این استراتژی یک راهبرد خطرناک سیاسی برای جامعه ایران است. برخی تا می‌بییند طرحی به نفع آنها و جناح سیاسی‌شان نیست، یک عده را راهی مجلس می‌کنند یا در نماز جمعه پلاکارد در دست می‌گیرند، داد می‌زنند و سعی می‌کنند فضا را ملتهب کنند تا از آب گل آلوده ماهی خود را بگیرند.
چرا به اینجا رسیده‌ایم؟ در مجلسی که باید جای تضارب آرا باشد و در آن نمایندگان در مورد موضوعات مشخص با هم حرف بزنند متاسفانه به هیاهو، قیل و قال و هوچی‌گری سیاسی پناهنده می‌شوند.عصر ایران نوشت: لایحه الحاق ایران به کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم (CFT) از سوی نمایندگان مجلس تصویب شد. در جلسه‌ای که آرام نبود و حاشیه‌های بسیاری به همراه داشت. مخالفان این لایحه در این مدت هرچه از دستشان بر می‌آمد کردند. آدم به خیابان آوردند، پیامک تهدید آمیز زدند، داد و بیداد کردند و ...
گویی این رفتار در کشور رسم شده است هر کسی می‌خواهد حرفش را به کرسی بنشاند به سراغ هیاهو و اقدامات خلاف قانون می‌رود. گویی فراموش کرده‌ایم با منطق و استدلال هم می‌توانیم حرف‌مان را پیش ببریم.
چرا به اینجا رسیده‌ایم؟ در مجلسی که باید جای تضارب آرا باشد و در آن نمایندگان در مورد موضوعات مشخص با هم حرف بزنند متاسفانه به هیاهو، قیل و قال و هوچی‌گری سیاسی پناهنده می‌شوند.
نکته تاسف‌بار در این میان است که هرکسی بلند تر داد بزند، موفق تر خواهد بود. این یعنی صدای بی قانونی در کشور بلند تر از صدای قانون شده است.
نماینده‌ای در حال سخنرانی است و دیگر نمایندگان در حال دادن زدن و ۲-۲ کردن. این یعنی این افراد دوست ندارند صدای سخنران شنیده شود، چون احتمال می‌دهند این سخن روی افرادی تاثیر بگذارد.
سیاست کوچه، خیابانی این جریان باعث شده است، منطق و مذاکره هرچه بیشتر در گوشه رینگ قرار بگیرد وهر که زورش در شلوغ کاری بیشتر باشد، اسبش بیشتر می‌تازد.
این استراتژی یک راهبرد خطرناک سیاسی برای جامعه ایران است. برخی تا می‌بییند طرحی به نفع آنها و جناح سیاسی‌شان نیست، یک عده را راهی مجلس می‌کنند یا در نماز جمعه پلاکارد در دست می‌گیرند، داد می‌زنند و سعی می‌کنند فضا را ملتهب کنند تا از آب گل آلوده ماهی خود را بگیرند.
این شیوه خوبی نیست. اگر این منوال ادامه پیدا کند دیگر نمی‌توانیم امید داشته باشیم کسی به دنبال منطق برود. در مورد همین لایحه «FATF» می‌شد گفت و شنید و در نهایت اجازه داد بر اساس منطق، نمایندگان رای بدهند، بعد از آن شورای نگهبان و یا مجمع تشخیص در مورد آن نظر خود را اعلام می‌کنند، این یعنی رفتن از مسیر قانون.
نکته جالب توجه این است آنهایی که فریاد می‌زنند بسیاری از تریبون‌های رسمی را هم در اختیار دارند ومی‌توانند نظرات خود را به گوش مردم برسانند اما بازهم دوست دارند در کنار آن قیل و قال هم کنند.
تاریخ نشان داده این روش به جز رسیدن به ترکستان، سرانجام دیگری ندارد. این روش نمایندگان باعث می‌شود تا مردم عادی هم بعد از دیدن این صحنه‌ها با خود می‌گویند وقتی به اصطلاح نخبگان جامعه برای پیش برد اهداف خود داد می‌زنند و به دنبال دور زدن قانون هستند، چرا ما این کار را نکنیم. چرا ما برای رسیدن به اهداف خود هوچی گری نکنیم؟ چرا ما به دنبال مسیرهای غیر قانونی نرویم؟
ارسال نظر
