب  حیوان‌آزاری می‌شوند. در تازه‌ترین اقدام می‌توان به ویدئوی سوزاندن سگ‌ها در اهواز اشاره کرد.

در مورد جدید که به نوعی شهرداری اهواز زیر تیغ اتهام قرار دارد، مسأله با دیگر حیوان‌آزاری‌های صورت گرفته متفاوت است چرا که شهرداری طبق قانون موظف است از گسترش جمعیت حیوانات در فضای شهری جلوگیری کند که این کار نیز باید طبق اصول یعنی زنده‌گیری حیوان و عقیم‌سازی توسط دامپزشک و نهایت الصاق پلاک بهداشتی و رهاسازی صورت بگیرد؛ کاری که در کشور همسایه ما ترکیه سال‌ها است انجام می‌شود و زندگی مسالمت‌آمیز حیوانات در کنار انسان‌ها به نوعی تبدیل به جاذبه توریستی این کشور شده است. اما متأسفانه بحث عقیم‌سازی اصولی از سوی بسیاری از شهرداری‌ها اجرایی نمی‌شود و در بیشتر مواقع کنترل جمعیت حیوانات همچون گربه و سگ برون‌سپاری شده و پیمانکار؛ معدوم‌سازی از طریق مسموم کردن، شلیک مستقیم و ده‌ها روش غیرانسانی را جایگزین روش بهداشتی و اصولی عقیم‌سازی می‌کنند که در اینجا نیاز است شهرداران محترم سرتاسر کشور یکبار دیگر روش‌های انسانی کنترل جمعیت حیوانات را مورد مطالعه قرار دهند تا دیگر نیاز نباشد عملکرد اشتباه پیمانکاران خود را به نوعی توجیه کنند.
جدا از این مسأله باید گفت ایران برخلاف بسیاری از کشورهای جهان، تاکنون قوانین مصوب و یکپارچه‌ای در حمایت از حقوق حیوانات نداشته و همین نبود قانون مشخص باعث شده که مبارزه با حیوان‌آزاری دچار چالش جدی شود چرا که این فعالیت‌ها هیچ‌گونه پشتوانه حقوقی و تضمین مشخصی ندارد و حتی احکام قضایی در این زمینه سلیقه‌ای است و به تشخیص قاضی بستگی دارد و این خلأ قانونی سبب می‌شود که مجرمین با آسودگی از رفتارهای شکنجه‌بار خود نسبت به حیوانات فیلم و عکس تهیه کرده و در فضای مجازی به اشتراک بگذارند.
به هرحال خلأ قانونی برای حمایت از حیوانات و مبارزه با حیوان‌آزارها اگر جزو اولویت مسئولان به شمار نیامده است اما از سوی نهادهای مردمی بشدت پیگیری شده است تا آنجا که باید گفت تلاش برای ایجاد قانون مصوب در جهت حمایت از حقوق حیوانات از حدود 17 سال پیش آغاز شده است و انجمن «حمایت از حیوانات» یک قانون ٤٨ ماده‌ای را به مجلس ششم پیشنهاد کرد که البته این پیشنهاد مورد بررسی قرار نگرفت و چهار دوره در مجلس خاک ‌خورد و نهایت در اوایل سال 95 نخستین لایحه حمایت از حقوق حیوانات به مجلس رفت و این لایحه به کمک دولت در شرایطی تشکیل شد که یک کمپین در فضای مجازی شکل گرفت با عنوان جمع‌آوری یک میلیون امضا برای تصویب قانون حمایت از حقوق حیوانات که این کمپین مجازی جمله‌ای منتسب به گاندی را شعار خود برگزیده بود با این عنوان که میزان فرهنگ یک جامعه را می‌توان از رفتار آنها با حیوانات متوجه شد.

گفتنی است سرنوشت این لایحه هنوز مشخص نیست اما تدوین یک قانون مشخص برای حمایت از حیوانات، ضروری است و قانونگذار و مسئولان امر نباید به دیده یک قانون بدون اولویت به آن نگاه کنند چرا که حیوان‌آزار تنها تهدیدی برای حیوانات نیست و به نوعی به دلیل مشکلات روانی جامعه را نیز تهدید می‌کند به این صورت که حیوان‌آزار براحتی و بدون ترس از مجازات در گوشه‌گوشه این مملکت دست به خشونت علیه حیوانات می‌زند و کسی که به حیوانات آزار می‌رساند و فیلم آن را پخش می‌کند، به همان راحتی هم می‌تواند به بقیه شهروندان مخصوصاً کودکان صدمه بزند؛ نمونه عینی را می‌توان با مراجعه به آرشیو اخبار حوادث به دست آورد. داستان «بیجه» قاتل کودک‌آزاری که به 15 بچه در پاکدشت تجاوز کرده و بعد آنها را به قتل رسانده بود، این فرد در بازجویی‌های خود اعتراف کرده بود که جنایت خود را با کشتن یک سگ آغاز کرده بود و به نوعی سال‌ها بعد از خشونت علیه حیوانات به سمت کشتن کودکان جذب شده بود.