حضور بانوان در استادیوم آزاد است، لطفا بیایید!

 در شرایطی که بانوان علاقمند به فوتبال بارها گلایه خود نسبت به عدم توجه به درخواست‌شان برای حضور در استادیوم را اعلام کرده‌اند، بی‌توجهی‌شان به مسابقات بانوان به گلایه سرمربی تیم ملی بانوان تبدیل شده است.

 در روزگار مهاجرت‌ ایرانی‌ها به کشورهای دیگر، اینکه تأثیرگذارترین مربی زن جهان از دید سایت فوتبال زنان آمریکا، بعد از سال‌ها زندگی در این کشور به ایران آمده و چهره متفاوتی به تیم ملی فوتبال دختران ایران داده، امیدوارکننده است. کتایون خسرویار ۹۰ دقیقه تمام کنار خط می‌ایستد، فریاد می‌زند و تک تک رفتار بازیکنانش را زیر نظر می‌گیرد اما وقتی برمی‌گردد و به پشت سر نگاه می‌کند و سکوهای خالی را می‌بیند، دلش می‌گیرد. این را در مصاحبه بعد از بازی تیمش می‌گفت و از زنان گله داشت. انگار می‌خواهد نه تنها از تیم خودش که از فوتبال زنان در ایران چهره دیگری بسازد. چهره‌ای که بتواند برخلاف رویه همیشگی، زنان را برای تماشای بازی تیم‌های بانوان به ورزشگاه‌ها بکشاند

کسانی که از فوتبال چهره‌ای مردانه سراغ دارند، باید در ورزشگاه آرارات می‌بودند و حال و هوای متفاوتی را تجربه می‌کردند. دخترانی با انگیزه که چهره‌های‌شان با آن سربندهای خاص، برای اهالی فوتبال آشناست. آنها مدتی است زیر نظر کتایون خسرویار تمرین می‌کنند و آنچنان آبدیده شده‌اند که می‌دانند فوتبال، شوخی‌بردار نیست. دختران‌مان این روزها برای بازی‌های مقدماتی قهرمانی آسیا آماده می‌شوند و قرار است آبان‌ماه در میانمار با تیم دختران میانمار، فلسطین و لائوس بازی کنند. حالا هم جهت آمادگی برای همین بازی‌ها در مسابقه‌ای تدارکاتی با دختران اردن بازی کرده‌اند و 3 بر یک آنها را بردند.

در سکوت ورزشگاه، سکوهای خالی از تماشاگر  حسابی کتایون خسرویار را بابت حمایت زنان و دختران از تیم ملی ایران مأیوس می‌کرد. این سکوهای خالی در طول بازی‌های متعدد اینقدر توی ذوق سرمربی تیم ملی دختران زده که در مصاحبه‌ای که بعد از بازی انجام می‌دهد می‌گوید: «زنان فقط حرف می‌زنند. مگر نمی‌خواهند درهای ورزشگاه به روی‌شان باز شود؟ پس چرا حالا که برای بازی تیم ملی دختران، ورود تماشاگران آزاد شده، هیچ‌کس نیامده؟در طول مدتی که در ایران هستم، تماشاگران نتوانسته‌اند انتظارات من را برآورده کنند و این دختران واقعاً به حمایت و انرژی بانوان ایرانی روی سکوی ورزشگاه‌ها نیاز دارند.»

در واقع خسرویار معتقد است زنانی که خواستار حضور در ورزشگاه‌ها هستند، برای برداشتن موانع از پیش‌ روی خود، ابتدا باید با حضور در بازی‌های تیم ملی دختران، اشتیاق خود را برای این حضور نشان دهند و رفته رفته فضای لازم را فراهم کنند برای حضور در ورزشگاه‌های بزرگتری چون آزادی و بازی‌های مهم‌تر و حساس‌تر. شاید هم در دور دست اهداف دیگری در سر دارد و روزی را می‌بیند که اینقدر چهره فوتبال زنان را در ایران تغییر بدهد که بتواند زنان را برای تماشای بازی هم‌جنسان خود به ورزشگاه بکشاند.

درست است که زنان می‌توانند مسیر راهیابی به ورزشگاه‌ها را از تماشای فوتبال بانوان آغاز کنند اما واقعیت این است که هواداری و عشق تماشای یک بازی فوتبال در ورزشگاه، چیزی نیست که بتوان آن را به هوادار دیکته کرد. این حساسیت یک بازی فوتبال است که صدها هزار نفر را از خانه‌های‌شان به ورزشگاه می‌کشاند و قطعاً تا این شور و هیجان در دل هوادار ایجاد نشود، هرگز نمی‌توان به زور او را به ورزشگاه کشاند. شور و هیجانی که فوتبال زنان حتی در فوتبالی‌ترین کشورهای دنیا هم هنوز نتوانسته به پای فوتبال مردان برسد.

باز شدن درهای ورزشگاه آرارات به روی زنان، اتفاق تازه‌ای نبوده و پیش از این هم مسابقات زیادی با حضور تماشاگران زن در این ورزشگاه برگزار شده، به همین خاطر نمی‌توان این دو مقوله را با هم مقایسه کرد. این، خواسته اصلی زنان برای ورود به ورزشگاه‌ها نیست. زنان، حضور خانوادگی در ورزشگاه‌های بزرگ کشور برای تماشای آزادانه همه مسابقات را می‌خواهند.

همه اینها اما باعث نمی‌شود حمایت دختران فوتبالیست کشورمان را فراموش کنیم. اگرچه این همه خواسته‌ زنان‌ از باز شدن درهای ورزشگاه‌ها نیست اما می‌تواند انگیزه خوبی باشد برای آیندگان فوتبال بانوان. دومین بازی‌شان با اردن ساعت 11 صبح امروز برگزار می‌شود و پیش از سفر به میانمار به حمایتی که از هم‌جنس‌های‌شان دریافت می‌کنند نیاز دارند.