"جنتلمنی" که با دست خالی معجزه کرد!

صعود پرسپولیس به فینال آسیا، آن هم با دستهای خالی را می‌توان مهم ترین اتفاق فوتبال ایران در سالهای اخیر دانست که با درایت و مدیریت برانکو و با دستانی خالی رقم خورد.

 نام «برانکو ایوانکوویچ» را باید برای همیشه در تاریخ فوتبال ایرای ثبت کرد. مردی که در سال ۹۴ ویرانه‌ای به اسم پرسپولیس را تحویل گرفت و از همان اولین روزهای حضورش در این تیم تاثیرگذاری اش را نشان داد.

پرسپولیس با هدایت وی روز به روز در جاده پیشرفت و موفقیت به جلو رفت. پرسپولیسی که شخصیت تیمی اش را از دست داده بود و بزرگترین هدیه‌ای که برانکو به این تیم داد، بازگرداندن این شخصیت تیمی بود.

برانکو در همه مدت حضورش در پرسپولیس از شرایط باشگاه شکایت نکرد و همواره با مدیران باشگاهش همراهی می‌کرد. برانکو در این مدت به وقتش آنقدر نرمش داشت که با برخی از بازیکنان کنار آید و به وقتش هم آنقدر قاطعیت داشت که با بازیکنان خاطی تیمش هرچقدر هم که بزرگ و تاثیرگذار بودند برخورد کند.

شاید هیچ کس غیر از برانکو نمی‌توانست در مقطعی بازیکنانی مثل مسلمان، احمدزاده، کامیابی نیا و طارمی که دوستان صمیمی بودند و تیم کوچکی درون تیم بزرگ پرسپولیس ایجاد کرده بودند و از ارکان این تیم بودند را به نیمکت بدوزد تا حرف خودش بعنوان سرمربی به کرسی بنشیند.

اوج  هنر برانکو را باید جایی دانست که وقتی تیمش از دو پنجره نقل و انتقالات محروم شد، نه تنها غر و لند نکرد، نه تنها فرار رو به جلو نکرد، نه تنها از معرکه در نرفت و نه تنها به پیشنهادات اغوا کننده تیم های خارجی جواب نداد، بلکه مردانه پای تیمی که ساخته بود و به آن ایمان داشت ایستاد و با دستان خالی برای قهرمانی در دو جبهه جنگید.

حتی وقتی تیمش از نقل و انتقالات محروم بود با جدایی بازیکنان بزرگی مثل محرمی، احمدزاده، مسلمان و امیری کنار آمد و هرگز جدایی این چهار بازیکن تاثیرگذار را مثل چماق بر سر باشگاهش نکوبید. برانکو کمتر ستاره گرفت و بیشتر ستاره ساخت. امثال صادق محرمی ها، محمد انصاری ها، شایان مصلح ها، سیامک نعمتی ها، علی علیپور ها و خیلی های دیگر قبل از پیوستن به پرسپولیس ستاره نبودند و در این تیم ستاره شدند.

برانکو پرسپولیس را در فصل جدید بدون بازیکن ذخیره و جانشین و تنها با یازده - دوازده بازیکن به میدان فرستاد و با اتکا به توانمندی های خودش سرخ پوشان را به فینال آسیا رساند.

شاید این جمله آنقدر تکرار شده باشد که ارزش واقعی اش را از دست داده باشد، اما به واقع می توان این جمله را یکبار خرج «مستر برانکو»، این جنتلمن واقعی فوتبال ایران کرد؛ «حتی اگر پرسپولیس قهرمان آسیا هم نشود، چیزی از ارزشهای این مربی خوب کم نمی کند.» باید مجسمه برانکو را ساخت و بر سر در فوتبال ایران نصب کرد.